Een muzikale wervelwind, een brok rauwe energie verpakt in een meisje van nog geen meter zestig, dat is Wallis Bird. Ze werd al vergeleken met Ani DiFranco en zelfs met legende Janis Joplin: gedreven en absoluut niet op haar mondje gevallen. Toch is deze 29-jarige Ierse eerst en vooral zichzelf, en dat doet ze al drie platen lang met veel flair.
Bij het beluisteren van Wallis Bird duikt al gauw de vraag op hoe het in ’s hemelsnaam mogelijk is dat deze dame zo lang onder de radar heen is kunnen glippen. Op dit derde album laat Bird immers zien dat ze alles in huis heeft om een breed publiek aan te spreken: sterke refreinen, eenvoudige en aanstekelijke muziek en teksten die ergens over gaan. Toch is Wallis Bird in deze contreien nog steeds een nobele onbekende, ondanks een passage op Pukkelpop 2010 en eerder dit jaar nog op Eurosonic én twee platen op haar conto.
Nu laat de Ierse dus plaat nummer drie op ons los, die eenvoudigweg Wallis Bird gedoopt werd en – zo suggereert de titel – de plaat is die toont wie de artieste Wallis Bird écht is. Het is geen grote afwijking geworden van de koers die Bird op haar vorige albums voer, hoogstens een kleine bijsturing. Geen platgeproducete dertien-in-een-dozijnpop, wel elf eenvoudige, folky en doeltreffende popsongs. Ergens op een punt waar folk, blues en akoestische gitaarpop elkaar kruisen, daar heeft Wallis Bird haar nest gebouwd. Bird is duidelijk een dame die weet wat ze wil en zich dan ook niet zomaar zonder protest in een hokje laat stoppen.
Ze slaagt erin om de folk- en bluesinvloeden die haar sound gevormd hebben hapklaar te maken voor een breder publiek, zonder aan geloofwaardigheid in te boeten. De charmante heesheid in haar stem geeft Bird dat ietwat doorleefde dat een muzikant nodig heeft om authentiek te klinken. Ons Wallis schudt, met een bewonderenswaardige vanzelfsprekendheid, nooit minder dan degelijke popsongs uit haar mouw, alsof het niet moeilijker is dan pakweg uw wekelijkse boodschappenlijstje opstellen. “In Dictum”, “Encore”, “Who’s Listening Now?”, om er willekeurig een paar op te noemen, het zijn stuk voor stuk goed opgebouwde nummers.
Bird is duidelijk in haar sas in de meer uptempo nummers, die qua aanstekelijkheid niet moeten onderdoen voor de gemiddelde chartsingle. Maar Wallis Bird heeft meer te bieden dan wat vrolijke gitaarmelodietjes. Neem nu het lieflijke “Feathered Pocket”, waarin ze zich muzikaal en vocaal van haar breekbaarste kant laat zien, of het voor haar doen erg zachte “But I’m Still Here, I’m Still Here”, waarin ze haar ziel blootlegt.
Dat ze ook een mening over De Dingen heeft, tonen de in deze crisistijden zeer toepasselijke protestsong “Who’s Listening Now?” en het geëngageerde “I Am So Tired Of That Line”. Want, zo zingt Bird: “if you keep on pushin’ people / then they’re gonna push back”. Ergens niet zo diep in Wallis Bird schuilt nog steeds een hoopvolle wereldverbeteraar, en dat is mooi.
Voor dit album uitkwam, bracht Bird trouwens een soort proefdruk van de plaat uit: het in zeer beperkte oplage verspreide The Mistakes Are Intentional. Daarop staan zelf opgenomen akoestische versies van de songs die later op Wallis Bird terecht zouden komen. Zoals de titel aangeeft, zijn die opnames inclusief foutjes en slordigheden. Bij het beluisteren van Wallis Bird bleef de gedachte opduiken dat die opnames misschien wel beter (want “echter”) zijn dan de afgewerkte versies. Maar tot die hypothese met harde feiten gestaafd wordt, blijft het een aangenaam weerzien wanneer Wallis Bird in de platenspeler terechtkomt.
Op zondag 1 april 2012 kan u Wallis Bird in levende lijve aan het werk zien in de immer gemoedelijke AB Club.
