Femmes, je vous aime, zong chansonier Julien Clerc ooit. Met succes blijkbaar, want sinds jaar en dag leeft Clerc samen met Hélène Grémillon. Zij ontpopte zich recent tot volwaardige schrijfster; een laatbloeister die met haar debuutroman De vertrouweling met recht en reden de schijnwerpers een keertje op zichzelf gericht ziet en zo uit de schaduw van haar man treedt.
{image}Op meeslepende wijze houdt zij de lezer in de ban door middel van de schets van een driehoeksrelatie, die zich laat afwisselen in tijd en persoon. Ze schrijft voor het grote publiek, wat zich natuurlijk vertaalt naar een droge, weinig fantasievolle stijl en het aanhalen van wat men "een typische thematiek" zou kunnen noemen. Het uitgangspunt is zoals gezegd de onderlinge relatie tussen drie personen, die Grémillon op zogezegd ingenieuze wijze in tijd en ruimte varieert. Hoe sceptisch men ook tegenover deze schrijverstechniek staat, men moet het Grémillon nageven dat ze heel virtuoos een meeslepende constructie bouwt uit stuk voor stuk gekende elementen. Op die manier leest De vertrouweling, waarvan de titel al even dramatisch klinkt als het opgezette verhaal verloopt, erg vlot en de lezer wordt doodgewoon in de plot gezogen.
Zoals alleen vrouwen dat kunnen, schrijft Grémillon over vrouwen en hun besognes. Niet oppervlakkig, maar vanuit bijna pathetisch oogpunt. Gaandeweg wordt duidelijk dat het een vrouw betreft die, tijdens de Tweede Wereldoorlog, draagmoederschap overweegt, maar de oorlogssituatie blijkt uiteraard geen ideale setting om haar plannen te verwezenlijken. Zwangerschap, iets fundamenteel vrouwelijk, is een gegeven van alle tijden en dat zullen we via Grémillon geweten hebben. De radeloze vrouw die haar kinderwens ventileert, gaat als zoete pap naar binnen bij de nietsvermoedende lezer, die inmiddels alweer een bladzijde of vijftig verder in de roman zit. Het verhaal van Camille, een redactrice bij een uitgeverij, die brieven ontvangt van Annie vormt een mysterieus uitgetekende plotlijn waarbij de lezer samen met Camille mag ontdekken wat het nu allemaal te betekenen heeft. Grémillon maakt het allemaal zwaarwichtig, maar ze doet dat behoorlijk subtiel. Wie leest om de werkelijkheid te vergeten, is bij deze schrijfster daarom aan het goede adres. De logica van haar roman is eendimensionaal, maar wel sluitend, wat alweer een gunstig effect heeft op het leesplezier. Wanneer alle puzzelstukjes op hun plaats vallen, gooit de Française nog een portie ethiek door de mallemolen, in wat een roman is die men aan een verschroeiend tempo wil uitlezen.
Machteloosheid, angst, eenzaamheid, vertwijfeling, jaloezie, het gevoel van verstikking en hopeloosheid…ook in dit opzicht toont Grémillon zich als een übervrouwelijke schrijfster: iemand die de hele resem vreselijke gevoelens door elkaar gooit en er vervolgens een klassiek verhaal uitpuurt met zijsprongen naar de meest radeloze diepten van de menselijke ziel. U hoort het: De vertrouweling is een doodeenvoudig boek, maar wel een dat werkt. De lezer voelt hoe zijn of haar sentiment bespeeld wordt, maar wie zich laat meevoeren, krijgt een aardige roman in handen die in één twee drie uitgelezen is, een pageturner voor het brede publiek met een plot die kristalhelder is. Geen Prix Goncourt voor De vertrouweling, maar wel een speciale vermelding als opperste beste strandlectuur.