Laat de muziek voor zich spreken en besteed verder niet te veel woorden aan al wat er rond hangt, dat is duidelijk de stelregel van het Deense Girlseeker. Zijn debuut 1-800-Greed verschijnt in kleine oplages op verschillende labels tezelfdertijd (en was vorig jaar al op tape te verkrijgen) en voegt verder nauwelijks enige informatie of songtitels toe. Het enige dat vaststaat, is dat de band een hoorbare voorliefde voor de jaren tachtig heeft.
Een uitgekiende marketingstrategie en zorgvuldig gecreëerde hype om zichzelf te promoten (zie ook: WU LYF) dient er echter niet achter gezocht te worden, evenmin kan men de band ervan beschuldigen een flauwe doorslag van de jaren tachtig te creëren (toen was men tenminste nog creatief) of doelbewust het gevreesde modewoord "ironie" (sarcasme staat al ongeduldig aan de voordeur te wachten) binnen te smokkelen in de songs. Het handvol informatie en de online terug te vinden livebeelden maken weliswaar duidelijk dat het allemaal met de nodige dosissen zout genomen dient te worden, maar verraadt net zo goed dat hier geen "hebt u hem"-spelletje met de luisteraar gespeeld wordt. Humor is er in overvloed, zolang die met een uitgestreken gezicht geserveerd wordt.
De potpourri of mengelmoes van klanken en geluiden laat het Kraaklabel opmerken dat hier sprake is van het demente achterneefje van Ariel Pink, maar waar die laatste zich vooral in een door glijmiddel en vaseline gecompromitteerde pophommage annex parodie verliest, blijft Girlseeker de grenzen van het toelaatbare opzoeken door onbeschaamd Suicide-verwante misantropie, Devo-eske gekte, AOR-poses en metalsolo’s in zijn sound te incorporeren. Het geheel vormt een muziekbrij die op het randje van aanvaardbaar bengelt en geregeld flirt met het stigma van pretentieuze drab. Wie tussen de lijnen doorlezen kan, hoort echter een doordachte reflectie op een tijdperk dat meer dan goed was, geplunderd en gekopieerd is zonder dat er een meerwaarde aan gekoppeld werd.
Die meerwaarde is overigens niet noodzakelijk te horen op 1-800-Greed, al pleit het voor Girlseeker dat het ook nergens pretendeert die aan te bieden. Veeleer blijft het album een uit de hand gelopen grap die alleen standhoudt doordat de bandleden zelf beloofd hebben tot het einde door te gaan en zichzelf ernstig te nemen in hun doorgedreven pose. En dus baadt de zo goed als onverstaanbare stem in effecten terwijl een verloren gelopen drumcomputer enkele vaste ritmes uitbraakt en het aan de keyboards/orgels is om een veelvoud van klanken en geluiden te creëren in de hoop toch iets de naam song waardig te creëren. Dat lukt overigens de ene maal beter dan de andere, met een sterkere A-kant tot gevolg.
Ondanks duidelijke favorieten ("Blue Clouds", "1-800-Greed", "Emotional Dungeon", "Dream") blijft 1-800-Greed een plaat die zich bij voorkeur in één zitting laat uitzweten. De opgeroepen sfeer alsook de nuanceverschillen in stijl tussen de verschillende nummers komen immers pas echt tot hun recht binnen het geheel van de plaat, die nooit partij kiest voor pure parodie of oprechte hommage. De vraag of Girlseeker een grap is, en zo ja een flauwe, is niet aan de orde. Net als Telex een kleine dertig jaar geleden (waarmee duidelijk parallellen te trekken zijn) heeft Girlseeker een werk afgeleverd dat op een aantal vlakken redelijk uniek genoemd mag worden. Voor het gros van de luisteraars zal het als niet meer dan een wansmakelijke en goedkope pastiche klinken, maar een kleine groep zal achter de hand gniffelen terwijl 1-800-Greed nog eens afgespeeld wordt.
