Linn Records, 2011
Gem Logistics
De in 1954 geboren Barb Jungr werd in geboorteland Engeland voor
het eerst opgemerkt als deel van de cultgroep The Three Courgettes.
Ze braken geen potten maar werden wel een vaste waarde in het
alternatieve cabaretclubcircuit. In 1990 verliet Jungr de groep om
solo haar ei te kunnen leggen. Het werd tot nog toe een carrière
van wel uitgebalanceerde conceptalbums die telkens warm onthaald
werden bij de critici. Zo kan je blindelings haar tributes
aan Nina
Simone of Elvis Presley in huis halen. Het leverde haar
trouwens complimenten op als zou ze de Engelse Piaf zijn en de
nieuwe Nina Simone of Peggy Lee. Zover zouden wij niet durven gaan,
maar het schetst een beeld van hoe Jungr bij les
connaisseurs van het betere chanson bekend is. Maar daar
blijft het ook bij, ga de straat op en vraag willekeurig rond wie
Barb Jungr kent, en het lijkt ons vrij onwaarschijnlijk dat daar
menig affirmatief antwoord zal volgen.
In 2002 bracht Jungr bij Linn Records ‘Every Grain Of Sand’ uit.
Een collectie Dylancovers die
lovende kritieken kreeg voor de manier waarop Barb Dylan niet
herhaalde maar vernieuwde, als was het een kamer die een nieuwe lik
verf én een tweede venster kreeg. Het succes en de liefde voor
Bawb’s muziek zorgde ervoor dat Barb ook de jaren daarop
met de regelmaat van de klok Dylan bleef coveren, zowel live als op
cd. 2011 zou trouwens het jaar worden waarin Jungr een complete
live tour aan Dylan zou wijden. Maar Linn Records hield haar tegen
en vroeg haar om alle Dylancovers die ze na ‘Every Grain Of Sand’
maakte te verzamelen en eventueel aan te vullen met nieuwer werk.
‘Man In The Long Black Coat’ was geboren.
Dertien covers waarvan reeds negen verschenen op vier
verschillende cd’s, het zou voor enig conflict kunnen zorgen. Maar
dat gebeurt dus niet. Alle nummers werden tussen 2004 en nu
opgenomen en nergens wordt die grote tijdspanne hoorbaar. Alles
smelt samen tot een coherent geheel , misschien niet in het minst
door de songwriter zelf, Dylan dus. De versies van Barb Jungr zijn
nooit kopieën, nooit gewoon doorslagjes, nooit vanzelfsprekend.
Melodieën vervormt ze, ritmes laat ze plaatsmaken voor andere
ritmes en stemmingen zijn niet meer wat ze in eerste instantie
waren.
Het titelnummer opent de cd met dreigende kerkklokken. Een piano
valt in en Jungr fluistert de eerste regels. Als het nummer vier
minuten later eindigt, heeft Jungr de hele reeks emoties gebracht.
Woede en wanhoop zijn uit haar lijf geschreeuwd om opnieuw in
stilte te eindigen. Het is een van de nieuwe nummers, waarbij
duidelijk wordt hoe sterk Jungr’s stem klinkt wanneer die alleen
wordt bijgestaan door een akoestisch instrument. Twee nummers
verder herhaalt ze dit met ‘It Ain’t Me Babe’, dat zelden zo
krachtig en breekbaar tegelijk klonk.
De calypso-achtige versies van ‘Just Like A Woman’ en ‘The Times
They Are A-Changin”, beiden van het Nina Simone-tribute, zitten
het stemgeluid van Jungr als gegoten. Er wordt half vrolijk
gedeclameerd, terwijl de benen zich afvragen of er gedanst mag
worden. De folkjazz wordt bovengehaald voor een zomers ‘Blind
Willie McTell’, voor een stil ‘Like A Rolling Stone’, voor het
anthem (en ook zo gebrachte) ‘With God On Our Side’ en
voor het smekende ‘I Shall Be Released’. ‘Trouble In Mind’ hoort zo
thuis in een clandestiene rokerige jazzclub, terwijl ‘High Water’
niet zou misstaan op het festivalpodium van bijvoorbeeld Gent Jazz
(hint hint!).
Behoorlijk hypnotiserend is de familietragedie
‘Ballad of Hollis Brown’. Het verhaal van de arme boer die uit
wanhoop zijn vrouw, kinderen en uiteindelijk zichzelf doodschiet,
krijgt een onderkoelde melodie die toch speels en kinderlijk
klinkt. Het zijn vijf ongemakkelijke minuten waarbij je het
naderend onheil voelt komen en er niets aan kan doen. Eenzelfde
sfeer hangt boven ‘Tomorrow Is A Long Time’, een liefdesverhaal
zonder weerga, waarvoor uiteraard Dylan alle krediet mag
opstrijken, maar waar Jungr hier vakkundig mee aan de slag gaat. En
dat ze vakkundig de juiste setting weet op te roepen,
bewijst ze opnieuw bij die andere love song ‘Sara’. Dylans
liefdesverklaring voor z’n eerste vrouw wordt hier wiegend en haast
waltzend neergezet. Alleen dit nummer al maakt de aankoop
van de cd de moeite.
Zal Barb Jungr met ‘Man In The Long Black Coat’
de wereld veroveren? We denken het niet. Begrijp ons echter niet
verkeerd; deze cd is ambachtelijk vakmanschap zoals het hoort, er
is weinig tot niets op aan te merken, maar baanbrekend is dit niet.
Jungr brengt alles met een passie die eigen is aan
kleine-club-artiesten, artiesten die niets in de schoot
geworpen krijgen en zich telkens opnieuw moeten bewijzen, maar dat
doen ze best met iets originelers dan tribute-cds. Het succes is
haar volledig gegund, maar het zal voor een andere keer zijn.
