Ooit was ze het jongste lid van het Britse Nationale Jeugdkoor en klaar om een carrière als operazangeres aan te vatten: Gabby Young had haar schaapjes op het droge. Toen ze echter de stem van Jeff Buckley ontdekte, gooide ze haar operakap over de haag en stapte ze — na een ongetwijfeld zeer vreemde gedachtensprong — de wereld van de zelfbedachte Circus Swing binnen!
In 2009 bracht de groep — onder leiding van Young en haar partner Stephen Ellis, maar met wisselende bezetting — het opwindende We’re All In This Together uit. Het leverde hen bescheiden roem en jubelende kritieken op. De cd was een bonte verzameling van vrolijke nummers en geluidsfragmenten, en voerde hen langs podia over de hele wereld. Een sterke eersteling dus, maar tegelijk was duidelijk dat de groep nog z’n richting zocht binnen het nieuwe geluid. Nu lijken ze die plaats gevonden te hebben. The Band Called Out For More is van begin tot einde àf, vormt een geheel en laat de luisteraar nergens op z’n lauweren rusten.
Opener en single “In Your Head” zet meteen de juiste sfeer. Trommels, trompetten en een “doo-dah-dah-day-da-dow” katapulteren de luisteraar naar circustenten en vaudevilletheaters waar pluimen en exotische dieren het mooie weer maken. Het nummer handelt over een geesteszieke, maar de dubbele bodems laten alle deuren open om het nummer even goed te laten gaan over bekend zijn. “Goldfish Bowl”, dat erop volgt, gaat op dezelfde toon verder, zowel muzikaal als tekstueel.
“Male Version Of Me” wiegt heerlijk slepend weg, en “Clay Heart” maakt van liefdesverdriet een jazzy melancholiek speels melodietje. “Open” introduceert een kinderkoor en “Neither The Beginning Nor The End” tikt als de klok waarover het liedje gaat. Op elk nummer zingt Young zich de longen uit het lijf, maar dat doet ze met zo’n beheerste gekheid dat elke noot z’n afgemeten ruimte en plaats niet kan verlaten. De Other Animals begeleiden Young dan weer zoals het hoort; eerst uitbundig en dan weer ingetogen, zodat Young de ster kan zijn die ze in dit verhaal is.
Nergens vinden we de spreekwoordelijk valse noten, nergens hebben we het gevoel dat er opvullers op de plaat staan. Elk nummer heeft z’n plaats in het verhaal dat The Band Called Out For Moreis geworden. Dat neemt echter niet weg dat er enkele uitschieters van formaat op staan. “Walk Away”, de eerste die de revue passeert, is een nummer over onvoorwaardelijke liefde waarin de piano en de trompet een duet aangaan en Young hoorbaar aangedaan de wegloper aanspreekt.
“Horatio” begint zeer stil, met een stem die met een echo op de achtergrond haar ding zacht zingt. Het nummer barst echter zeer snel los en maakt de mariachi in de band wakker. De intro van “Horatio” was al te horen op We’re All In This Together, nu wordt ons het hele nummer voorgeschoteld. Trompetten, gitaren en strijkers gaan in rechtstreeks duel met de zangeres, en beide partijen halen bij elkaar het beste naar boven.
“Segment” start ingetogen. Een “Ooh-ooh-ooh” op de achtergrond doet denken aan Kate Bush, en de drums die de violen opvrijen, laten weten dat het nummer inderdaad schatplichtig is aan die andere gekke Britse nachtegaal. “Segment” krijgt een finale die alle registers opentrekt om er daarna een opzettelijk aarzelende coda aan te breien.
Het titelnummer maakt dat de cirkel rond is: we bevinden ons opnieuw in de circustent, en Young is de ringmeester die de acrobaten met haar vocalen begeleidt. Deze wals is een waardige afsluiter die met z’n wisselende ritmes zowat het hele arsenaal aan stemmingen uit deze plaat in vier minuten weet te gieten. Terugkeren naar nummer één en de cd opnieuw afspelen lijkt hier de boodschap.
Gabby Young & Other Animals debuteerden ijzersterk met We’re All In This Together”. Het gevaar bestond dus dat de tweede plaat dat niveau niet meer zou halen zonder in herhaling te vallen. Niets blijkt echter minder waar. The Band Called Out For More is niet alleen een waardige opvolger, het is meteen een veel sterkere plaat geworden. Bij elke luisterbeurt komen andere geluiden naar boven en ontpopt de cd zich tot een muzikaal verhaal waarbij elk nummer logischerwijs op het andere volgt.
Gabby Young en haar Animals hebben niet alleen een pareltje afgeleverd (en dan zwijgen we nog over het hallucinante artwork), ze hebben het zich alleszins niet gemakkelijk gemaakt als ze er bij de volgende plaat nóg een schepje bovenop willen doen.
