Sleepy Sun komt uit San Fransisco, de stad waar je niet naartoe mag zonder bloemen in je haar. Ze timmeren al een aantal jaren aan de weg, en sloegen er tijdens hun Pukkelpopoptreden van twee jaar geleden in om ondergetekende compleet te bedwelmen. Sindsdien heb ik het album ‘Fever’ erg regelmatig gedraaid.
Sleepy Sun evoceert het warme gevoel van het vrije Californische westen van eind de jaren zestig. Zeg nu zelf: wie wil zich daar niet aan overgeven van tijd tot tijd? In ons binnenste willen we toch allemaal wel eens terug geflitst worden naar 1968 en in de huid kruipen van een doobie rokende, blootvoetse, langharige hippie?
De vijf heren (hun zangeres zijn ze tussen ‘Fever’ en ‘Spine Hits’ kwijtgespeeld) bewandelen nu al drie albums lang een muzikaal pad dat steeds het midden houdt tussen bluesy folk (‘Boat Trip’) en ‘stonerrock waas’ (‘Martyr’s Mantra’). Dat is nu niet veranderd, maar zonder zangeres Rachel Fannan is er natuurlijk wel een opvallend kenmerk van de band verdwenen.
Zanger Bret Constantino draagt nu de sound van de band in zijn eentje. Dat gaat hem enerzijds wel vrij goed af, maar anderzijds moet je dat ook erg letterlijk nemen: slechts af en toe krijgen de gitaren de kans om duchtig weerwerk te bieden aan de nu eens weemoedige, dan weer getormenteerde klanken van de zanger. Tijdens ‘She Rex’ is er wel plaats voor een lekkere solo en van ‘V.O.G.’ blijft het riffje langer hangen dan de zanglijn.
Vind je dus dat die zanger te benepen klinkt of te geforceerd, dan zal ‘Spine Hits’ je uiteindelijk niet blijven boeien. Om het gemis aan een tweede stem op te vangen bevatten de meeste nummers meerdere, gelaagde zanglijnen. Soms zingt Constantino in zijn eigen schaduw met zo’n hoge kopstem, dat ik aanvankelijk dacht dat Rachel Fannan toch nog een paar nummers had ingezongen.
Muzikaal gezien is dit album niet spectaculair, maar wel erg aangenaam. Ik heb ‘Spine Hits’ nu zeker tien tot vijftien keer beluisterd (en iedere keer met plezier), maar moet nog steeds gaan spieken voor de songtitels. Alles loopt naadloos in elkaar over met slechts minieme variaties in sfeer of emoties.
Af en toe steekt er iets bovenuit dat je aandacht vastgrijpt, meestal is dat een zanglijn of een leuke jam aan het einde van een nummer (zoals in ‘Creature’). Daarna verglijdt je aandacht weer naar het niveau van een door beschaafde porties bier en THC geïnduceerde half-siësta tijdens de Californische hondsdagen.
Als je echt hard je best doet om je te concentreren dan stel je vast dat de songs meestal wel interessant gearrangeerd zijn, ondanks het beperkte instrumentarium (weinig orgel, geen blazers). De twee gitaristen spelen nooit exact hetzelfde, en vaak zit er tussen de elektrische gitaar ook nog ergens een akoestische gitaar verstopt.
Ook de drummer is niet spectaculair bezig, maar hij doet meer dan het ritme aangeven. Hij houdt de dynamiek levend en geeft het ritme van je hart aan terwijl je brein weg soest. Voor een goed voorbeeld van dit alles luister je maar eens naar ‘Martyr’s Mantra’.
Wat ik wel een beetje mis is dat de band geen enkele keer volledig loos gaat, niet in de ene richting en niet in de andere. Een nummer met alleen zang en akoestische gitaar is hier niet te vinden, net zo min als een rocker die je bij het nekvel grijpt en je drie minuten lang niet meer loslaat. Wat nog het dichtst in de buurt van dat eerste komt is het met mondharmonica en soundscapes opgeluisterde ‘Still Breathing’. Een mooi nummer met breekbare zang, maar ook wel een tikkeltje te beredeneerd. Zoals de rest, eigenlijk.
De nieuwe van Sleepy Sun is dus geen wereldplaat, maar wel eentje die mooi past in het traject dat de band tot nu toe heeft afgelegd. ‘Spine Hits’ past ook mooi bij de bloedhete zomernamiddagen die we binnenkort ongetwijfeld nog gaan krijgen (ja toch?).
Sleepy Sun moet echter wel een beetje oppassen dat ze niet verder hun eigenheid afschaven om toch maar bij zo veel mogelijk mensen goed in het gehoor te liggen. Dat is immers een bijgedachte die aan deze plaat blijft kleven. Maar bekijk het vooral positief: ‘Spine Hits’ is drie kwartier aangename muziek om te degusteren in horizontale positie, onder een parasol.
