Vier uur. Zo veel tijd had 65DaysOfStatic nodig om via de website Indiegogo de 7500 dollar samen te krijgen die ze nodig hadden om van het live-soundtrackproject Silent Running een opname te maken. En of de fans er dus op zaten te wachten. Ze krijgen waar voor hun geld met een unieke plaat waarop de groep laat horen zijn stilistisch spectrum te verbreden.
Met al die complimenten voor het filmische aspect van zijn muziek op zijn hoed, kon het niet anders of 65DaysOfStatic zou zich ooit aan een soundtrack wagen. Het zou uiteindelijk het filmfestival van Glasgow zijn dat de grote vraag zou stellen: of ze misschien, eventueel, geen zin hadden om een film te begeleiden?
Mais bien sur! Het oog viel op Silent Running, een obscure science fictionprent uit de jaren zeventig, toen Louis Neefs nog overtuigd “Laat ons een bloem” zong, en de Vlaamse jeugd instemmend knikte — de tijd dat het groene gedachtegoed net iets hotter was dan lichtjes aangebrande Vlaamsitude, quoi. Het is een evidente keuze voor een groep die er al jaren mee worstelt dat hij duchtig mee CO2 verbrandt op zijn vele tours; het verhaal van de man die strijdt voor het behoud van de laatste bomen op aarde (die, voor alle duidelijkheid, in een ruimteschip worden bewaard) moet hen hebben aangesproken.
Muzikaal is het voor 65DaysOfStatic een gelegenheid om zijn grenzen wat op te rekken. Het blijft vanzelfsprekend één en al tinkelende piano’s, knetterende beats, donderende drums en gierende gitaren, maar in “Overture” en “Finale” schurkt de groep tegen bombastische space opera aan. Het is uitzonderlijk; veelal betekent meer op Silent Running minder; de idée fixe dat elk groepslid op elk moment iets om handen moet hebben is afgelegd, de leegte mag al eens meer regeren, en het is beatman Paul Wolinski die het voortouw neemt.
Vaak zijn het immers zijn toetsen en knisperende beats die domineren. Zo bestaat “Rantaloupe” uit niet meer dan wat eenzame pianoklanken en wat geluidsmanipulatie, om de rest van de groepsleden pas in de allerlaatste halve minuut éven, als de lichtflits van een supernova, te laten loos gaan. “Broken Ship Ruse” bestaat zelfs helemaal uit louter noise en computers.
Bij momenten, “Space Theme” is er zo eentje, lijkt 65DaysOfStatic elektronischer dan ooit. “The Announcement” begint dan weer als was het een pianoballad van Archive. Het duurt niet lang vooraleer slepende gitaren een vleugje melodische hard rock toevoegen. Klinkt fout, maar in deze context past eerder het adjectief “episch”. En ook wel de toevoeging: “zo erg is dat niet”.
Maar dit is dan ook niet de nieuwe 65DaysOfStatic-plaat; de groep wil daar heel duidelijk in zijn. Daarom ook werd er gekozen voor het fan-fundingsysteem van Indiegogo, en werd de plaat op het eigen Dustpunk-label op vinyl uitgebracht. Toch is dit een belangrijke plaat; een die de groep een wendbaarheid heeft gegeven en nieuwe horizonten heeft doen ontdekken die ze nog wel zullen verkennen. Het lijdt geen twijfel dat Silent Running zijn invloed zal hebben op de volgende echte plaat. Dat alleen al maakt ons benieuwd.
De vinylversie van Silent Running is uitverkocht, maar u kunt de plaat wel gewoon digitaal — inclusief digital-only EP met extra tracks — aanschaffen via de webstore van de groep.
