De beste albums van 2011:
1. Florence + The
Machine: Ceremonials
Florence Welch bevestigt dat ze gekomen is om te blijven en
trekt daarvoor alle registers open.
2. Ane Brun: It All
Starts With One
De mooiste stem uit Noorwegen, die op haar vierde langspeler
voor rijkere instrumentaties kiest met een prachtplaat als
resultaat.
3. Kate Bush: 50 Words
For Snow
Ellenlange reeksen synoniemenspelletjes, liefdesliederen voor
sneeuwmannen en een gemiddelde songlengte van 9 minuten: recipe for
disaster, waarvan enkel Kate Bush een meesterwerk kan maken.
4. My Brightest Diamond:
All Thing Will Unwind
Shara Worden op haar intiemst, maar daarom niet minder pakkend.
Een plaat die even moet groeien, maar nadien alweer alle gevoelige
snaren teder bespeelt.
5. A Winged Victory For
The Sullen: A Winged Victory For The Sullen
Niet zomaar een album, maar een ware muzikale belevenis.
Minimalistisch opgebouwd modern klassiek met een maximum aan pure
emotie. Een plaat om met een goed glas wijn te degusteren en even
stil van te worden.
6. PJ Harvey: Let England
Shake
Ook al was ‘White Chalk’ een aardig experiment, prefereren wij
onze PJ toch als ze wat steviger uit de startblokken schiet. Haar
meest toegankelijke werk in jaren, maar daarom niet minder
diepgaand.
Na het mainstream success van ‘The Reminder’ kiest Leslie Feist
voor een minder gepolijste opvolger. Een evolutie die wij alleen
maar kunnen toejuichen.
8. Scott Matthew:
Gallantry’s Favorite Son
De derde langspeler van de baard is de ideale soundtrack om naar
een sneeuwzwangere lucht te staren, fluitend door een plensbui te
dartelen of in een grasveld te rollen.
Toegegeven, de lelijkste coverfoto én de meest underwhelmende
lead single van het jaar. Eens daar voorbij, hoor je een popdiva
die de hype ook artistiek tracht waar te maken. Bombaste industrial
stadiumpop die een eigen niche graaft in de kelders van een
platgetreden genre.
Nika Danilova behoudt de duisternis van ‘Stridulum’ en diept
deze verder uit met zwaardere electronica. Een indrukwekkende hat
trick van een jonge artieste om in het oog te blijven houden.
Li bevestigt nogmaals dat Zweden hét Europese popwalhalla is met
een indrukwekkende staalkaart van sferen en invloeden, die dankzij
haar karakteristieke stem samen een harmonieuze mozaïek vormen.
12. Geike: For The Beauty
Of Confusion ()
Terwijl Alex Callier zijn kuif invette voor The Voice maakte
zijn voormalige leading lady dé Belgische plaat van het jaar. Nuff
said.
Iets vaker met de voet op de rem, maar voorts meer van
hetzelfde. Wat natuurlijk geen klacht is als het zo mooi klinkt als
bij Condon.
14. Noel Gallagher’s High
Flying Birds: Noel Gallagher’s High Flying Birds
Een vrolijk plaatje van de underdogbroer dat het perfecte
evenwicht van something old en something new vindt en veel meer
toevoegt aan het Gallagher-imperium dan Beady Eye.
15. Julia Stone: Julia
Stone In The Time Machine
Melofolk uit Australië: kleine, warme liedjes die nooit meer
pretenderen te zijn en zich net daardoor op een warm plaatsje in
het hart nestelen.
16. Elbow: Build A
Rocket, Boys!
Meer moois van Garvey en de zijnen. Zo had Coldplay kunnen
klinken hadden ze na ‘Parachutes’ niet meteen de weg naar het grote
publiek gevonden.
Voor mij persoonlijk geen onverdeeld succes, maar wel een pluim
voor het meest eigen geluid van 2011. Nu maar zien of zijn
postdubsoul verder kan blijven boeien in de rest van de
decennium.
18. Laura Marling: A
Creature I Don’t Know
Kleine meisjes worden groot en in het geval van Marling leveren
ze steeds beter materiaal op. Laat haar zo verder evolueren en ze
wordt de nieuwe Joni Mitchell.
Justin Timberlake goes underground – karaktervol, maar ook
catchy as hell.
20. Björk:
Biophilia
Gezien de omvang van het experiment een weinig verrassend
resultaat. Los van de premisse een degelijke Björk die haar
luisteraar blijft uitdagen.
Meest overschatte album: Adele’s ’21’:
indrukwekkende stem, enkele fantastische songs, maar om zo veel lof
in ontvangst te nemen mag het toch iets origineler (dag lamme
‘Lovesong’-cover) en minder melig (dag ‘Someone like you’)
klinken.
Beste song: Florence + The Machine’s turbulente
‘No Light No Light’ als ochtendgebed onder douche, als offerzang
bij de wijn en als passiepreek in bed.
Beste concert: de combinatie van de
zoetgevooisde Scott Matthew en het pakkende A Winged Victory For
The Sullen was de ideale Autum Falls-avond
Muzikale gebeurtenis van 2011: het tragische
overlijden van Amy Winehouse, een kwetsbaar meisje dat ten prooi
viel aan de meedogenloze mediawereld. Laten we haar excessen
vertikaal klasseren en vooral dankbaar haar beperkte, maar
verbluffende muzikale nalatenschap koesteren.
Revelatie van 2012: Emika – Siouxsie Soux goes
dubstep. Unheimliche electronica die in 2012 Katy B naar de kroon
zal steken, mark my words!
