Met het debuutalbum van dit nieuwbakken trio bewijst het Deense Ilk Music nogmaals een neus te hebben voor internationaal geweld. Wat de band mist aan vernieuwing wordt ruimschoots gecompenseerd door een frisse aanpak waarbij de drie muzikanten evenwaardig uit de hoek kunnen komen.
Kopenhagen vervult dezer dagen haast de rol die Parijs een paar jaren geleden op zich nam. Gitarist (en mede-oprichter van Ilk) Mark Solborg liep er immers de Italiaanse tenorsaxofonist Francesco Bigoni en de Canadese drummer Kevin Brow tegen het lijf en vond niet enkel geschikte speelpartners, maar ook artiesten met een al even diverse achtergrond en bereidwilligheid om de meest uiteenlopende bezettingen uit te proberen. De triobezetting met sax, gitaar en drums is doorgaans niet de meest uitdagende, maar wordt hier succesvol uitgebuit, door zowel in te zetten op gespierd samenspel als variatie in subtiliteit.
Het trio weet het album ook perfect te doseren, door met zalvende tonen binnen te schuifelen en af te ronden en daartussen een fijn heen-en-weer-verkeer te creëren van bonkende, tegen rock-‘n-roll aanleunende jazz, vrijere uitspattingen en momenten van verrassende ingetogenheid. Het mooie daarbij is dat alle drie de leden composities bijdragen en zelfs daar niet voor een gat te vangen zijn. Zo is Bigoni verantwoordelijk voor zowel het lekker wegbeukende “Elope Soon” (veel dichter bij de perfecte workout-muziek zal jazz nooit komen) als het korte brokje nervositeit “Meet Mr Green” en de sparring van “Socca”, die uiteindelijk uitmondt in een van de spetterendste passages van het album.
Solborg zorgt voor het langste nummer op de plaat, het bijna ijzig kalme “Almost”, waarin de teugels gevierd worden, maar niettemin een schoon groepsgesprek ontstaat. De gitaarsound neigt er soms naar het onpersoonlijke, al wordt er een mooi evenwicht gevonden tussen Scandinavische afstandelijkheid en een zwak voor kleine geluiden. Brow toont zich daarbij misschien wel de meest veelzijdige muzikant binnen Hopscotch, eentje die sterk ritmisch kan uithalen, maar net zo goed een steeds verschuivend cimbalenverhaal kan afsteken.
Hoewel de band nu en dan verrassend stevig uithaalt, lijkt het toch onwaarschijnlijk dat een oversteek gemaakt wordt naar rockgeoriënteerde werelden. Daarvoor wordt er te eigenzinnig en tegendraads omgesprongen met composities als “Brainwashing”, die heel wat luisteraars op het verkeerde been zal zetten. Dat het kan verschijnen op hetzelfde album als het prachtige, ingetogen “Not Interesting, But True” is dan weer een mooie bonus. Met dit titelloze debuut heeft Hopscotch een prima visitekaartje in handen dat gerust nog enkele vervolgen verdient.
Extra aankoopargument is de mooie, milieuvriendelijke verpakking, met lay-out van Solborg.
