Een paar videoclips, halve of hele bucht als ‘We Are Marshall’,
‘Terminator: Salvation’ of de ‘Charlie’s Angels’-films met Cameron
Diaz, en een sliert producercredits bij gladde tv-reeksen als
‘Supernatural’, ‘Nikita’ of ‘Chuck’: ziedaar het cv van de omineus
genaamde McG, aanhanger van de Brett Ratner-filosofie “shoot
first, think later“. ’t Is geen prestatielijst waar wij
bepaald van achterover vallen, maar voor zijn romantische
spionnenkomedie ‘This Means War’ kon hij wél fonkelende namen als
Chris ‘Captain Kirk’ Pine, Tom ‘Bane’ Hardy en Reese
‘yummie!‘ Witherspoon strikken. Resultaat: wij werden
voorzichtig optimistisch over de productie en verwachtten ons, toen
wij plaatsnamen in de door een legioen uitgehongerde middelbare
schoolgangers bezette cinemazaal, aan een pretentieloos maar
charmant niemendalletje. Wat we kregen: een keislechte – soms is
iets nu eenmaal keislecht en moet je dat gewoon zo zeggen
– ongemakkelijke situatiekomedie met een onzinnig plot, gênante
regie en schabouwelijke dialogen.
Centraal in het vertelsel – we gaan dat hier geen verhaal noemen
– staan de sympathieke schelmen FDR (Pine) en Tuck (Hardy), een
stel gezworen buddies die buiten elkaar om geen sociaal
leven hebben, zonder verpinken bereid zijn een kogel voor elkaar op
te vangen en als elkaars plus one naar hun beider
familiefeesten trekken. De één is een flierefluiter die de ene
griet na de andere in zijn broek krijgt gepraat (hij heeft een
zwembad boven zijn glazen dak!), de ander een single die nog steeds
op zoek is naar échte liefde nadat zijn vriendin het met hun
zoontje is afgetrapt. Omdat FDR ongerust is wanneer Tuck een date
vindt via een datingsite, blijft hij in de buurt hangen, maar door
een ongelukkig toeval ontmoeten ze allebéi Lauren (Witherspoon).
Die besluit ervan te profiteren en gaat uit met de twee heren. FDR
en Tuck maken er een weddenschap van en benutten daarvoor alle
resources van de FBI die ze maar kunnen krijgen (een
gemiste running joke, dat). Wanneer ze allebei verliefd
worden, dreigt het echter stevig uit de hand te lopen.
Nu, wie al vond dat er een subtiel homo-erotisch sfeertje hing
in de ‘Sherlock Holmes’-films van Guy Ritchie – check die
co-dependent relatie tussen Jude Law en Robert Downey Jr.!
– zal zich hier helemaal in de darkroom van de Red & Blue
wanen. ’t Is niet zozeer dat er af en toe een ongemakkelijk
buddy-momentje de revue passeert; ‘This Means War’ is een
regelrecht sausage fest waarin de gay clichés je om de
oren worden geslagen als waren het natte swaffels van Michael ‘XXL’
Fassbender. De manier waarop Pine en Hardy elkaar bestoken met ‘I
love you’s, elkaar bespieden tijdens hun respectieve dates en
mekander bedenken met bijnaampjes als ‘Captain Hornypants’:
èhh. Er zou overigens een onderzoeksgroep kunnen worden
opgericht om na te gaan hoe de heren La Witherspoon gebruiken als
ersatzobject om gewoon mekáár eens gretig binnen te doen. Het enige
dat ontbreekt is een sabelduel van erecte penissen, of iets dat
daarop lijkt.
Voor alle duidelijkheid: niks mis met homoseksualiteit of de
behandeling ervan in cinema, maar wanneer je ’t op deze manier
tegenkomt – er vingerdik op maar toch onbedoeld – in een
commerciële Amerikaanse productie over twee oermannelijke
heteroseksuelen, dan komt dat toch heel weird over. De
film is spijtig genoeg niet alleen verwarrend (en dan niet alleen
op een freudiaanse manier, want de plot is eveneens van alle logica
gespeend) maar ook gewoon slecht. De moppen zijn abominabel
getimed, de humor is plat zonder clever te zijn en er zit absoluut
geen spankracht in het verhaal. Als wanhopige reddingspoging
probeerden de scenaristen nog een slechterik (Til Schweiger) de
film binnen te werken, maar die krijgt dan weer helemaal niks te
doen.
Ik vermoed dat er heel wat kapot is gemaakt in de montagecel. De
acteurs bezitten een zekere charme, maar de prent in zijn geheel en
de scènes onderling hangen zo weinig aan elkaar dat je daar amper
iets van merkt. Je ziet: die mens staat daar wel oké te spelen,
maar de manier waarop het gefilmd en gecut is laat daar geen
spaander van heel – à propos: néén, McG, een drietal
bravourelongtakes inlassen binnen een hyperkinetische montage,
maakt van u niet op slag een auteur. Niet dat iemand de
pannen van het dak speelt, dat nu ook weer niet. Pine is nog het
best op dreef in zijn rol van gladde jongen met een hart. Hardy
doet wat hij moet doen, maar weet niet echt iets extra naar zijn
rol te brengen. En Reese Witherspoon… Tja, ze is nog wel
cute op een bepaalde manier, maar in een aantal scènes
(wanneer ze aan’t joggen is!) ziet ze er echt creepy uit, en haar
mondhoeken lijken permanent onder zware verdoving te zijn gebracht
bij de tandarts (zo pofferig!). Ze is te oud om nog de ideale
girl next door te spelen, maar ze lijkt voorlopig nog geen
alternatief te hebben gevonden, en je voelt dat ze wat op de dool
is.
‘This Means War’ is zo’n typische Hollywoodproductie die op
papier nog wel potentieel had, maar in de uitvoering alle steken
laat vallen. Zowel de personages als hun handelingen en motivaties
zijn totaal ongeloofwaardig, de actie is op waanzinnig klunzige
wijze weergegeven en de ironische tongue in cheek-sfeer
wérkt niet. ’t Is een beetje zoals een goede mop die slecht verteld
wordt, en onthaald wordt op een oorverdovende stilte: er zat
misschien wel iets in, maar dat maakt het falen er niet minder
pijnlijk op. Toegegeven: voor een zaterdagavondfilm kan u het (nog)
slechter treffen (een paar momentjes zijn mild aangenaam) en de
min-zestienjarigen onder u zullen het misschien nog net kunnen
pruimen. Al de rest: wegblijven, tenzij u benieuwd bent naar hoe
‘Brokeback Mountain’ er had uitgezien als de cowboys spionnen waren
die hun geaardheid nog niet ontdekt hadden. Met McG achter de
camera. Nu ik het zo hoor: blijf maar sowieso thuis.
