Les Nuits blijft een speciale sfeer uitademen, het is een voorbode van het festivalseizoen en tezelfdertijd een ode aan de concerten zelf. De affiche is zoals altijd een eerbetoon aan oud en nieuw, gevestigd en underground. Neil Hannons ‘The Divine Comedy schippert een beetje tussen al die omschrijvingen in als populaire en gevestigde waarde die nooit volledig doorbrak.
Een kleine twee jaar geleden, na de release van Bang Goes The Knighthood trad Hannon solo op ter ondersteuning van zijn album en ook nu staat hij er alleen voor, gewapend met niet meer dan een piano en akoestische gitaar. En dat is jammer want zoals hij in 2006 bewees (ten tijde van Victory For The Comic Muse), zorgt een volwaardige bezetting voor fraaie uitvoeringen die nergens de subtiliteit en gelaagdheid van de songs verstoren maar ze live zelfs een extra cachet verlenen. Uiteraard staat of valt The Divine Comedy met Hannon, die de facto de band is sinds 2001, en weet hij zijn songs net zo goed solo te brengen. Alleen had hij dat laatste al eens eerder en beter gedaan.
Aan de setlist ligt het nochtans niet, of toch niet helemaal. De nadruk ligt weliswaar nog steeds op de laatste plaat maar al snel in de set duikt met “Your Daddy’s Car” een oudje op. Bovendien worden ook semiklassiekers als “Lady Of A Certain Age”, “Our Mutual Friend”, “Tonight We Fly” en “The Summerhouse” (in de bisnummers) van stal gehaald om het publiek te behagen. Het grote probleem is Hannon zelf die er deze avond niet al te veel van terecht brengt. Meermaals moet hij naar de juiste woorden zoeken (onder andere in “I Like”) en ook bij de uitvoering van de songs zelf laat hij meermaals steken vallen (“When The Lights Go Out All Over Europe”, “At The Indie Disco”).
Natuurlijk is er nog steeds zijn geroemde gevoel voor humor en zijn ad rem opmerkingen die meermaals de boel redden maar het blijft allemaal wat te gratuit om echt te beklijven. Hannon weet hoe hij een publiek moet bespelen maar geeft zelf grif toe dat hij het er vandaag maar beroerd van af brengt. Het lijkt wel alsof hij het gros van zijn songs nauwelijks nog kent en er dan maar een slag naar doet in de hoop dat het niemand zal opvallen. Het publiek lust er gelukkig voor hem wel pap van en lacht hartelijk om zijn grappen, maar maakt zo des te duidelijker dat dit niet meer dan een ontspannend avondje uit is in plaats van een begeesterend concert dat om een herhaling schreeuwt.
Was The Divine Comedy tijdens zijn twee vorige doorgangen in de Botanique beklijvend en memorabel, dan is het vandaag niet meer dan vrijblijvend. Neil Hannon is een door de wol geverfde artiest met een stevig arsenaal aan songs onder de arm en hij heeft voldoende charisma en ervaring om elke avond door te komen, maar zelfs hij kan niet verbergen wanneer hij op automatische piloot en nonchalant zijn set afhaspelt. Een ramp is het niet geworden maar deze doortocht van The Divine Comedy zal snel vergeten zijn.
