Het blijft altijd een belevenis wanneer Will Oldham, toch wel een
van de meesters binnen zijn genre(s), naar ons land komt. Het was
Gent dat de eer had Bonnie ‘Prince’ Billy te mogen programmeren,
met een uitverkochte Vooruit tot gevolg. Reden was zijn eind 2011
verschenen ‘Wolfroy Goes to Town’, zeker niet zijn beste album,
maar staaltjes genoeg van zijn pure songs die hem zo geliefd
maken.
Openen deed de Vooruit met de Noorse Susanna, die
haar Magical Orchestra thuis had gelaten en zichzelf op piano
begeleidde, ondersteund door haar al even Noorse gitarist. Zes
breekbare, knappe nummers kregen we, met aandacht voor de betere
cover zoals opener ‘Jolene’ en ‘It’s a Long Way to the Top’.
Susanna was bij momenten erg Joni Mitchell en wilde het Nederlandse
publiek van de dag tevoren met het Belgische vergelijken. In
tegenstelling tot onze verwachtingen won het eerste want wat een
groot deel van het Gentse publiek tijdens de songs liet horen was
niet alleen bijzonder storend, maar getuigde ook van weinig
respect.
Dat was er dan weer in tonnen voor Bonnie ‘Prince’
Billy, die niet alleen naar ons land was gekomen. Hij had
een extra gitarist bij zich, die wat complexiteit in de nummers
stak, een toetsenist en – zo hebben we hem graag – een vrouwelijk,
vocaal tegengewicht in de vorm van Angel Olsen. Deze kreeg meteen
een mooie, Oost-Europees aandoende zanglijn in opener ‘Time to Be
Clear’, het eerste en uiteraard niet laatste nummer van de nieuwe
plaat. De plaat kwam slechts twee keer terug met een leuk ‘Quail
and Dumplings’ en het heerlijke ‘New Whaling’, dat met een
voetenstampende Oldham van spannende onrust overvloeide in een
fantastisch onstuimig slot.
Wat de beperkte songkeuze uit de nieuwe plaat nog vreemder maakt,
was het feit dat de set liefst bijna drie uur duurde. Tegen
middernacht, toen Oldham richting denkbeeldige volle maan dierlijk
huilde in ‘Wolf Among Wolves’, was de zaal al behoorlijk uitgedund
en toegegeven, het was wat te veel van het goede en hij had wat
meer ‘hits’ mogen bovenhalen, maar niemand kon zich verveeld hebben
met een frontman die Gent charmeerde in al zijn excentriciteit en
(lichamelijke) expressiviteit, die zich in zijn lange bindteksten
bewees als comedian en zich in elk nummer helemaal gaf. Zo kregen
we een langzaam ‘Because of Your Eyes’ van Merle Haggard, waarin
schaarse pianotoetsen een hoofdrol kregen. ‘Out of Mind’, dat het
jongste album niet heeft gehaald, viel op door zijn ietwat
vrolijke, jazzy ondertoon. Een hoogtepunt was het erg
minimalistische ‘Teach Me to Bear You’, alsook ‘Another Day Full of
Dread’, waarin knappe samenzang de uitvoering stevig
opsmukte.
“Why aren’t you kind to me?” zong Bonnie ‘Prince’ Billy in
bisnummer ‘Beast for Thee’. We zouden het niet weten want in al
zijn eigenzinnigheid maakte Bonnie ‘Prince’ Billy er een bijzondere
avond van, waarin hij plukte uit alle projecten van zijn
indrukwekkende carrière en er een heuse marathon van de goede smaak
van maakte.
