Sinds zijn vorige tournee (voorjaar 2010) heeft Newman geen nieuwe studioplaat uitgebracht (tenzij je de herinterpretaties van The Randy Newman Songbook, Vol. 2 meetelt), maar dat heeft hem er blijkbaar niet van weerhouden om nog eens zijn indrukwekkende solonummertje op te voeren. Echte verrassingen bleven opnieuw uit, maar gezien de weelde die je over je heen kreeg, kon hem dat makkelijk vergeven worden.
Net als bij het vorige concert in de AB klokte de teller immers af op vijfendertig (!) songs. Je kan dan wel zeggen dat ’s mans miniatuurtjes vaker niet dan wel de grens van drie minuten overschrijden — net zoals al zijn klassieke platen ergens tussen de dertig en veertig minuten blijven steken –, maar toch: hij wordt er de Ramones van de singer-songwriters mee. Vijfendertig songtitels oplijsten, dat is aardig wat, zeker als je weet dat er bij dat aantal heel wat tijdloze popklassiekers zitten. De man heeft in vier decennia met een dozijn albums een oeuvre opgebouwd dat moeiteloos de tand des tijds doorstaat.
Veel onvoorziene keuzes vielen er niet te rapen bij de songs, al was opener “If We Didn’t Have Jesus” eentje die we live nog niet gehoord hadden en wordt “Bad News from Home” waarschijnlijk ook door weinigen tot zijn beste werk gerekend. Maar wat een reeks kregen we daarna al snel gepresenteerd. Een resem songs die voortdurend onthaald werd op herkenningsapplaus en oohs & aahs, maar wat wil je bijv. ook met een trio als “Short People” (het blijft lachen), “Birmingham” en het machtige “Marie”. Newman was opnieuw zichtbaar verouderd en zijn stem vertoont weer wat meer barstjes, maar dat maakt zijn meest gevoelige songs alleen maar breekbaarder.
Maar natuurlijk is Newman ook de man van de humor, de bijtende spot en de vermenging van het alledaagse en het hoogdravende. Hoogtepunten als “Rednecks” en “The World Isn’t Fair” werden dan ook een beetje gekaderd op de hem kenmerkende manier, waarbij je toch heel even de indruk kreeg dat de man er zelf ook nog plezier in schept om ze voor een zoveelste keer op te hoesten. De publieksdeelname van “Shame” en “I’m Dead (But I Don’t Know It)” was intussen ook geen verrassing meer, maar als die songs iets lieten horen, dan wel dat Bad Love nog altijd de beste van zijn latere platen is, iets dat ook nog eens onderstreept werd door “The Great Nations Of Europe” en het ontroerende “I Miss You”.
De hoogtepunten waren dezelfde als vorige keer — “In Germany Before The War”, “Political Science”, “Sail Away” en het onverwoestbare “God’s Song” –, maar ook uitgebeende emotiesongs als “Losing You” en “I Think It’s Going To Rain Today” (het enige nummer uit zijn debuut) zorgden nu voor een krop in de keel. Afsluiten deed hij uiteindelijk met het titelnummer en “Feels Like Home” uit zijn recentste album, Harps & Angels. Die plaat is intussen ook al vier jaar oud, maar gezien de afwezigheid van nieuw materiaal ziet er het niet naar uit dat we eerstdaags al een nieuwe plaat moeten verwachten. Toch hoeft hij niet nog eens de negenjarige stilte van tussen Bad Love en Harps & Angels te herhalen.
Wie er voor het eerst bij was, werd getrakteerd op een indrukwekkende weelde. Newman blijft een van onze favoriete songschrijvers en wordt in frisheid en relevantie enkel nog gepakt door generatiegenoot Richard Thompson. Anderzijds zorgde deze gulle formule opnieuw niet voor echte verrassingen, voor momenten van plotse verwondering, extase of inzicht, waardoor je nu en dan toch kon spreken van die slinkse valkuil: routine.
