Met de hulp van de juiste nieuwe media ben je als nieuwe band tegenwoordig een wereldwijde hype voordat je ’r zelf erg in hebt. Die hype waarmaken, doe je pas wanneer je na die miljoenen hits op youtube ook met een steengoed debuutalbum voor de dag komt. En dat doen de garage-soul-rockers van Alabama Shakes moeiteloos.
Want zonder een goed vervolg kan het snel weer stil worden, dat heeft het eerste album van Lana del Rey, om maar iemand te noemen, pijnlijk duidelijk gemaakt. Sinds eind vorig jaar is ook Alabama Shakes zo’n naam die alleen maar euforische vergelijkingen en superlatieven naar het hoofd geslingerd krijgt. Van de croonende Staple Singers tot de hartverscheurende White Stripes, van de doorbraak van 2012 tot de toekomst van de rock ‘n roll. En dat allemaal op basis van een handvol songs, waarvan “Hold On”, de eerste officiële single, intussen ook door de Vlaamse radiozenders werd omarmd.
Maar bij deze groep uit Athens, Alabama draait het om meer dan alleen enkele goeie songs. Met frontvrouw Brittany Howard heeft de band een onbetaalbare troef in huis. Zij geeft de band meteen een gezicht, een attitude, en vooral: een overweldigende stem.
Ze ziet eruit als een doodbrave kleuterjuf met overgewicht, maar eens op het podium verandert Howard in een op ontploffen staande brok energie met de soul van Otis en de stem van Janis. Wie al eens de moeite nam om de live versie van “You Ain’t Alone” online op te snorren, begrijpt waarom deze groep haar eerste optreden dat als minder dan verbluffend wordt omschreven, nog moet spelen. Het concert dat Alabama Shakes op 30 april in de AB Club geeft, zou al lang naar de grote zaal verplaatst zijn, ware het niet dat die andere soulrevelatie Michael Kiwanuka hen die avond al voor is.
Over retro soulmuziek hoor je vaak de vraag: ok, maar menen ze het wel écht? De verdienste van Britanny Howard is dat je bij de Shakes geneigd bent te geloven van wel. Ze fluistert je het ene moment toe dat het allemaal wel meevalt en zet het vervolgens op een schreeuwen alsof de hele wereld haar een mes in de rug steekt. Dat er regelmatig een Led Zeppelin cover in de setlist van Alabama Shakes belandt, is allerminst toeval of hoogmoed, het is een vergelijking die je nu eenmaal snel maakt. Howard klinkt bij momenten even dazed and confused als Robert Plant himself eind jaren zestig, zonder enig idee waar ze met al die miserie in haar leven naartoe moet. Op geen enkel moment hoor je de goedlachse, drieëntwintigjarige vrouw die ze eigenlijk is.
Voor u naar beneden scrollt: dat Boys & Girls de plaat van het jaar is, gaat u in deze review niet lezen. Perfect is dit debuut immers niet, daarvoor zijn enkele nummers te snel weer vergeten of voorbij geskipt. “Going To The Party” is zo’n niemendal van nog geen twee minuten dat gerust in de schuif had mogen blijven liggen.
Wat Alabama Shakes na de release van Boys & Girls zo groot gaat maken, zijn nu eenmaal niet hun geniale nummers. Daar gaat de overdonderende soul power van dit viertal voor zorgen. Met een indrukwekkende overgave zet Alabama Shakes haar muzikale voorbeelden in de spotlights. Zonder overdreven trucjes, maar ook zonder aan oprechtheid te verliezen. Dat onderscheidt hen nu al van het merendeel gehypete nieuwkomers, en dat doet vermoeden dat we met Boys & Girls nog lang niet alles van ze gezien hebben.
Alabama Shakes speelt op 30 april in de AB Club (uitverkocht) en op 30 juni op Rock Werchter.
