Collega-slagers, haal die vleesmessen en scalpels maar al boven, want onze favoriete slachters hebben een nieuwe lap rottend vlees klaar.
Enkele jaren geleden dachten we dat het niet meer goed kwam met abattoir Aborted. Onvervalste slachtpartijen als Goremageddon en The Archaic Abattoir waren het beste wat een Belgische deathmetalband ooit op de wereld losliet, maar nadien volgden twee pogingen om meer hapklare vleescharcuterie te serveren. Slaughter & Apparatus: A Methodical Overture was nog te vreten, maar de nasmaak van Strychnine.213 vergaten we liefst zo snel mogelijk.
De band zat in een serieuze dip en leek bovendien steeds meer op een interimkantoor voor gitaristen, bassisten en drummers met veel vrije tijd. Twee jaar geleden luidde EP Coronary Reconstruction de smerige wedergeboorte van een van Belgiës meest gerespecteerde metalbands. Frontman Sven de Caluwé plukte de talentvolle Israëlische gitarist Eran Segal weg bij Whorecore en trok Dirk Verbeuren aan als sessiedrummer. Het resultaat was een monsterlijk vette schijf die de hoogdagen van Autopsy met een knal terugbracht.
“From A Tepid Whiff” en het titelnummer van de EP zijn meer dan terecht ook terug te vinden op Global Flatline. Net als “Vermicular, Obscene, Obese” en “Fecal Forgery” kenmerken deze nummers de gereïncarneerde kannibalen. Het zijn beesten van nummers waarin modern metalgeweld (in de groovy stukken en keiharde breaks) perfect afgesteld is op de onnavolgbare snelheid van Morbid Angel en ronkende riffs van Autopsy.
Ondertussen sprokkelde de Caluwé met onder meer extra gitarist Mike Wilson en het jonge drummonster Ken Bedene een vette én stabiele line-up bijeen, wat de kwaliteit van de dikvlezige lappen deathmetal alleen maar ten goede komt. Vooral in “Global Flatline” en “Origin Of Disease” wordt het grove vuurgeschut bovengehaald. Lang geleden dat we door Aborted zo snel neergemaaid werden.
Naast de gebruikelijke gore geluidjes en lugubere monologen is er zelfs plaats voor experimentjes. In het nochtans kwaadaardig getitelde “Of Scabs And Boils” drijft de toegankelijke softie in de band boven, maar de overdosis slappe en melodische Aborted skippen we liever. In het doomy “Expurgation Euphoria” horen we piano’s (piano’s begot!). Ook “Endstille” is donkerder getint en trager. Maar opgepast: zodra het nummer explodeert, wordt er weer vollen bak op los gegrunt, gerocheld en geheadbangd.
Het kostte opperslager Sven de Caluwé en zijn knechten vier jaar, maar het was het lange wachten waard. Aborted is terug van weggeweest met een lekker geproduceerde, woeste brok deathmetal volgens de regels van de kunst: lomp, groovy, snel en furieus. Nu hopen we zo snel mogelijk een Aborted-slachting live mee te maken.
