‘Vernieuwing’ is zo’n beetje het modewoord in de muziekscène van de naughties. Een band moet om de drie albums ‘zichzelf opnieuw uitvinden’ of wordt anders geklasseerd onder de hopeloos gepasseerden. Voor sommige bands is vernieuwing echter uit den boze.
Tenacious D is zo’n geval. In het zeldzame genre ‘heavy metalbands met een komische inslag’ is er niet veel concurrentie, en spilfiguren Jack Black en Kyle Gass kunnen sinds midden jaren negentig rekenen op een eerder kleinschalige, maar uiterst loyale fanbasis. Die weet wat ze wil: goeie rockmuziek zonder kapsones, hilarische teksten en een handvol vuilbekkende grapjes tussendoor.
The D, zoals de band door de aanhangers liefhebbend wordt genoemd, kwam even gevaarlijk dicht bij het echte sterrendom toen ze in navolging van hun debuutalbum Tenacious D richting Hollywood trokken om er een film te draaien rond hun band, met een bijhorend album en een tour in de nasleep. The Pick of Destiny werd een flop — wat inkomsten betreft — en de heren kwamen met beide voeten terug stevig op de grond. Ondanks de vernietigende kritieken op de film bleven de fans hun helden steunen tijdens de geweldige muzikale tour die volgde. Gevolg: het album met de soundtrack overklaste massaal het cinemagebeuren, en The D kon met opgeheven hoofd even een adempauze nemen.
Na zes jaar is er dan eindelijk Rize of the Fenix. Speculaties rond dit album vlogen her en der, en hoewel de heren Black en Gass zelf altijd optimistisch waren in interviews rond het werk in opbouw, moeten ook wij eerlijk toegeven dat we onze twijfels hadden bij dit ‘nakomertje’. Waren ze niet beter gestopt op een hoogtepunt? Wat kan een funband als Tenacious D nog uitbrengen na een muzikaal solide, dolkomisch debuut en dito opvolger?
Het antwoord is: een muzikaal solide, dolkomisch derde album. Al bij de aanblik van de hoes wordt duidelijk dat Rize of the Fenix gewoon classic D is: een vlammend vogelbeest waarvan het lijf verdacht veel lijkt op een mannelijk geslachtsdeel, en waar de meeste respectabele platenzaken dan ook snel een stickertje overheen hebben geplakt. Het ontlokt een glimlach bij de echte D-fan, en een gevoel van thuiskomen. Nog even checken, maar ja hoor: het parental advisory-labeltje zit netjes op zijn plaats, voorzien van de vermeldingen: “explicit content/ strong language/ sexual + violent content”. Oh yeah. Laat maar komen.
Al van bij de eerste beluistering krijgt onze intuïtie gelijk: dit is Tenacious D zoals hij altijd geweest is, en hopelijk altijd zal zijn. Vernieuwing? Fuck vernieuwing. Wat kan er nu verbeterd worden aan songs als “Roadie”, een ode aan de verdienste van roadies wereldwijd, of “Low hangin’ fruit”, dat bulkt van de seksuele insinuaties — om nog maar van de videoclip te zwijgen (denk druiven, perziken en jawel, bananen, van hun meest dirty kant). “They f****d our a***s”, steekt in één minuut en acht seconden een allemachtig grote middelvinger op naar iedereen die de voorbije jaren op The D hun kop zat te kakken. Pas op, niet dat de mannen daar zelf niet mee kunnen lachen: dat maakt titelsong en opener “Rize of the Fenix” meteen duidelijk: wat immers als de criticasters gelijk hebben en Tenacious D eigenlijk maar niks voorstelt? Dan moeten alle fans hun D-tatoeage weer laten weglaseren — dat is pas een probleem.
Gewoontegetrouw zitten er ook weer enkele megavulgaire, hilarische gesproken sketches tussen het songmateriaal –bij Tenacious D is dit gewoon een must. Komt daar nog bij dat het album op muzikaal gebied echt niet moet onderdoen voor mededingers in het ‘serieuze’ genre: de songs zijn krachtige, strakke hardrock; de zanglijnen zitten goed en met een backingband bestaande uit John Konesky (gitaar), John Spiker (bas) en niemand minder dan Dave Grohl zelf op drums kan het duo sowieso al op twee oren slapen.
We kunnen begrijpen dat niet iedereen dit genre kan smaken, maar in een tijd van constante verandering is het soms ook leuk als er nog zekerheden zijn. Rize of the Fenix geeft ons Tenacious D zoals we die graag hebben: goeie songs van het hardere genre; spitsvondige teksten die er bij momenten heerlijk over gaan en geen enkel taboe schuwen; een muzikale omlijsting om U tegen te zeggen. Meer moet dat voor ons écht niet zijn.
