Vrouwenblaadjes als Flair en kranten als Het Laatste Nieuws kennen net als hun Amerikaanse tegenhangers een zelfhulprubriek waar lezers en lezeressen te rade kunnen met hun vragen en twijfels. En hoewel de expertise van de geraadpleegde orakels danig in twijfel kan worden getrokken, blijven ze een belangrijk baken voor de radeloze.
Laat het maar aan een van de meest notoire scherpslijpers en zwartkijkers van de Nederlandse letteren over om in zijn bekende stijl een parodie of ironische variant op de briefschrijverrubriek op te starten onder de titel "De Mensendokter". Als mensendokter weet Arnon Grunberg raad op de grote en kleine vragen van het leven waarbij het nooit echt duidelijk wordt wie nu wie in de zeik zet en waarom. Een gebrek aan ernst kan Grunberg niet verweten worden maar aan zwarte humor, ironie en sarcasme ontbreekt het hem evenmin. In zijn antwoorden op de vele vragen zweeft hij dan ook tussen de verschillende attitudes in en opteert hij vaak voor een mix van alle mogelijke ingesteldheden.
De schrijver (en publieke figuur) Grunberg hult zich nu eenmaal graag in een mantel van warme distantie en verholen sarcasme dat vaak onverwachts oprechter is tussen de lijnen en regels dan Grunberg wil erkennen. Toch is er een verschil op te merken naargelang de vraag die gesteld wordt, wie oprecht meent in Grunberg een gelijke te vinden die neerkijkt op bepaalde tendensen of gewoontes krijgt met recht en reden lik op stuk terwijl wie een ware hartenkreet neerpent, een vaak bevreemdend antwoord krijgt dat zich in een vreemde schemerzone tussen mededogen en onverhoede ironie bevindt. Bij dergelijke brieven krijgt het verbale vuurwerk een troostende ondertoon mee die met (surreële) kwinkslagen de pijn verzachten wil.
Mooi om te lezen bijvoorbeeld zijn de adviezen die de dokter geeft aan een oudere man die door jongeren nageroepen wordt (negeren en je in je gedachten een jonge god wanen) alsook de raad om buren die niet langer wensen met je om te gaan hier gewoon naar te informeren met als bijkomende raad dat met stilzwijgende buren best te leven valt. Nog aandoenlijker wordt het wanneer Grunberg een achtjarige op het liefdespad helpt en hem aanraadt aan het meisje waarvan hij vermoedt (hoopt?) dat ze verliefd op hem is gewoon te vragen of zij het "kusjesmonster" is. Op andere momenten komt de kolder dan weer boven, zoals in het antwoord aan de briefschrijver die vraagt of Grunberg niet zelf de vragen verzint ("Ook uw vraag heb ik niet zelf bedacht.")
Dat laatste is overigens een legitieme vraag in het licht van een aantal gestelde vragen. Sommige briefschrijvers stellen de meest bizarre vragen, waarbij het niet altijd duidelijk is of zij er zich van bewust zijn waar de mensendokter voor staat. Zo is er een moeder die zich afvraagt of haar dochter wel een borstvergroting moet overwegen en of een alleenstaande vrouw er goed aan doet een kind te nemen. Al mag daar tegenover staan dat Grunbergs antwoord niet onzinniger is dan wat in de klassieke zelfhulprubrieken te lezen valt. Naargelang de teneur van dergelijke brieven, is het ook opvallend dat Grunberg zelf een ander type antwoord geeft.
Wanneer uit de vraagstelling blijkt dat de steller openstaat voor humor of zelf niet altijd even ernstig is, durft Grunberg zelf ook scherper uit de hoek te komen dan wanneer er van oprechte bezorgdheid sprake is.De mooiste en scherpste antwoorden duiken echter in de eerste plaats op bij de briefschrijvers die volledig meegaan in het universum van de mensendokter en door Grunberg op een ironische en vrijpostige manier van antwoord bediend worden. Het hoogtepunt hier blijven uiteraard de briefschrijver die hem oproept een andere bril te dragen opdat hij meer gelezen zou worden waarop Grunberg zijn korte antwoord eindigt met "Wij weigeren bepaalde klanten" alsook de lofuiting die de mensendokter desondanks doet besluiten met "Welke consequenties bent u bereid te verbinden aan uw mailtje?"
De mensendokter vormt een aardige aanvulling op de romans van Arnon Grunberg en zijn minder vilein of storend dan zijn column die onder meer in Humo verschijnt, waardoor een groter publiek er plezier aan kan beleven. Wie echter niet van Grunbergs afstandelijke en soms zelf grof cynische gevoel voor humor houdt, zal in zijn antwoorden vooral een pedante en vervelende kwast zien. Grunbergs mensendokter is net als de hoofdpersonages in zijn romans tezelfdertijd een gevoelig en onbeschoft figuur voor wie de werkelijkheid niet altijd even tastbaar aanwezig is.
