De beste albums van 2011:
1. Primordial: Redemption
At The Puritan’s Hand
Dat een gelouterde band op zijn zevende album nog zo diep kan
graven in de ziel van haar muziek en haar volk, straf. Dat je als
fan van vele jaren nog zo ondersteboven kan zijn van een nieuwe LP,
een bewijs van eenzame klasse.
2. Serpentcult: Raised By
Wolves
Drie bevriende muzikanten, geboren voor tegenslag lijkt het wel
maar iedere keer komen ze er sterker uit. Serpentcults 2de LP is
een moeilijke plaat die je over tien jaar in lijstjes ziet staan
onder ‘meest onderschatte platen van het decennium’. Doom
binnenstebuiten gekeerd, omgeploegd en weer tot iets min of meer
herkenbaars geboetseerd.
3. End Of Level Boss:
Eklectric
Hoogst eigenzinnige groep die als ze riffs repeteren zich nu
eens door werkelijk niemand de les laat spellen en doet alsof de
milleniumbug wél lelijk heeft huisgehouden, digitale
studio-technieken onmogelijk makende. Er zijn wel meer dingen die
in het EOLB universum niet bestaan, zoals muzikale trends en een
dag zonder geestverruimers.
4. Rot In Hell: As Pearls
Before Swine
Holy Terror hardcore uit Engeland. Ziedend, duister en soms een
tikkeltje psychotisch. Feedbackende punkhellehonden die zich in de
naam van de ondergang van de beschaving evengoed te buiten gaan aan
verwoestende metalriffs als aan knisperende strijkers
In 2011 lijkt de retro-thrash golf gebroken te zijn, toch vind
je maar liefst 4 thrashmetalplaten terug in dit lijstje. Kwaliteit
heerschte over kwantiteit. Absu verbaasde vriend en vijand met
‘Abzu’. Thrash klonk zelden zo ouderwets gevaarlijk en
tegelijkertijd met zijn tijd mee geëvolueerd
Een prachtig avontuurlijk dubbelalbum van een band die alle
ketens van zich af gegooid heeft. Iemand die de pretentie heeft
zich “muziekfan” te noemen moet deze een kans geven, uit naam van
de passie voor muziek.
Een stomend en strak live album van dit Canadees instituut dat
eindelijk uit de schaduw van de gestorven Piggy lijkt te komen.
Veelbelovend voor 2012, dan komen ze weer naar Europa en zou er ook
nieuw studiowerk komen.
2e top tien plaat van eigen bodem. Black metal voorbij de
clichés maar met het vuur van de vroege dagen.
9. Yob:
Atma
Yob = DOOM! Rauw op het ranzige af deze keer, krakend en
scheurend verpletterend en bezwerend. Atma is een plaat die de
luisteraar herleidt tot een keutel tussen twee molenstenen.
10. Black Pyramid:
Stormbringer
6 “vinyl only” selecties schijnbaar achteloos samen gekwakt op
een plastieken schijfje en losjes uit de pols een van de beste
stoner/doom/psych/fuzz platen van het jaar. Klasse-band, mis ‘II’
zeker niet als die straks uitkomt.
11. Devin Townsend
Project: Deconstruction
Devin gaat com-pe-leet uit zijn kneiter, ontspoort net niet en
maakt een plaat die verrassend goed blijft hangen.
Ja de toegankelijkste die ze al gemaakt hebben maar toch straffe
songs die je niet vergeet.
13. Ulcerate: The
Destroyers of All
Deze deathmetal-tegenvoeters produceerden een wervelwind van
dissonanten en growls, geen terugweg eens je op start gedrukt
hebt.
14. Karma To Burn:
V
Vooral op het podium erg impressionant maar ook hun LP was een
verdoken pareltje.
15. Hot Graves:
Knights In White Phosphorus
In principe niks nieuws onder de zon maar raggen en beuken en
met je vuist zwaaien is toch zo plezant mijnheer.
Hou jij m’n bier effe vast? De pit roept.
Langverwacht debuut van een ruwe diamant aan de Belgische
hardcorekroon.
Grindcore is niet dood, meer zelfs de zanger van Rotten Sound
zal in 2012 Nasum mee tot leven wekken.
20. Speed Dial 7:
11
Ook Hiphop is niet dood en vanuit Kortrijk brengt deze man en
zijn crew ons dat zeer geregeld in herinnering via www.marathonofdope.com.
Meest overschatte album: Morbid Angel: Illud Divinus
Insanum. Weinig pers of liefhebbers overschatten dit album, het
naar waarde schatten bleek enkel een probleem voor band en label.
Die blijven immers vierkant achter een abominabel product staan,
tegen beter weten in, het staat immers buiten kijf dat er bij
Season Of Mist wel degelijk mensen zijn met verstand van muziek. De
recente aankondiging van een dubbel-remixalbum bewijst dat de
betrokkenen de reikwijdte van deze miskleun nog steeds niet
doorhebben.
Beste song: Birdapres: Bikes (feat. Speed Dial
7 & Pip Skid) (van het album ‘Catch an L’)
Gewoon drie rappers met een strakke flow, een springerige beat met
fluitbaar sampeltje en een refreintje over fietsen. Mijn anthem van
het jaar voor al die momenten dat ik op twee wielen onderweg
was.
Beste concert: Kyuss Lives in 013. Nog altijd
niet helemaal van bekomen. Overrompelend.
Muzikale gebeurtenis van 2011: Pukkelpop.
Gelukkig niet aanwezig die dag en gelukkig geen bekenden onder de
aanwezigen die het niet of nauwelijks kunnen navertellen. Heel
spijtig dat sommigen dit drama aangrijpen om principieel te
bewijzen dat ze alleen aan zichzelf denken en de rest van de wereld
hun pisbak is.
Revelatie van 2012: Amplifier. Ik méén het,
laat het jaar niet uitdoven zonder ‘The Octopus’ gecheckt te
hebben.
