Aborted is vandaag niet alleen een van de ijverigste death metalbands, maar ook het meest internationale gezelschap in het extreme metalcircuit. Zanger en oprichter Sven de Caluwé wordt tegenwoordig omringd door muzikanten uit Nederland, Israël en de Verenigde Staten. Hoe het zover gekomen is en welke factoren van Global Flatline een monster van een album gemaakt hebben, vroegen we aan de West-Vlaamse frontman en gitarist Eran Segal.
enola: Hoe komt een autoriteit uit de extreme metalscene terecht bij een gitarist uit Israël?
Segal: “Ongeveer tien jaar geleden speelde Aborted in Israël. Mijn toenmalige band Whorecore opende voor Aborted, mijn tweede live-show ooit. (lacht) Ik was een grote fan van Aborted, en bloednerveus. Daarna bleven we in contact en werden we goede vrienden, zeker nadat hij Miri (Milman, zangeres van System Divide) had leren kennen en de vocalen deed bij Whorecore. Sinds ik afgestudeerd ben aan de universiteit van Tel Aviv, speel ik full time bij Aborted.”
enola: Aborted is nog maar eens van line-up veranderd. Wie zijn de andere nieuwe leden?
de Caluwé: “Nadat Ken (Sorceron) uit de band gestapt was om zich volledig op Abigail Williams te focussen, is Michael Wilson, tevens van Abigail Williams, er bij gekomen. Hij is een steengoede gitarist en speelt ook bij System Divide. We kennen elkaar persoonlijk, dus het was niet moeilijk om hem te overtuigen. Onze drummer, Ken Bedene, heeft ook gespeeld bij Abigail Williams en was voordien actief als sessiedrummer bij Abysmal Dawn. De nieuwe bassist is J.B. Van der Wal en komt uit Nederland.”
enola: Sven, waarom moest je zo ver gaan zoeken?
de Caluwé: “De metalscene is klein in België. Dat maakt het aartsmoeilijk om mensen te vinden met de nodige skills en die opofferingen willen doen. Een gezinnetje starten en een normale job zijn niet te combineren met een intensief toerende band als Aborted.”
enola: Is dat ook de reden waarom in 2006 nagenoeg de ganse band is opgestapt?
de Caluwé: “Ja en neen. Met sommigen had ik eerder persoonlijke problemen. De ene sleurde de ander mee in niet bepaalde gedragingen naar allerlei bands en organisatoren, en dat werd niet geapprecieerd. De band stond op ontploffen. Op een bepaald moment wilde de ene helft niet meer met de andere helft samenwerken. Ik moest dan voor rechter spelen. (lacht) Ondertussen kom ik weer overeen met de ex-leden.”
enola: Het levensverhaal van Aborted doet wat denken aan dat van Vader, waar Piotr Wiwczarek als enige oorspronkelijke bandlid de touwtjes in handen heeft. Aborted blijft dan ook jouw kind?
de Caluwé: (bulderlacht) “Iemand moet het doen. In het verleden moest ik altijd de praktische zaken regelen zodat de andere bandleden zich alleen met muziek konden bezighouden. Aborted heeft onlangs een managementdeal getekend aangezien ik te weinig tijd heb om alles in de gaten te blijven houden.”
enola: Over naar Global Flatline. Ik neem aan dat het schrijfproces bij het multinationale Aborted niet meteen van een leien dakje verloopt. Hoe is het album precies tot stand gekomen?
de Caluwé: “Enerzijds is een internationale band een logistieke nachtmerrie, anderzijds is iedereen gemotiveerd en is het de inspanningen waard. Het grootste deel van het album is geschreven door Eran, J.B. en mezelf. Ken en Michael hebben ook elk een nummer gemaakt. Tijdens het schrijfproces worden de basisideeën met Pro Tools opgenomen. Die komen dan via email of Dropbox bij iedereen terecht. Ditmaal zaten we drie weken voor de opnames samen in ons repetitiekot. Daar werd 40 à 50 percent van de details afgewerkt.”
enola: Waren jullie zo tevreden met Coronary Reconstruction dat er drie nummers van de EP op Global Flatline moesten staan?
de Caluwé: “De EP is geperst op amper 2000 exemplaren. We vonden het zonde om de nummers te negeren. De EP is bovendien de missing link tussen de vorige en de nieuwe plaat.”
enola: Was het overheersende deathcoregeluid de hoofdreden dat Aborted op Strychnine.213 zo zwaar afgerekend werd?
de Caluwé: “Ik ga niet zeggen dat we toen deathcore speelden. Het is gewoon een strontplaat. (lacht) Voor mij is die plaat verdwenen. Ze bestaat niet meer. Van Slaughter & Apparatus (2007) ben ik evenmin tevreden ondanks een paar te pruimen nummers.”
“Nadat Frederik (Vanmassenhove, ex-bassist), Thijs (De Cloedt, ex-gitarist) en co in 2006 uit de band waren gestapt, begon het eigenlijk al snel uit de hand te lopen. Sommige bandleden hielden er een totaal andere muzikale visie op na. Aborted moest braver klinken, en dat strookte niet met mijn visie.”
enola: Wat is er tegenwoordig mis met het label “deathcore”?
