Met een gloednieuwe soundtrack bij Le Voyage Dans La Lune (1902) doet Air een verdienstelijke poging opnieuw naar het kwalitatieve voorplan te treden. Helaas vertoont de plaat, naast enkele stevige pieken, ook een aantal momenten waarop de aandacht serieus verslapt.
De laatste keer dat Air een plaat gemaakt heeft die een écht overweldigend effect had, is al weer een flinke poos geleden. Talkie Walkie, uit 2004, komt voor de geest, maar eigenlijk heeft het duo nooit het niveau van debuut Moon Safari weten te evenaren. Even kwamen Jean-Benoît Dunckel en Nicolas Godin in de buurt, met de soundtrack voor Sofia Coppolas The Virgin Suicides. Zelden werd de sfeer van een film én het boek waarop de prent gebaseerd is, zo succesvol vertaald naar muziek.
De aankondiging dat Air Le Voyage Dans La Lune van een nieuwe soundtrack zou voorzien, zorgde prompt voor stevige verwachtingen. De prent, die door Georges Méliès in 1902 gedraaid werd, is een klassieker die meer dan eens een inspiratie was voor andere artiesten.
Niet verwonderlijk. Ondanks het feit dat de kortfilm meer dan een eeuw oud is, charmeert het werkstuk van Méliès ook vandaag nog.
Van de film bestaat een kleurenversie, die indertijd met de hand — beeldje per beeldje! — ingekleurd is. Lange tijd werd gedacht dat deze versie verloren gegaan was, tot in 1993 een grotendeels vergaan exemplaar teruggevonden werd. Een minutieuze restauratie volgde en de herstelde versie van de prent werd in mei vorig jaar, voorzien van nieuwe soundtrack, vertoond op het filmfestival van Cannes.
Als u de kans heeft de film te zien — bij een gelimiteerde versie van de cd zit een dvd van de prent –, aarzel dan geen moment. Niet alleen is de film de moeite, de soundtrack van Air past wonderwel bij de oude sciencefictionbeelden. Het enige probleem is dat Godin en Dunckel meer muziek gemaakt hebben dan de film nodig heeft. De prent duurt immers amper een kwartier, de soundtrack ruim dubbel zo lang. Met als gevolg dat Air bij momenten afglijdt richting liftmuziek, een fout die de laatste jaren wel vaker gemaakt werd.
Tijdens de betere momenten is dit echter Air om duimen en vingers bij af te likken. Neem “Lava”, dat ingeleid wordt door “Homme Lune” en dat met zijn melancholische piano de perfecte soundtrack vormt om de blik naar een eindeloze sterrenhemel te wenden.
Met behulp van Beach House-frontvrouw Victoria Legrand (“Seven Stars”) en Au Revoir Simone (“Who Am I Now?”) is Air opnieuw enkele samenwerkingen met fascinerende vrouwen aangegaan, al is “Who Am I Now” niet geworden wat had kunnen zijn. Het is weliswaar een fluisterliedje, niet om subtiliteit te benadrukken, maar omdat het weinig te bieden heeft, zo lijkt het wel.
Dan liever “Cosmic Trip”, dat de brug slaat naar vroege synthpop en waarmee Air voor een écht Moon Safari zorgt. Dat gevoel blijft jammer genoeg geen hele plaat overeind, al is van verveling gelukkig evenmin sprake: Le Voyage Dans La Lune verveelt nooit, maar kabbelt bij momenten net iets te veel. Met een strengere selectie was dit een plaat geweest waar geen speld tussen te krijgen viel. Hopelijk krijgt Air dat op zijn volgende plaat wel voor elkaar.
