
Marathon Of Dope, 2011
Tom De Geeter (aka Speed Dial 7) is een erg
bezige bij. Alsof twee solo-albums in amper een jaar tijd niet
genoeg waren, bracht hij recent ook een eerste ep uit met zijn
nieuwe project. De groep bestaat , naast De Geeter ook nog uit
collega rapper/producer Marcus Graap met wie hij eveneens samen
onder de vlag van Zucchini Drive opereert. Muzikaal worden de
frontmannen ondersteund door Pieter Blancke op drums en Mich
Decruyenaere (Hitch) op gitaar. De
invloed van die laatste twee valt daarbij niet te onderschatten.
Muzikaal gezien heeft Howler maar weinig voeling met hiphop.
Howler verweeft in de eerste plaats sfeervolle geluidscollages
met stemmen, zachte gitaardrones, synths en organische, en plaatst
die op de hiphop geënte drums. Goede voorbeelden hiervan zijn
‘Rope’ en ‘Demanded to Dance’. Beide stralen een wat afwezige,
dromerige sfeer uit maar hebben gek genoeg wel een redelijk stevig
ritme. De vocalen zijn minimaal of repetitief: de ene keer rap, de
andere keer een schuchtere zanglijn. Slechts één nummer is volledig
instrumentaal, de overige zes zijn meestal spaarzaam van vocalen
voorzien. Zo is het openingsnummer al ruim over de helft vooraleer
beide rappers in koor nogal uitbundig hun entree maken. Het is best
gek om vast te stellen dat het níet pijnlijk afsteekt tegen de
drums en de shoegazegitaar. Het enige nummer waarin de zang
feitelijk dominant is ten opzichte van de muziek, is het
meeslepende ‘Howler Than Thou’. Net als het slotnummer, het enige
dat over een ondubbelzinnig hiphopritme beschikt.
Wat ik vooral kan appreciëren aan ‘Mud’ is hoe Howler zichzelf
vrij strak in de hand houdt. De arrangementen van synth en gitaar
zijn vrij sober en allesbehalve een muur van geluid. Op die manier
klinken ze wel afstandelijk maar behouden ze tegelijkertijd een
vorm van subtiliteit. Daarnaast is er ook de lengte van de songs.
Dit soort zweverige experimenten in subtiele variatie kun je
makkelijk rekken tot de luisteraar sterretjes ziet. Gelukkig
vermijden ze dat, al is het slechts op het nippertje bij
‘Bulldozer’.
Al bij al is dit een erg geslaagd 25 minuten durend luisterspel
waarin sfeer overheerst en dat door fadende hiphopbeats en
stemmen constant slingert tussen wazig en scherp. De variatie en
subtiliteit bevinden zich vooral net onder de oppervlakte van de
behoorlijk dronende gitaareffecten. Daarnaast is er ook
het drumgeluid dat in geen twee nummers hetzelfde klinkt en de
zang/rap die steeds van achteruit de mix de aandacht weet te
trekken.
Of ditzelfde recept ook de houdbaarheid heeft van een heel album
durf ik niet goed inschatten. Feit is echter dat Howler een geluid
te pakken heeft dat niet zo eenvoudig te vergelijken valt met
andere groepen, of zelfs niet met één genre. Er zit evengoed
ambient en new wave in, alsook invloeden van lounge en hiphop.
Aangeraden om te beluisteren.
Het label Marathon of Dope geeft op zijn website gratis
digitale versies weg van deze en andere releases: http://marathonofdope.com