Superstar Destroyer, 2011
Frontalnoize
Jong, getalenteerd en beloftevol. Dat zijn de eerste woorden die
ons te binnen schieten als we ‘Ghost Ride the Whip’ beluisteren.
Kort en krachtig, dat zeker, maar met slechts een handvol songs
hebben deze Britten onze interesse gewekt. Het internet maakt het
dezer dagen nochtans niet makkelijk om het kaf van het koren te
scheiden: kleine releases en EP’s laten soms moeilijk uitschijnen
of een artiest al dan niet kans op slagen heeft. Een album dat
maximum een half uurtje van je tijd vraagt is qua inhoud meestal te
schaars om een indringend verhaal te vertellen of om al een
definitief verdict te vellen. Er valt enkel op het geluid en de
overtuigingskracht van de muzikanten af te gaan.
Met Ninetails lijkt dat echter niet het geval. Deze jonge welpen
leggen genoeg persoonlijkheid en expressie aan de dag om ons meteen
te doen doorbijten en geboeid te blijven luisteren. En dat terwijl
hun eerste album nauwelijks aan een lengte van een half uur raakt
en de groep dicht bij de math rock aanschurkt.
Math rock? Ja, nochtans een begrip dat ons doorgaans overmatig doet
geeuwen, omdat zo’n gemillimeterd gepingel er zelden in slaagt ons
duistere hart te raken. Ninetails doet dat wel, met opvallend veel
zelfvertrouwen, een mandje vol fijne gitaarriffs en een sound om
een beetje wild van te worden.
Want wat de snarentrekkers van Ninetails doen, is niet zomaar
een robbertje uitvechten op de gitaar om te bewijzen hoe goed ze
hun instrument beheersen. Hoewel ‘I.F.’ dan wel even op een
demonstratierondje lijkt uit te draaien, is de opwaartse melodie
slechts een onderdeel van wat in een bijzonder swingend nummer
uitmondt. Zeker wanneer de basgitaar invalt, krijg je het gevoel
dat het allemaal bijzonder strak in elkaar steekt. Meer dan een
technisch geheel, is ‘I.F.’ een aardige portie muziek die zelfs een
beetje naar zomerweer doet snakken. Ninetails vervalt dus niet in
het holle en afstandelijke gepingel van veel genregenoten, maar
heeft een pak invloeden uit indie- en britrock opgeslorpt.
De opeenstapeling van ideeën in ‘I.F.’, met slechts één zinnetje
tekst als rode draad, zorgt er wel voor dat je in een paar minuten
veel te verorberen krijgt. De muziek beweegt constant, springt van
de ene naar de andere hook en daardoor gaan ook een aantal
kansen tot verdere uitbouw verloren. Om niet aan kracht in te
boeten, konden een aantal verschillende ideeën beter in aparte
nummers ontkoppeld worden. Al is de teneur voorlopig positief: er
zit voldoende grondstof in om iets mee aan te vangen (en dat is een
zegen in tijden van spaarzaamheid).
Bij ‘Pedestrian’ lijkt die ene bedenking al verdwenen te zijn.
Daar nemen de leden van Ninetails de tijd om op ingetogen wijze hun
verhaal te vertellen, dat nu wel van tekst en uitleg voorzien is.
Het meest verbazingwekkende mag daarbij de opvallend goede zangstem
zijn, die bijzonder goed aansluit bij de psychedelische sfeer van
het nummer. Een Brits accent is niet geheel afwezig, maar zorgt
voor een herkenbare en aanstekelijke toets. De ingetogen opbouw
ruimt snel plaats voor een pittig vervolg, waarin het gitaarwerk de
aandacht opeist. Productiegewijs loopt het naadloos in elkaar, wat
doet vermoeden dat de groep veel aandacht aan het technische aspect
heeft besteed. En het resultaat mag er zijn.
Met verwijzingen naar thumbnails, trending
topics en keeping in touch weet
je snel om welke leeftijdscategorie het hier draait. Jonge
muzikanten zoeken inspiratie in hun nabije leefwereld en dan zijn
sociale media nooit veraf. Dat verhaal komt aan bod in ‘Social
Guesswork’ en de daarmee gepaard gaande perikelen worden in een
spaarzaam aantal zinnen uit de doeken gedaan. Wat de zanger lijkt
duidelijk te maken, is dat relationele fricties ontstaan door een
toegenomen virtueel sociaal leven, waarbij afstandelijkheid tot
vervreemding leidt. Of die betekenis ook de boodschap van het
nummer is, is niet geheel duidelijk, maar het thema wordt in ieder
geval in de tekst en de muziek naar binnen gebracht. Voor het
overige is ‘Social Guesswork’ muzikaal een voltreffer, met een
refrein dat blijft hangen en stevige uithaal op het einde.
Veel meer valt er over ‘Ghost Ride the Whip’ niet te vertellen,
aangezien de groep al bij al toch vrij snel uitverteld is. Wat ze
echter in die weinige tijd brengen, smaakt naar meer en zal
hopelijk een aanzet zijn om in de nabije toekomst met nieuw
materiaal op de proppen te komen.
