Voor de elfde editie neemt Gent Jazz (5-14 juli) nog eens zijn intrek op de knappe Bijlokesite. Acht dagen lang het muzikale hart van de stad, tot de Gentse Feesten erna zorgen voor het finale infarct. Opnieuw dekt de term ‘Jazz’ slechts de helft van de lading, al is dat gezien de recordopkomst van 2011 (38.000 bezoekers!) vast geen bezwaar. Bovendien mag de organisatie met recht en rede de borst nat maken: er zal iets te beleven vallen.
Wat te denken van het Brad Mehldau Trio en The Bad Plus, die beide behoren tot het allerbeste dat de mainstream pianojazz te bieden heeft? Na een aantal omzwervingen is Mehldau, de meest bejubelde jazzpianist van de voorbije twintig jaar, weer de hort op met zijn vaste ritmesectie en dat valt, gezien zijn legendarische livestatus, alleen maar toe te juichen. Idem voor The Bad Plus, dat zich onder leiding van Ethan Iverson, een van de boeiendste moderne jazzpianisten én -schrijvers, heeft ontpopt tot zoveel meer dan de ‘jazzband-van-de-rockcovers’. Ze worden bovendien vergezeld door Joshua Redman, die ondanks een wat wisselvallig parcours nog steeds tot de betere Amerikaanse tenorsaxofonisten van zijn generatie mag worden gerekend.
Ook present: de intussen 78-jarige (!) Wayne Shorter, een van de laatste nog actieve jazziconen, die een paar jaar geleden nog indruk maakte op Middelheim en ongetwijfeld het tegenvallende concert van Sonny Rollins in 2011 zal doen vergeten. Ook het kwintet onder leiding van toptrompettist Dave Douglas en saxbaron Joe Lovano (met de immer fantastische drummer Joey ‘SMILE, you’re on candid camera!’ Baron) zal geen genoegen nemen met de middelmaat. Zijn naam ronkt misschien wat minder luid, maar gitarist Jim Hall (°1930), binnen jazzkringen beschouwd als een Grote, zou ook wel eens voor pure klasse kunnen zorgen met bassist Scott Colley. Ook een kanon, maar dan vooral binnen flamenco- en fusionmiddens, is gitaarvirtuoos Paco De Lucia, die het concert van Al Di Meola uit 2011 mag evenaren en (liefst) overtreffen. Moet lukken!
Bij de iets kleinere/jongere namen: het kwartet van Michel Zenon (o.a. SF Jazz Collective), het Cubaans geïnspireerde Ninety Miles en een paar opmerkelijke vocalisten: Gretchen Parlato behoort tot de meest bejubelde jazz-zangeressen van het moment (en terecht), terwijl de iets meer popgerichte en tien jaar jongere pin-up Melody Gardot (wat onverwacht) de hoofdact van de laatste jazzdag is. Benieuwd of ze overeind blijft na het concert van The Bad Plus. Ten slotte is er ook deze keer weer behoorlijk wat aandacht voor Belgische jazz, en dan niet van the usual suspects: het Igor Gehenot Trio, Ifa y Xango, Combo 42 ft. Stefano Di Battista en het ijzersterke Robin Verheyen New York Quartet zullen ongetwijfeld hun beste beentje voorzetten.
Ook de tweede vierdaagse, die van de non-jazz (nog altijd makkelijker dan samenvatten wat er wél allemaal bij komt kijken), wordt de moeite voor de aanwezigheid van de Belgen. De als een komeet omhooggeschoten Liesa Van der Aa, die enkele maanden geleden nog maar debuteerde, mag aantreden voor Anthony and the Johnsons, die in de weer gaan met het Metropole Orchestra. Hopelijk worden de papieren zakdoekjes uitgedeeld aan de ingang. En ze mogen meteen ook even blijven staan, want de dag erna zal Damien Rice minstens een paar honderd vrouwen de avond van hun leven bezorgen. Daarvoor wordt er ook heel wat verwacht van Amatorski en Tindersticks, dat zich na een wat slappe periode aardig herpakt heeft.
De derde popdag trekt de exotische kaart: Gabriel Rios gaat eerst de intieme toer op met Ruben Samama (bassist van het Jef Neve Trio) en wordt gevolgd door de ‘Jamaican Legends with Ernest Ranglin, Monty Alexander and Sly & Robbie’. Een aardige lap jazz- en reggaegeschiedenis in één kwartet en ongetwijfeld voldoende om de tenttemperatuur een paar graden richting rood te stuwen. Afsluiter is dan het duo Rodrigy Y Gabriela, intussen ook de gimmickstatus overstegen, die voor de verandering vergezeld worden door een Cubaanse band.
De slotdag zag er op papier uit als een potentiële topper, met jam/groove-project STUFF van o.m. Lander Gyselinck en Andrew Claes, de verrijzenis van soullegende Bobby Womack en de langverwachte comeback van wufte soul brother D’Angelo, maar werd overhoop gegooid door Womacks afgelasting (hij herstelt van een operatie). Er werd in recordtempo echter een volwaardige vervanger gevonden met bassende soul- en funklegende Larry Graham, die zijn Graham Central Station meebrengt en de ideale, stomende wegbereider zal zijn voor de vaselineperfectie van D’Angelo.
Bovenop het traditionele gebeuren vallen er ook nog een paar concerten mee te pikken in het kader van de Jong Jazztalent-wedstrijd, is er een fototentoonstelling van een achttal jazzfotografen met foto’s van de voorbije edities, en wordt er weer heel wat culinair spektakel beloofd op de weide. Net als frigo’s vol Duvel. Zo mag u er ons trouwens gerust eentje in de handen komen stoppen. Tot dan.
