Drie titelloze ep’s later bekent het Britse trio Three Trapped Tigers eindelijk kleur. Debuut Route One Or Die kreeg een niet mis te verstane titel. Niet langer wordt er zorgvuldig op telraampjes geteld welke ep of song voorbijkwam maar krijgt elk kind zijn eigen naam, klaar om de wereld te veroveren en zijn recht op roem op te eisen.
Muzikaal gezien is er gelukkig weinig veranderd: nog steeds zijn het de strakke op electroleest geschoeide drumslagen van Adam Betts die de song bepalen terwijl Tom Rogerson en Matt Calvert zich mogen uitleven op gitaar, keyboards en elektronica en een ongekend speelveld krijgen binnen de grenzen vastgelegd door Betts. Losse (en al dan niet terechte) vergelijkingen met bands als 65DaysOfStatic, Holy Fuck en Battles (om maar enkele te noemen) alsook de generieke omschrijving ‘math meets post rock’ doken al snel op om de band te definiëren.< /p>
De mix van elektronica met live-instrumenten was uiteraard al vaker en eerder gedaan, maar weinig bands wisten het te koppelen aan een zo fijne neus voor poppy structuren en melodieën. Startschot “Cramm” ligt dan ook volledig in de lijn van de oude nummers door een catchy melodielijn te koppelen aan springerige drums en er enkele flarden electro tussen te gooien. Ook “Noise Trade” laat zich in tegenstelling tot wat zijn titel doet vermoeden van zijn meest toegankelijke kant zien.
Toegegeven, de drums donderen een flink eindje weg maar daar staat dan weer een lichtvoetig keyboard tegenover dat speels met de song aan de haal gaat alvorens deze volledig open te laten barsten in een stortvloed van ideeën. Het snoeiharde “Creepies” laat hierna een harde, afgemeten drum botsen op gierende gitaren die schaamteloos flirten met een piepende pijngrens. Het afstandelijke, abstract klinkende “Zil” laat een heel ander geluid horen waarbij de electrokant van de band naar voren treedt. Onheilspellende keyboardklanken en vaag echoënde percussie zorgen voor een Unheimliche sfeer.
De kalmte die in het nummer primeert, contrasteert met het naar alle richtingen stuiterende “Drebin” dat op enkele goed gekozen rustpunten na nergens gas terug wenst te nemen. In “Reset” (het afsluitende nummer) wordt het beste van twee werelden gekozen en mogen galopperende drums aan eenzelfde tafel aanschuiven als dromerige keyboards en spacy electro-uitstapjes. De song wordt ingeleid door het wat zwak startende “Magne” dat een tamme drum koppelt aan een meanderende melodielijn.
De punch van de snellere nummers ontbreekt evenals de doordachtheid van de zwevende songs waardoor het als enige track op de plaat niet echt weet wat met zichzelf aan te vangen. De paar leuke ideeën kunnen het nummer jammer genoeg niet redden. De valse noot is echter snel vergeten in het licht van het voortkruipende “Ulnastricter” waarin ‘seventies’ keyboards, krakende en piepende electro samen met de droge percussie van Betts gestaag toewerken naar een uitbarsting die zich verrassend genoeg nergens toont maar laat oplossen in een complex spel van ritmes en melodieën die steeds dwingender worden.
Na drie opgemerkte ep’s en verschillende gesmaakte optredens (onder andere met 65DaysOfStatic) maakt Three Trapped Tigers de belofte waar met een stevig debuut dat op één inzinking na over de hele lijn overtuigt. Opvallend daarbij is dat de groep binnen de beperkingen die het als instrumentaal trio met een specifiek geluid heeft, zo divers weet om te springen met de eigen middelen en verscheidenheid aan coherentie weet te koppelen. Op Route One Or Die bevindt de groep zich nog steeds op het kruispunt van math- en postrock, al bewijst hun debuut dat die omschrijving verre van toereikend is.
