Is het omdat spilfiguur Eric Johnson nu ook in The Shins speelt? Of misschien toch omdat Tripper écht een stap vooruit is? Feit is dat Fruit Bats, na jaren in de marge te klooien een plaat uitgebracht heeft, waarmee u hen ongegeneerd aan de borst mag drukken.
De aanhouder wint, in de lagere school was het een uitspraak waar je, doorgaans door de figuur vooraan het klaslokaal, mee doodgeslagen werd. Wat er aan te houden was, werd zelden of nooit voldoende gespecificeerd, over wat te winnen viel, bleef je helemaal in het duister. Maar, zoals zo vaak in het leven, brengt ook hier muziek redding in deze nooit opgehelderde, maar niettemin prangende taalkwestie.
Fruits Bats is immers een bandje dat alweer veertien jaar geleden werd opgericht in het illustere Chicago en dat in gedurende zijn bestaan vier langspelers uitbracht. Verder haalde het banden aan met collega-gezelschappen als Vetiver en The Sins, zonder zelf tot de hoogste klassen van het muzikantengilde door te stoten.
Zo nu en dan kwam een van de voorgaande albums van het viertal ons ter oren, maar zelden bleef daar veel van hangen. Ja, Fruit Bats klonk best aardig, maar miste een wow-gehalte, had niet de kracht om de luisteraar bij het nekvel te grijpen. Tot het nieuwe Tripper opgelegd werd en een talent zich openbaarde.
Goed, ook op deze vijfde langspeler doet Fruit Bats niets dermate opzienbarend dat levens voorgoed veranderen of platenkasten heringericht dienen te worden. Maar dit plaatje heeft een magische glans over zich die moeilijk te negeren valt.
Deels komt dat door de herkenbare echo’s die in zowat alle nummers te horen vallen. Diane Izzo-cover “Wild Honey” doet bijvoorbeeld vaagweg denken aan Blitzen Trapper, terwijl “Tangie And Ray” klinkt als een akoestische versie van Rocky Erickson. Tussen die twee ijkpunten wordt een fragiel web van verstilde luisterliedjes gesponnen, waarin Fruit Bats op zoek gaat schoonheid, liefde en zo nu en dan gewoon mooie klanken, zoals blijkt uit “The Fen”.
De ontdekking van het jaar is Fruit Bats allerminst, daarvoor is de band net iets te vaak rakelings langs de radar gepasseerd de voorbije jaren. Maar de band rond volhouder Eric Johnson heeft toch maar mooi de overstap gemaakt van wie-weet-wel-aardig-groepje naar een gezelschap wiens naam vanaf heden gelinkt wordt met begrippen als zeker-het-beluisteren-waard.
Op 11 december zorgt Fruit Bats, in het fijne gezelschap van Gold Leaves, voor een mooie muzikale zondagavond in Trix.
