Alt-J is arty, hip, sufgehypet en op het eerste gehoor niet zo uitzonderlijk origineel. Laat u echter niets wijsmaken: An Awesome Wave is de uiterst geslaagde synthese van alles wat alternatieve popmuziek de voorbije jaren zo fascinerend maakte.
Laten we eerst dit even uit de weg krijgen: met de spesjoale naam (op een Mac — ja, uiteraard alleen op een Mac — zou deze toetsencombinatie een driehoekje opleveren. Al maakt deze Macbook er een hoofdletter I met trema van, maar passons) die je eigenlijk als een driehoek moet schrijven en als delta zou moeten uitspreken en de vele clevere verwijzingen naar film en muziek, is Alt-J op het irritante af zelfbewust. De band herbergt dan ook drie kunststudenten en een literatuurwetenschapper, die — net als vele generaties kunststudenten voor hen — er erg trots op zijn dat ze Hubert Selby Jr. en Sergio Leone begrijpen. Ooit waren we dat in het lokale kunstencentrum (webzines oprichtend alsof het niets was) ook, maar Alt-J doet zo hard zijn best doen om apart en cultureel correct te zijn, dat het bijna potsierlijk wordt. Vooral omdat de muziek en songs zonder dat alles ongestoorder zouden schitteren.
Dit gezegd zijnde: An Awesome Wave is een fantastisch album. Ze hebben de rare naam, tientallen verwijzingen en artisticiteit niet nodig: de muziek staat als een huis. Ze zitten ook stevig in de 21ste eeuw verankerd. Zo horen we duidelijke echo’s van The xx (tonnen reverb), James Blake (stiltes en ruimte in de songs), Fleet Foxes (zangharmonieën), Burial (diepe bassen en abstracte geluiden) en vooral Four Tet (hij deed 10 jaar geleden zogenaamd aan folktronica, Alt-J zou folkstep zijn: wij hoorden altijd al soulvolle, warme elektronica).
Een eerste hoogtepunt is het ongrijpbare “Tesselate”. Joe Newman houdt een lezing over geometrie, liefde en spaghetti westerns over een track die weigert te kiezen tussen hiphop, folk en elektronica. Ook “Breezeblocks” loopt in een sloot of drie tegelijk, maar blijft op fascinerende wijze perfect overeind. Al huppelt het nummer voorbij op een vrolijk zuiders ritme, “Something good” blijkt bij nader inzien over stierengevechten met bloederige, dodelijke afloop te gaan. ”Matilda” verwijst naar Luc Besson’s grimmige Léon, maar is een betoverend liefdeslied dat zich ondanks een weerbarstig ritme als eerste tot een oorwurm ontpopt.
De tweede helft van An Awesome Wave is nog donkerder. “Ms.” dreigt exact een minuut een flets Fleet Foxes-doorslagje te worden, maar er gaat net op tijd een hoek af (in casu: een eighties-baslijn en een bak galm). De teksten van “Fitzpleasure” en “Bloodflood” zijn behoorlijk NSFW, de bassen duiken enkele octaven dieper en elk vreemd geluid wordt nog enkele tikjes verder richting ‘onbehaaglijk’ gefilterd. De zang wordt ook steeds verkapter, zodat de songs rakelings langs de hiphop scheuren.
Hoe eclectisch en barstend van de ideeën An Awesome Wave ook is, het wordt nooit vermoeiend en het album luistert in zijn geheel vlot weg. Pas bij herhaalde beluistering en onder de koptelefoon komen de vele details en diversiteit aan geluid en songs op. Het is van Vampire Weekend geleden dat slimmigheid, pretentie en schitterende songs nog zo overtuigend samen kwamen in een debuut.
Prachtig hoesje ook. Dit soort ingenieuze origami mag gerust de standaard worden voor kartonnen cd-hoesjes. Maar laat ook dat u niet afleiden van het feit dat An Awesome Wave allicht het debuut van het jaar is.
