Manu Larcenet blijft ons verbazen. Blast ontwikkelt zich tot een zeldzaam intens stripepos. Dit tweede deel baadt in neerslachtigheid en passie.
Met het eerste deel van Blast sloeg Manu Larcenet een heel nieuwe weg in na het gigantische succes van het vierdelige De Dagelijkse Worsteling. Met die reeks vestigde hij definitief zijn naam, na vele jaren van verdienstelijke, maar nauwelijks opgemerkte albums. Na het betrekkelijk klassieke De Dagelijkse Worsteling was Larcenet duidelijk toe aan het verleggen van zijn grenzen. Hij voelde de noodzaak om te graven in zijn persoonlijke verleden en zijn eigen demonen als uitgangspunt te gebruiken voor een strip. Het resultaat is een intense trip die voortdurend tussen de genres heen laveert. De omvang van elk deel doet denken aan een manga, net als het uitgesponnen vertelritme met veel aandacht voor gevoelsnuances en hoe de personages de omgeving ervaren. Larcenet durft zo introverte scènes uit te spinnen over verschillende bladzijden waardoor die dankzij zijn stemmige en krachtige tekenwerk nog eens aan zeggingskracht winnen.
Polza Mancini zit nog steeds in voorhechtenis en wordt aanhoudend ondervraagd over zijn betrokkenheid bij de dood van een jonge vrouw. Larcenet laat in het midden hoe betrouwbaar zijn hoofdpersonage is. We volgen Polza in zijn hoofd doorheen lyrische beelden en herinneringen die verkleurd lijken door drugs en waanzin. Of vertelt Mancini toch de waarheid? In dit deel leren we hoe hij kennis maakte met Sint-Jacky, een gezochte moordenaar. Polza bouwt een band op met Jacky, maar door diens voorliefde voor woorden en boeken. Ze vinden elkaar hierin en er groeit iets wat op een bizarre vorm van vriendschap lijkt, waarbij de beelden steeds door de bril van Polza verkleurd worden.
Een van de sterkste punten van Blast is het fenomenale tekenwerk. In zijn eerdere werk blonk Larcenet vooral uit in functionele, leesbare maar bovenal weinig opvallende tekeningen. In Blast is zijn werk duister, expressief en experimenteert hij met beeldassociaties en stijlen. Elke pagina is een juweeltje met een grote emotionele lading. Het is de verdienste van Larcenet dat hij voor Blast zich duidelijk op nieuwe grafische paden begeeft en de typische cartooneske stijl nog meer aan de kant laat dan hij al in zijn eerdere werk deed. Het tekenwerk neigt meer naar de persoonlijke albums die hij al sinds enkele jaren bij zijn eigen uitgeverij Les Reveurs uitgeeft. Tot nog toe leek hij een scheiding te maken tussen de commerciële strips en zijn persoonlijke werk, maar in Blast vloeien beide voor het eerst meer door elkaar.
Dit tweede deel is een bevestiging van al het goede uit het vorige deel. Het maakt eens te meer duidelijk dat Manu Larcenet een auteur is die ondanks zijn grote naam het blijft aandurven om volop te experimenteren en te zoeken naar nieuwe manieren om zijn verhalen te vertellen. Dit is alweer een openbaring van het talent van Manu Larcenet.
