Dames en heren, u mag weer dekking zoeken, want na een serie EP’s en albums, stuk voor stuk muzikale molotovcocktails, droppen de Amerikaanse punk-thrashers van Trash Talk opnieuw een bommetje.
Dankzij Eyes & Nines is Trash Talk sinds een korte tijd aan een erg steile opmars in de mainstream hardcorescene begonnen. Net voor de release van het meest explosieve album van 2010 braken de Californiërs nog kleine clubjes en hardcorefestivalletjes af; anno 2011 werd Trash Talk gevraagd voor grotere indiefestivals (genre Reading en Pukkelpop). Samen met Cancer Bats en Gallows maakt Trash Talk tegenwoordig deel uit van een nieuwe garde hippe hardcorebands die tot diep in het alternatieve circuit is doorgedrongen. Al deze bands spelen nog extreme muziek, maar klinken toch toegankelijk, vooral voor pubertjes die maar al te graag tijdens het skaten ziedende gitaren door de oortjes van hun Ipod jagen.
Maar ondanks zijn succes blijft de band trouw aan de in hardcoremilieus geroemde Do It Yourself-mentaliteit. Trash Talk heeft een eigen label en tourt al enkele jaren bijna non-stop op eigen kracht de wereld rond. Op vlak van songteksten blijft het viertal tegen de schenen van de moderne maatschappij schoppen. Soms letterlijk, want in de videoclip van “Awake” maakt de band, door op Atheense en Londense wijze stadsoorlogjes na te spelen, zijn gewelddadige reputatie meer dan waar. En laten we niet vergeten dat zanger Lee Spielman tijdens optredens een begenadigd tentpaalklimmer is. Spektakel verzekerd.
Wat onderscheidt Trash Talk dan van honderden andere furieuze hardcorebandjes? De Amerikanen kunnen de geniale chaos van Converge, de snelheid van crustpunk en een toegankelijke thrashsound combineren met een anarchistische vibe. Weinig vernieuwend dus, maar rocken doen ze ongelooflijk voor een band die een extreem rauwe variant van hardcore speelt. Wie de beestige crossoversingle “Explode” kent, zal dat beamen. Op Awake benadert het titelnummer het best de sound van Trash Talks laatste album. Het nummer heeft de impact van een brandbom. Sam Bossons drums en de feedbackende gitaren zijn als lonten, aangestoken door de kenmerkende vlammende up tempo gitaren en agressieve duozang tussen Spieleman en gitarist Garrett Stevenson. Jawel, wederom een kolossale song, en het nummer duurt amper twee (!) minuten. We kregen meteen voldoende energie om bijna tegen het plafond te springen of de inboedel per malheur kort en klein slaan.
De rest van de EP heeft veel minder weg van de vertrouwelijke crossover-thrash en gaat veel meer de kant uit van old school punk. “Slander” flirt aanvankelijk nog met thrashuitbarstlingen, maar is lekker korte hardcore punk. Het licht repetitieve “Blind Evolution” heeft zelfs een catchy ondertoon, maar blijf o zo in your face (net als “Gimme Death”). “Burn Alive” heeft het meeste The Ramones-gehalte, maar van de power chords blijven de energie spatten. En dan zijn er nog de bij momenten nihilistische teksten: “only the good die young, so burn alive”, schreeuwt Spielman, om nog eens alle positieve illusies over de wereld de kop in te drukken.
Was Eyes & Nines meer een ode aan Black Flag, dan horen we nu vooral The Ramones. Even onsterfelijk als The Ramones zullen de Californiërs binnen dertig jaar nooit zijn, maar we kunnen ons vandaag meer dan uitleven op Trash Talk. Mission accomplished voor Trash Talk.
