Van langverwachte debutant naar vaste waarde. Het kan bijzonder snel gaan in de letteren. Ivo Victoria overtuigt met zijn tweede roman.
Het was een verhaal dat gretig door de media opgepikt werd. Hoe alle grote literaire uitgeverijen over elkaar heen vielen om ene Ivo Victoria een contract aan te bieden. Hoewel Victoria tot dan toe enkel korte stukjes en een kortverhaal gepleegd had, bleek iedereen overtuigd van zijn potentieel. Uitgeverij Anthos won de strijd en kon ongeveer een jaar later Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt) uitbrengen, Ivo Victoria’s eerste roman. De kritiek was lovend en prees het boek als een beloftevol debuut. Met een scherpe en frisse stijl zette Victoria zijn korte stukjes feilloos om in een verhaal van langere adem. Het was een lichtvoetig boek, met een gezonde dosis humor. Als schrijver moet je dan natuurlijk wel verder, en een tweede boek dringt zich op. Met Gelukkig zijn we machteloos slaagt Ivo Victoria erin om zijn sterk gemediatiseerde debuut te overtreffen. Hij is als auteur enorm gegroeid en levert een boek af dat intrigeert en boeit.
Ome Lex keert na lange tijd terug naar de familie van Martha, waar hij jarenlang kind aan huis was. Hij mag dan wel geen echte familie zijn, toch groeide hij mee op met de kinderen. Bij zijn terugkeer blijkt de familie echter aangetast door de tijd. Het beeld van Ome Lex is niet meer zo zuiver als het ooit geweest was. In een schitterende collage van fragmenten los van chronologie, legt Ivo Victoria een puzzel van vermoedens en vooroordelen op tafel. We konden soms slechts met moeite achterhalen waar we ons precies bevonden binnen het verhaal. De auteur maakt het zijn lezers in dit nieuwe boek niet makkelijk. Hij gebruikt zijn beeldende stijl meer om een donkere, wat surrealistische sfeer te scheppen. Naar het einde van het boek toe ontaardt dit in langdradige beschrijvingen van een trip vol hallucinaties door een schijnbaar droomlandschap. Het boek verliest hier te veel de grip op de reële gebeurtenissen, zoals die in de voorgaande bladzijden opgetekend werden.
Met Gelukkig zijn we machteloos geeft Victoria alleszins blijk van literaire ambitie. Het is een roman waarin het aan de lezer is om uit de veelkleurige mozaïek van verhalen het eigen verhaal op te bouwen. De auteur geeft op een nog dwingender wijze zijn donkere visie op de mens weer. De hem eigen relativerende humor wordt er alleen maar scherper door. Met Gelukkig worden we machteloos heeft Ivo Victoria geen foutloze roman afgeleverd, maar wel één die nazindert en die doordrongen is van de wil om relevante literatuur te schrijven. Ivo Victoria toont ons zijn reden van bestaan als schrijver.