Segal: “Looks en poses: daar draait volgens mij deathcore rond. Ik erger mij aan bands die de kunst van muziek negeren. Bring Me The Horizon is populair omdat meisjes dol zijn op schattige zangers. Duik eens in de geschiedenis en je zal merken dat de grootste artiesten zeer populair waren bij de chicks. Kunst is mijn eigen ogen iets waarin mensen iets van zichzelf in stoppen. Ik houd persoonlijk van alle soorten muziek, maar toch het meest van death metal omdat gevoelens als haat en woede recht uit het hart komen en universeel zijn.”
enola: Is de terugkeer naar de rauwe, brute sound ook de verdienste van Jacob Hansen?
de Caluwe: “Jazeker. In het verleden heeft hij trouwens al puik werk geleverd voor Aborted (luister maar eens naar Goremageddon, lh) en System Divide. Zijn Deens-Europees geluid past veel beter bij de band dan de moderne Amerikaanse sound van de twee vorige platen”.
enola: Eran, op Global Flatline valt jouw melodisch werk echt op. Wie zijn jouw voornaamste invloeden?
Segal: “Dimebag Darrell is mijn grootste inspiratiebron, maar ook Marty Friedman van Megadeth en Jeff Loomis van Nevermore. Verder ben ik wild van Steve Morse van Deep Purple en Greg Howe. Op vlak van riffs blijft James Hetfield de beste rechterhand ter wereld. In de deathmetalscene kijk ik vooral op naar Michael Amott van Carcass.”
enola: Schuilt er achter Global Flatline een sociaal-kritische, vooral anti-religieuze boodschap?
de Caluwé: “Ik hou het bij nihilisme. Het album draait niet rond een centraal concept, maar gaat over de wereld die naar de kloten aan het gaan is. Het is niet echt moeilijk om negatief over de wereld te zijn.”
enola: Sven, Je zingt nu al vijftien jaar over seriemoordenaars, horrorfilms en ander goor geweld. Is het plezier er nog niet af?
de Caluwé: “Het blijft amusant. (lacht). Bovendien speelt Aborted death metal, we zijn er niet om over The Love Boat te zingen. “Expurgation Euphoria” bijvoorbeeld gaat over een nieuwe drug die in Rusland verspreid wordt. Het is een soort goedkope heroïne voor junkies die geen echte kunnen betalen. Het neveneffect is dat het vlees van je lichaam begint te rotten.”
enola: Aborted is zonder twijfel Belgiës internationaal meest vermaarde metalband. Kunnen jullie nu van muziek leven?
de Caluwé: “Neen. Een tour brengt ongeveer een goed maandloon op. Wanneer we thuis zijn, verdienen we niets aan de band. Ik ben in het dagelijkse leven art director voor een bedrijf dat softwaretoepassingen voor Iphones ontwikkelt. Daarnaast ontwerp ik met mijn Avernus Studios als freelancer artwork voor albums en bandshirts.”
Segal: “Ik heb een diploma filosofie, maar werk ik als analist voor een reclamebedrijf.”
enola: Is het belangrijk voor Aborted om verbonden te zijn met Metalheads Against Racism?
de Caluwé: “Ja. We willen niets te maken hebben met racisme, discriminatie en neonazi’s. Bovendien zitten we met een Jood in de band en ben ik met een Joodse getrouwd.”
enola: Jullie wonen in Israël. Merken jullie veel van het Arabisch-Israëlisch conflict?
de Caluwé: “Niet echt. Dat wordt fel overdreven in bepaalde westerse media. Het conflict gaat meer om propaganda dan om daden. Ik woon dicht bij Tel Aviv, op tien minuten van het strand. Het is er goed leven. Veel mensen weten niet wat er precies leeft in Israël. Het is geen paranoïde samenleving. Vlakbij mijn woonplaats is er bijvoorbeeld een dorp waar Moslims en Joden normaal samenleven. In Gaza moet een westerling zich natuurlijk niet begeven.”
enola: Orphaned Land en Betzefer zijn bekende metalbands uit Israël, maar leeft de undergroundscene daar een beetje?
de Caluwé: “Enorm, vooral in Tel Aviv. De corebands schieten tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond. Onoma is echt de moeite.”
Segal:Vroeger ging het soms op en neer met metal in Israël, maar nu is het genre weer aan het groeien. De leden van Betzefer zijn trouwens goede vrienden van mij.”
enola: Sven, hoeveel tijd vind je om naar Belgisch geweld te luisteren?
De Caluwé: “Weinig. Ik was een grote fan van de nieuwe Welkin, maar Channel Zero volg ik niet meer. Toen Franky DSVD begon te zingen over “come to Belgium” en “eat mayonaise” (Skitsoy) was het genoeg voor mij.” (bulderlacht)
Segal: “Wie zijn dat?”
de Caluwé: “Niets bijzonder. We waren ok in het alternatieve milieu. Een beetje Therapy?, een beetje thrash metal.”
Segal:“Niet mijn ding dus. We zijn meer into doom en sludge. Iedereen is grote fan van Neurosis.”
de Caluwé: “En Dog Faced Corpse uit Irak natuurlijk!”
