Kent u die drang om, na een geslaagd praktisch rijexamen, meteen op zoek te willen gaan naar geschikte automuziek? Bij gebrek aan een eigen auto moet die muziek in ons geval het imago van de brave Opel Corsa van moeder opkrikken — het lief wil de sleutel van zijn hippere Twingo voorlopig nog niet delen. Laat Crystal Antlers nu net een geschikte groep hiervoor zijn.
De muziek van Crystal Antlers slaat een perfecte brug tussen agressievere genres als metal en hardcore en toegankelijkere rock, voor wie de zang al eens richting onverstaanbare schreeuw- en krijstoestanden mag gaan, maar toch belang hecht aan melodische subtiliteit. Voor die luisteraars was EP (2008) een ware feestbom met zijn rijke afwisseling aan begrijpbare en on(be)grijpbare zang, maar vooral met die razende wervelwind van gitaar, drum, toetsen, feedback en effectenpedaaltjes. Vooral de korte lengte — wat doet u tegenwoordig nog in minder dan een halfuur? — zorgde ervoor dat deze debuut-EP inbeukte als een stormram, alsof ieder nummer een afzonderlijke adrenalinestoot gaf en je liet afvragen wat nu eigenlijk allemaal door je buis van Eustachius golfde, om vervolgens de plaat er nog eens door te jagen.
Datzelfde gevoel bereikte eerste langspeler Tentacles (2009) helaas niet. Het werd eerder wat frustrerend om de hele rit uit te zitten omdat het muzikale eclectisme van punk, psychedelia, hardrock en noise, kenmerkend voor EP, te weinig afleiding kon geven voor het zanggewauwel. Veel te vaak overheerste een gedram op orgeltoetsen, wat soms leidde tot eentonigheid. Hoewel er op deze plaat genoeg nummers stonden die het kunnen van Crystal Antlers opnieuw bewezen, bleef het toch reikhalzend uitkijken naar verbluffender nieuw werk, dat er kwam in de vorm van Two-Way Mirror.
Two-Way Mirror, opnieuw een samenwerking met Ikey Owens van The Mars Volta, opent met “Jules’ Story” opnieuw met die typische donderende drums en gitaaruithalen. Daarna volgt verrassend genoeg het geweldig melodische “Seance”, waarin een Beach House-achtig pianoriedeltje een catchy refrein begeleidt. Dat het op deze plaat blijkbaar zo’n rotvaart niet moet gaan, bewijst ook de intro van “Summer Solstice” terwijl de muziek perfect, maar ongewoon voor Crystal Antlers, dat verweesde gevoel van zomerdagen uitstraalt.
Opvallend groot verschil met Tentacles is dus de afwisseling op Two-Way Mirror: vanaf de tweede helft van het album wordt duidelijk dat er meer plaats lijkt te zijn voor tragere of semimelancholische muzieknuances. Zoals in “Fortune Telling”, ingeleid door het korte orgel-lament “Way Out”, dat bijna klinkt als een vroege Bright Eyes of Broken Social Scene. Enerzijds een teleurstelling omdat op deze plaat alweer die gebalde intensiteit van EP ontbreekt, anderzijds maakt de afwisseling deze grote brok wat verteerbaarder. De jazzimprovisatie in “Always Afraid” of de huilende gitaarsolo in “Knee Deep” tonen dat Crystal Antlers duidelijk aan genreverbreding hebben gedaan, maar het bijna lo-fi “Sun-Bleached” toont pas echt een andere groep.
Voor definitief de indruk is gewekt dat deze plaat sterker aan indie dan aan noise refereert, is er gelukkig nog het razende duo “By The Sawkill” en “Two-Way Mirror”, waarbij opnieuw de bocht naar gitaar- en drum-lawaat wordt gemaakt. Samen met ronkende afsluiter “Dog Days” tonen deze nummers de geniale bolster die Crystal Antlers is. Pas na enkele luisterbeurten wordt duidelijk dat dit niet één homogene smurrie van geluid is, maar dat muziek en zang elk een plaats hebben, over elkaar glijdend en stuwend als tektonische platen.
Eerlijk, het zou te zelfgenoegzaam zijn om te zeuren dat Two-Way Mirror opnieuw geen lange EP is geworden. Wat we hier krijgen is opnieuw dat geschifte muzikale eclectisme, maar dan in een compleet andere richting. Misschien heeft het feit dat de groep wegens financiële problemen niet langer bij het Touch&Go-label kon blijven er iets mee te maken. In ieder geval is deze plaat hun meest toegankelijke tot nu toe. Toch houden wij het nog een tijdje op EP wanneer wij met onze Opel Corsa door de straten sjezen.
Crystal Antlers speelt op vrijdag 7 oktober in de ABClub. Vergeet de oordopjes niet.
{image}
