“It’s the song, stupid”: het had een slogan van Bill Clinton kunnen zijn, maar het is gewoon het devies van J. Mascis. Zonder alle tierlantijntjes — xylofonen! samples! elektronica! — die een groep van nu nodig heeft, maar enkel met de kracht van zes Marshallversterkers in een halve cirkel in de rug bewees de oude rocker dat het enige dat echt van belang is, de song is.
De verhalen over de geluidsterreur van Dinosaur Jr. bestaan, maar vandaag is de spreekwoordelijke uitzondering. Ministry zal straks oorverdovend luid blazen, maar de groep van Jay Mascis en Lou Barlow houdt het op Dour al bij al beschaafd. In die mate dat je opschrijft: dit is gewoon hele luide popmuziek. Meer niet.
Mascis weet immers perfect hoe een goeie melodie te bedenken en ondersteunt die dan met opwindende gitaarsolo’s. Maar ook daar: muziek, geen snarengeweld zonder doel. Bij Dinosaur Jr. vloeien ze als vanzelf uit het nummer voort, het voelt niet als showing off. En dat is een kunstje dat veel gitaristen niet beheersen.
Gretig put de groep uit een oeuvre vol sterke nummers. “Freak Scene” uit de klassieker Bug, bijvoorbeeld. Zelfs met een Mascis die als gewoonlijk wat landerig en niet helemaal toonvast zingt, hoor je wat voor knappe song hier onder zit. “No Bones” is al even sterk en is op zijn eentje de voorafschaduwing van alles wat de eerste helft van de jaren negentig aan alternatief gitaargeweld zou voortbrengen.
Tijdens “Just Like Heaven” — een Curecover die al een eeuwigheid op het repertoire staat — lijkt het even mis te gaan. Halverwege een geschreeuwd “YOU” stoot bassist Lou Barlow zijn microfoonstandaard om. Geen reddingspoging volgt, maar een abortus. “Ander en beter”, dat idee. En dus haalt Massis meteen slotnummer “Sludgefeast” — geen toepasselijker nummer om dit festival mee te beschrijven — boven: alweer een geweldig nummer, alweer een aangename gitaar.
Er wordt tegenwoordig al eens laatdunkend gedaan over die vroege jaren negentig. Onterecht. Laat al die mindere groepjes van nu het maar eens zo basic aanpakken. Dan zullen ze snel ondervinden dat hun songs meer haperen dan een kapotte fiets.
