Warp, 2011
De experimentele rockers van Battles moesten het voor
hun tweede album zonder de cartooneske stemmetjes van lead
singer Tyonday
Braxton stellen. Hun nieuwste ‘Gloss Drop’ vergelijken met de
genredoorbrekende debuutplaat ‘Mirrored‘ gaat dus niet
op. Ze zetten daarentegen wel de lijn door die ze op hun eerste
EP’s zonder Tyonday de wereld instuurden, en maakten van het hele
elektronische rockexperiment een speeltuin in de studio, met alle
groovy gevolgen van dien.
Vorig jaar hoorden we het bedroevende nieuws dat Tyonday de
groep verliet. Met zijn vertrek zag Battles de leider van de groep
verdwijnen en leek het succesvolle verhaal met als eerste hoofdstuk
‘Mirrored’ tot een bedroevend einde te komen. Dat Tyonday weg is
wil echter niet zeggen dat de groep nu verlegen zit om talent.
‘Mirrored’ leek te drijven op de loops en stemmetjes van
Tyonday, maar Battles blijft nog altijd de som van enkele geniale
artiesten die ieder hun eigen kwaliteiten ten toon spreiden, met of
zonder Tyonday. Drummer John Stanier liet het al eerder donderen
bij metalgroep Helmet en supergroep
Tomahawk,
gitarist Dave Konopka bracht noise naar de mathrockerband Lynx en
Ian Williams tokkelde vroeger lekker op z’n gitaar bij
mathrockpeetvaders Don Caballero.
De groep grijpt op ‘Gloss Drop’ terug naar de sound van de
EP’s voor de
eenmalige verschijning van Tyonday. En die weg biedt heel wat
interessante mogelijkheden, zo blijkt. De klank van de tot in
extremis gemanipuleerde gitaargeluiden gecombineerd met de
virtuositeit van drummer John Stanier blijft verbazen en is niets
van zijn mystiek en bovenmenselijk karakter kwijtgespeeld. Deze
nieuwe weg is minder onvoorstelbaar als hun voorgaande en daarmee
ook gemakkelijker verteerbaar. Het resultaat is een wervelende trip
door een elektronisch muzieklandschap dat op geen enkel moment zijn
snelheid en funkyness verliest en je meesleept naar een
arty party wonderland.
Ter vervanging van de verloren gegane getweakte vocalen
riepen ze de hulp in van verschillende gaststemmen, onder hen Gary
Numan op het lekker voortdenderende nummer ‘My Machines’. Numan, de
man die als één van de eersten elektronica met rock combineerde,
valt zowel muzikaal als historisch niet uit de toon. Ook Chileense
technoproducer Matias Aguayo verzorgt de lyrics op de
zomerse vibes van ‘Ice Cream’. De track is een mutatie van
bevreemdende disco met gitaargetokkel dat zelfs poppy
aanhoort. Die groovy en dansbare vibes worden doorgetrokken
doorheen de rest van het album, dat met momenten klinkt als geniale
dance-rock (‘Futura’) of als een auditieve elektronische
hallucinatie op de foor (‘Rolls Bayce’ en ‘White Electric’).
Hoewel ‘Gloss Drop’ nog altijd in de eerste plaats de
virtuositeit en ingewikkelde songconstructies van Battles
tentoonspreidt, is dit een album waar funk en fun de
basisingrediënten vormen voor een geslaagde plaat. Geen regelrechte
opvolger van ‘Mirrored’, maar opnieuw een vernieuwend album met
serieuze muziek in een populair jasje.
