“Intergalactic Mutants , we are your friends”; die geprojecteerde liefdesverklaring was tekenend voor dit concert. Want de broers Hartnoll namen ons bijna twee uur lang mee naar een melkwegstelsel hier vér vandaan. Het bleek een plaats te zijn waar de farao’s van de elektronica nog steeds de scepter zwaaien en het erg fijn vertoeven is.
Zo dominant als in de dance-scene van de jaren ’90 zullen ze wel nooit meer zijn, maar lang zijn deze Britten niet weg geweest. Nauwelijks vier jaar na de in 2004 aangekondigde split speelden Phil en Paul Hartnoll immers al een aantal live-shows en hun comeback-album Wonky is te beluisteren sinds begin april. Het eerste wat daar aan opvalt is dat Orbital nog steeds klinkt als Orbital; elegante, zich tegen ambient aanvlijende melodieën worden afwisselend gedragen door techno-, big –en dubstepbeats. Dat laatste wijst erop dat de Hartnolls voeling zijn blijven houden met hedendaagse dance en tegelijkertijd old school zijn gebleven.
Bijna twee decennia geleden bewezen deze techneuten ook al dat elektronica weldegelijk werkt op een podium en dat deden ze donderdagavond geen klein beetje over. Dat was mee te danken aan de waarlijk briljante lichtshow. Zo werden de schuddebollende én de massa opzwepende broers omgeven door adembenemende projecties van opflikkerende kristalstructuren, Salvador Dali-achtige portretten en computergeanimeerde, aan allerlei ruimtewezens gerichte boodschappen. En terwijl de pioniers zich bezig hielden met pitch-bending en modulatie leken Outer-space-octopussen het publiek willen mee te sleuren in Orbitals unieke universum.
Maar daarvoor volstond ook alleen de muziek. De set werd afgetrapt met het nieuwe én straffe “One Big Moment” en na een loepzuivere versie daarvan werd het klassieke “Halycon and On and On” prijsgegeven. Van frisse beats voorzien ontpopte het nummer zich tot een potentiële floorfiller en werd er op briljante wijze Belinda Carlisles “ Heaven Is A Place On Earth” door gemixt. Ondanks dat straffe eerste kwartier stond en keek het publiek er naar, maar niet meer voor lang.
Vanaf golden oldie “Choice” en Wonky’s “Stringy Acid” veranderden de broers de uitverkochte AB immers in een broeierige en langzaam maar zeker overkokende club waar zweterige, glibberige lijven zich volledig overgaven aan de muziek. Zelfs de stijfste harken werden door Orbitals beats tot spastische bewegingen gedwongen; we voelden na elke song de temperatuur dan ook met een paar graden stijgen.
Tijdens het tot in de bisronde opgespaarde “Chime” ging het dak er dan ook finaal af. Wat ons betreft was dat dé perfecte apotheose geweest van een schitterend concert; wat nog volgde hoefde voor ons niet meer zo nodig. Want hoewel het nieuwe werk zeker niet verbleekt naast het oude, klasbakken als bovengenoemd nummer heeft het nieuwe album toch niet in huis. Dat kon de pret echter niet bederven, want Orbital anno 2012 is fucking awesome.
