Onze overzeese collega’s van Q bedienden ‘onze’ dEUS met een uitgebreide review, vier sterren en een vergelijking met Elbow. Sympathiek, maar zij dwalen: Keep You Close is béter dan Elbows laatste, al zal niet iedereen dat zomaar toegeven.
dEUS heeft namelijk een PR-probleem en het heet Tom Barman. Verbazend veel mensen kunnen niet voorbij de compromisloze frontman. Dat hij een omhooggevallen Antwerpenaar is (pleonasmen zijn gelukkig niet dodelijk), die iets te hyperkinetisch zichzelf geweldig vindend in media en op podia allerhande verschijnt. Dat dEUS wel wat fijne nummerkes heeft, wil men dan met lichte tegenzin nog net toegeven. De meeste van die fijne nummerkes zijn conceived and written by Tom Barman. Wie “Instant Street”, “Hotellounge” en “Suds &Soda” uit zijn koker getoverd krijgt, mag in onze wereld gerust nòg hyperkinetischer zichzelf geweldig vindend in media en op podia allerhande verschijnen.
Maar Barman is schijnbaar rustiger geworden en is wat profileringsdrang kwijt. Tijdens de opnames van Keep You Close plaatste hij zichzelf meer op de achtergrond, ten voordele van de niet weinig getalenteerde rest van de band. Klaas Janzoons mag al sinds de Zea-ep vioolrifjes en gelaagde arrangementen toevoegen. Alan Gevaert (dEUS’ eigen Peter Hook) bewijst al drie albums lang de meerwaarde van een goede bassist. Stéphane Misseghers drumde al vinnig bij Soulwax en voegt her en der gaarne een inventieve fill toe. En dan is er natuurlijk Mauro Pawlowski: posterboy voor luchtgitaar spelende jongens en saliverende meisjes.
Keep You Close is een album van deze vijf muzikanten, zo wil de band opvallend nadrukkelijk gezegd hebben. Niet langer de songs van Tom Barman waar de rest mee aan de slag mocht, maar groepsjams waar Barman zijn hooks en zanglijnen inpaste. Een werkmethode die het meest ambitieuze, maar ook meest beheerste en vooral beste dEUS-album tot nog toe oplevert.
Het titelnummer valt weids georkestreerd en meeslepend binnen zoals we dat sinds Disintegration van The Cure zelden hebben meegemaakt. Kunstig flirtend met de schmaltz en dramatische effecten (de marimba! de strijkers! de slim geplaatste drumslagen!), maar vooral gracieus en zelfverzekerd zoals alleen een band met het talent en de ervaring van dEUS dat kan. Daarbij bovendien geholpen door de uiterst geslaagde productie van David Bottrill die ook verder op het album de songs in al hun dynamiek laat schitteren.
“The Final Blast” had drie minuten lang op The Ideal Crash kunnen staan, tot Gevaerts baslijn meer naar voor komt en de romantiek een donker randje krijgt. Net op tijd om Greg Dulli binnen te laten voor “Dark Sets In” en “Twice”. Hij houdt zijn door merg en been snijdende ‘Baby’ op stal, maar de meester van de gitzwarte romantiek verheft de al niet bepaald misse songs tot wereldniveau. Het eerste een perfect huwelijk tussen Afghan Whigs en dEUS (met glansrollen voor Misseghers en Pawlowski in de woeste tweede helft), het tweede een onderkoelde Barman-powerballad, barstend van dreiging en dynamiek.
”Ghost” bewijst andermaal dat dEUS in deze bezetting dansbaarder en sexyer is dan ooit tevoren en wordt live geheid een knaller. Op de radio kon “Constant Now” niet helemaal overtuigen, maar de funky blazers en gitaarlicks betoveren meer op cd. “The End of Romance” is na al dat geweld een op het eerste gehoor wat brave trage met Barman als doorrookte crooner, maar op de achtergrond gebeurt genoeg om te blijven boeien (niet in het minst de brommende baslijn).
Waarna “Second Nature” en “Easy” nog het meest tegen vintage dEUS aanleunen, inclusief twee mooi openbarstende refreinen, maar met extra elektronische accenten en een rappende Barman. Meer bewijzen dat deze band heel erg goed geworden is in wat hij doet, tot na vier minuten een outro begint die in zijn eentje de aanschaf van dit album waard is. Tweeënhalve minuut die Mauro op bestelling leverde omdat er nog een einde ontbrak. Mogen we bij deze ineens een heel album uit dat vaatje bestellen?
Als we echt erg streng zijn, verdient Keep You Close net geen acht op negen, wat nog steeds een ontzettend hoge score is. Bovendien klinkt het album onmiskenbaar als een geheel en kan de hele band zijn talenten laten woekeren zonder de rest voor de voeten te lopen, wat in het verleden al eens gebeurde bij dEUS. Het levert ineens het album van wereldniveau op dat deze band al lang in zich had. Vier sterren? Elbow? Toch een beetje navelstaarderig, die Britten.
