Nona Arte breidt zijn catalogus verder uit. De Schreeuwende Nevelen haakt in op typische clichés van spannende verhalen. Het resultaat is echter allerminst spannend.
In de moerassen van de Sologne, een bosrijke streek in het centrum van Frankrijk, worden drie lichamen gevonden. Door de gruwelijke wonden die hun lichamen vertonen, wordt meteen de link gelegd met het experimentele centrum dat zich recent in de buurt vestigde. De bewoners waren er van bij aanvang allerminst gelukkig mee, en de spanningen stapelen zich alleen maar verder op. Het onderzoek naar de moorden trekt ook nog enkele journalisten aan, die wiens komst de spanning enkel nog opdrijft.
Het gegeven van dit verhaal van Philippe Saimbert is meer dan veelbelovend. Hoewel enige creativiteit hem niet verweten kan worden, is het een ideaal uitgangspunt voor een ontspannend verhaal met veel onverwachte plotwendingen. Saimbert schrijft al sinds een tiental jaar zowel vergelijkbare pulpverhalen, als humorstrips van het genre Rooie Oortjes. Met een oneffen parcours als dat was onze argwaan alvast gewekt. De Schreeuwende Nevelen is een vreemde mix van bekende elementen uit horrorverhalen. Alles wordt echter veel te veel in één grote hoed gegooid en schijnbaar lukraak omgezet in een stripverhaal. Geen enkel personage lijkt een echte functie te hebben, waardoor onze aandacht voortdurend wegebde.
Andrea Mutti is dan weer een meer bekende naam in de stripwereld. Van zijn hand werden al verschillende strips vertaald, zoals SAS of Giuliano Nero. In De Schreeuwende Nevelen hanteerde hij een geschilderde variant van zijn actievolle tekenstijl. Hoewel hij niet uitblinkt in eigenzinnigheid en zich eerder aansluit bij de klassieke Italiaanse stripschool van detective noirverhalen en klassieke pulp, blijft zijn geschilderde werk in De Schreeuwende Nevelen wel overeind. Hij brengt het er alleszins beter van af dan de scenarist.
Oorspronkelijk verscheen De Schreeuwende Nevelen als een tweeluik in 2005 en 2006. Uitgeverij Nona Arte koos ervoor om het als één bundel te vertalen. Het is ons een raadsel waarom uitgerekend dit werk in aanmerking kwam, want het kan bezwaarlijk een geslaagd verhaal genoemd worden. Andrea Mutti is alleszins een verdienstelijk tekenaar met een groeiende schare van lezers. De Schreeuwende Nevelen hangt zodanig met haken en ogen aan elkaar dat het geen compliment is voor Mutti’s talent om dit nu te vertalen. Op het vlak van comics bewijst Nona Arte voorlopig dat het betere smaak heeft. Zijn eerste uitstapje naar de Europese stripverhalen is alleszins een misser. De Schreeuwende Nevelen had alleszins één schreeuwende lezer.