69 Chambers is het soort groep dat plots uit het niets opdoemt. Hun debuutplaat gaat geruisloos aan het grote publiek voorbij, er wordt geswitcht naar een groter label en ineens zie je in de gespecialiseerde vakbladen banners verschijnen en schiet het aantal facebook-aanhangers de hoogte in. Het gaat hier dus niet over een gerenommeerde band die zijn strepen alvast verdiende. Wel over een nieuwkomer die alles in huis haalt om snel een hype te worden. Niet in het minst de blonde verschijning van frontvrouw Nina Vetterli die bevestigd dat dit een zoveelste female fronted metalband is. Maar waar de medestanders in dit genre bijna zonder uitzondering voor een klassiek geschoolde vocaliste kiezen, opteert 69 Chambers voor een vrouw met een rockstem die nog kan grunten ook. Uiteraard hoort daar geen gothic metal bij, wel wat het label graag moderne metal noemt.
Wat is moderne metal eigenlijk? Als 69 Chambers als voorbeeld moet dienen, staat de term voor een mix van stevige rock, grunge en allerlei metalstijlen volgepompt met catchy melodieën. De benaming crossover is misschien beter op zijn plaats hoewel die al langer in roulatie is en onderhand minder uniek klinkt. Nochtans klinkt ‘Torque’ behoorlijk fris en met weinig te vergelijken. De biografie op hun website doet een slappe poging door Nina “Tori Amos goes metal” te noemen en “Alanis Morissette with Balls”. De enige gelijkenis met deze powervrouwen is dat Nina, nou ja, een powervrouw is. Iemand met een heldere stem die ruw kan uithalen en die je door haar groot bereik niet gauw op een valse noot zal betrappen.
Uiteraard maakt Nina niet in haar eentje het mooie weer. Ze krijgt hulp van echtgenoot Tommy Vetterli die ooit nog de gitaar om de hals hing bij Coronor en Kreator. Drummer Diego Rapacchietti maakt het trio compleet met zijn kwaliteitsroffels. Moest u zich afvragen waar de bas dan gebleven is: die hangt rond de nek van de frontlady. Multitasking heet dat, iets waar volgens de clichés enkel vrouwen toe in staat zijn. Voor u mij van genderdiscriminatie beschuldigt, moet gezegd dat beide heren perfect hun mannetje staan in het totaalgeluid. Het is niet voor de hand liggend om de focus van de luisteraar even hard op de muziek te leggen als op de superaanstekelijke zanglijnen. Vooral de korrelige gitaarrifs springen naar voor met hun jaren negentig grungegeluid. Het doet wat denken aan de hoogdagen van Soundgarden en daarmee hebben we de band toch gelijk gegeven over één vergelijking die ze zelf graag optrekken.
Hoewel er geen twijfel over bestaat dat 69 Chambers met ‘Torque’ snel in de mainstream zal belanden, blijft de indruk overeind dat het album niet van kop tot staart ijzersterk is. Er passeren enkele enorme uitschieters met het slim opgebouwde ‘The Peep Hole’, het trage maar memorabele ‘Naughty Naughty Naughty’ en de verassend metalgetinte track ‘Closure’. Helemaal aan het eind bengelt er een ballade waar je er geen meer verwacht. Het op pianoklanken neergevleide ‘Elegy’ is allesbehalve melig en mag er best zijn. Jammer dat er regelmatig minder verbluffend gemusiceerd wordt in een handjevol inwisselbare tracks. Het kan echter de overtuiging niet bederven dat er een nieuwe speler op de markt is om in de gaten te houden.
‘Torque’ heeft het geluk om zonder kleerscheuren tussen verschillende muziekstijlen te laveren waardoor zowel rock- als metalfans het plaatje zullen smaken. Een mooie bijkomstigheid daarvan is de diversiteit die in de nummers zit, ook al kabbelen ze zowat allemaal op hetzelfde rustige tempo voort. Het belangrijkste als luisteraar is geduld opbrengen. De aanstekelijke melodieën, simpele heavy metal- en grungeriffs en de elektronische elementen groeien in kwaliteit naarmate je de plaat van naderbij ontdekt. Tommy Vetterli mag dan wel kalmer geworden zijn na zijn hoogdagen bij Kreator, qua creativiteit heeft hij, geruggensteund door zijn twee bandmakkers, amper ingeboet.
