Century Media, 2012
Wel, afgaand de gigagrijns die na de eerste volledige
beluistering van ‘Global Flatline’ in mijn smoel gekerfd stond,
durf ik vol vertrouwen deze recensie te beginnen met een kloppende
joekel van een gemeenplaats: Aborted are back! De vorige
schijven van deze zombieminnende deathmetalmaniakken, ‘Strychnine.213‘ en
‘Slaughter &
Apparatus‘, waren niet per se slecht, maar ze
zaaiden toch wat verdeeldheid onder de fans. Ofwel was het te
groovy, ofwel te modern, of te gelikt, of te dit of te
dat.
Daar zat allemaal wel iets in. Misschien was de chemie gewoon
wat uitgewerkt en waren de songs minder sterk dan op de voorgaande
albums, waarmee de band een solide plaatsje verwierf op de
wereldwijde deathmetalladder. Aborted is namelijk altijd al een
interimkantoor voor metalmuzikanten geweest. Tussen het vorige
album en het huidige werden alle posities gewijzigd, behalve die
van zanger en bandleider Sven(cho) De Caluwé. Naast de enige
originele muzikant is hij nu ook de enige Belg. Niettemin klinkt
zijn internationale troepenmacht des doods zeer strak en coherent,
want de band speelt al langer dan vandaag samen in deze bezetting.
Bovendien gingen ze al op tour en brachten ze in 2010 ook nog een
e.p. uit.
Na de obligate intro – ‘Omega Mortis’ – barst het bloedbad
direct los met de titeltrack. Meteen daarop volgt ‘The Orgin Of
Disease’, waarvan de titel om een of andere reden in cyrillisch
schrift wordt geschreven. Binnen het bestek van twee keer drie
minuten legt Aborted al heel wat van zijn troeven op tafel.
Razendsnelle dubbele basdrums en gitaarriffs duiken plots op en
springen vol bloeddorst naar je strot, terwijl zieke stemeffecten
en hakkende riffs voorkomen dat tragere breakdowns rustpunten
worden.
De solo’s zijn opvallend melodieus en gestructureerd. Het zijn
geen verplichte nummertjes vol wild gemasturbeer op de
whammy bar, want gelukkig (vanzelfsprekend)
houden de leadgitaristen het bondig. Svencho’s gegrunt en gekrijs
zijn nog steeds herkenbaar en worden vaak in lagen overeen gelegd.
De ziekelijke vocalen worden zo een erg dynamisch element in het
geheel. Soms overheersen ze wat te veel, want of je de teksten nu
De muziek van Aborted is te complex en gevarieerd om als
grindcore omschreven te worden, maar één ding hebben ze wel nog
gemeen met dat oergenre: bondigheid. De meeste nummers razen aan
een hoog tempo voorbij en duren niet langer dan een drietal
minuten. Opvallend is hoe de meeste tracks een simpele structuur
mijden. Met weinig hooks of refreinen zijn ze misschien
niet allemaal even goed van elkaar te onderscheiden, maar de inhoud
ervan is zo goed gedoseerd en uitgevoerd dat het eigenlijk niet
echt stoort (of toch niet vooraleer we ergens rond nummer tien
zitten).
Niet alle twaalf tracks passen evenwel in die blauwdruk. In een
aantal nummers wordt het tempo een beetje vertraagd en klinkt het
geheel wat groovier. Dat is zo in de ‘Kallinger Theory’ of
in ‘Coronary Reconstruction’. Nog trager zijn het slepende,
sludgy einde van ‘Vermicular, Obsene, Obese’ en
‘Expurgation Euphoria’. Dat laatste is een gothic
doom aandoend nummer dat met flarden piano en jankende
gitaren een deprimerend sfeertje optrekt, maar wel zonder de
agressie volledig te laten varen.
Het laatste nummer, ‘Endstille’, is een zes minuten durend
hoorspel van samples, sludgy riffs, desoriënterende
leadgitaren en Svencho’s zieke stemgeluiden. Op zich geen spannende
innovatie natuurlijk, maar ook dit pakken ze goed aan. Deze
luisteraar zet de cd alvast niet af vooraleer de flatline
uit de albumtitel een hoorbaar feit is.
Dingen beweren als “Aborted vindt zichzelf opnieuw uit” vind ik
een groteske overdrijving. Wel hebben ze gewoon de tijd genomen om
een gefocust en sterk album te schrijven en op te nemen. Het
grootste deel van de nummers werd gebrouwen volgens een beproefd
recept, maar dat is niet hetzelfde als voorspelbaar. Geregeld
probeert men iets anders en ook dat pakt goed uit. Dit is zonder
twijfel het beste Aborted-album sinds lange tijd, en dus voor fans
van band en genre een dikke aanrader.
