Dat het vierde Portisheadalbum op zich laat wachten, wil nog niet zeggen dat Geoff Barrow zijn ei nergens kwijt kan. Zo bracht hij eerder dit jaar samen met DJ/producer Katalyst en engineer 7Stu7 onder het nom de plume Quakers een veelgeprezen hiphopplaat uit, en verschijnt deze maand ook nog de tweedeling van zijn nevenproject BEAK>. Hier gaat het echter om het door de graphic novel 2000AD geïnspireerde schijfje DROKK .
Helaas overleefde deze soundtrack bij Pete Travis’ verfilming van bovengenoemde striproman de montagekamer niet. Too bad voor Barrow, want als sociaal commentaar op een onder het tirannieke bewind van Margaret Thatcher kreunend en steunend Groot- Brittannië was en is 2000 AD voor hem even belangrijk als Public Enemy of Eric B & Rakim dat waren voor zijn muzikale ontwikkeling.
“(W)ho is society? There is no such thing!” was een van Thatchers fel gecontesteerde uitspraken, die tekenend waren voor de sfeer in het door haar despotisme geteisterde Verenigd Koninkrijk. De Iron Lady keek immers streng toe op het inperken van de macht van de vakbonden en stond voor het ongebreideld goedkeuren van privatiseringen en belastingverlagingen, zodat alle creativiteit en kleur uit de Britse samenleving geperst werd.
Hier zijn het de hardvochtige wetten die de bevolking van 2000ADs fictieve stadstaat Mega City One in een wurggreep houden, die deze ambiance weerspiegelen. Op deze grijze en ranzige, door werkloosheid en verveling lastiggevallen plek worden misdaden als stookie glanding (het afslachten van ruimtewezens genaamd Stookies, voor de antiverouderingsdrug die ze produceren) immers met ijzeren hand bestraft door opperrechter Judge Dredd en diens trawanten.
DROKK is dan ook de perfecte score bij de avonturen van het in deze unheimische setting rondwarende gespuis. Met twee Oberheim Two-Voices-synths genereren Barrow en filmmuziekcomponist Ben Salisbury uit cold- en minimal wave, John Carpenterachtige sfeerschepperij en musique concrète à la Delia Derbyshire een brouwsel dat nog het best als retro synthmusic kan beschreven worden.
Zo is opener “Lawmaster/Pursuit” met zijn hyperkinetisch ritme en compulsief aandoende keys een stroboscopische speed-drone, “301-305” een uit dikke wolken smog opgetrokken, onheilspellende lap ambient, en “Council Of Five” door het minimalistische ritme en de vette, eighties aandoende toetsen, een lekkere electrotrack op valium. Geen van allen zou trouwens misstaan op Carpenters Escape From New York . Ook de soundscape “Dome Horizon” en de circuit-bending noise in “2T(fru)T” maken van DROKK een plaat waarop gealludeerd wordt naar de beklemming die Assault On Precint 13 van bovengenoemd Amerikaans cultregisseur zo domineert.
De straffe en freaky krautrocker “Inhale” leunt het dichtst aan bij de muziek van Barrows zijproject BEAK>, maar dat hoge niveau wordt door een hele rist songs zeker niet gehaald. Daarvoor worden drones te vaak en te snel ontbonden zodat elke spanning eruit verdwijnt. DROKK is dus een leuke oefening in het maken van een soundtrack bij één of andere obscure cultfilm uit de seventies, maar Salisbury en Barrow kunnen beter dan deze pastiche.
