Madfish, 2011
Bertus
In 1978 besloten vier jongelui in het druilerige Engeland de
tijd te verdrijven door het oprichten van een band. Voornaamste
inspiratiebronnen waren Led Zeppelin en Pink Floyd, twee namen die
kunnen tellen binnen de rockmuziek. Met de bandbezetting rommelde
het aanvankelijk, maar de ambities van vaste rots in de branding
Nick Barrett reikten bijzonder ver. In 1982 mochten ze al de hort
op met Marillion. John Arnison, hun toenmalige manager, was zodanig
onder de indruk, dat hij Pendragon in een studio kreeg om een
mini-cd en later ook een eerste plaat op te nemen.
Pas vanaf de vijfde telg ‘The Masquerade Ouverture’ kwam de
populariteit van de Engelsmannen in een stroomversnelling terecht.
Er gaan maar liefst zestigduizend kopieën over de toonbank. Voor
een formatie zonder steun van een major label is dat
ongetwijfeld een record. Vorig jaar kwam een extra bekroning voor
het harde werk. Bij de Classic Rock Society Awards werd Pendragon
bekroond als beste live band, ging Nick Barrett lopen met de titel
van beste gitarist, kaapte Scott Highman de award voor
beste drummer weg en kreeg Clive Nolan een prijs voor zijn
fijnzinnige keyboardspel.
Om aan te tonen dat ze deze bekroningen waard zijn, geeft
Pendragon het beste van zichzelf op deze nieuwe (en ondertussen
negende) langspeler ‘Passion’. Een absolute must have voor
de fans en voor iedere zichzelf respecterende
progrockliefhebber.
De nieuwe plaat toont duidelijk dat deze kerels niet bang zijn
om vernieuwend uit de hoek te komen. Wanhopig vasthouden aan
succesformules doen ze niet, dit is geen tweede ‘The Masquerade
Ouverture’. In plaats daarvan is er geëxperimenteerd en
gemoderniseerd. De muzikanten zijn niet vies van invloeden uit
elektronische muziek, wereldmuziek of een portie stevig gejodel op
zijn plaats. Al die subtiele details en invloeden hebben een doel,
niets is puur vulsel. Er valt zelfs zo veel te ontdekken dat je na
tientallen luisterbeurten nog nieuwe elementen opmerkt.
De productie is geweldig, het geluid vrij tijdloos. De
zangpartijen klinken uiterst charmant door de rijper geworden stem
van Nick Barrett en zijn kompanen die de backings
verzorgen. Zijn stem is niet altijd even stevig, er zit iets
onzekers in de manier van zingen. Bijna alsof de frontman niet
volledig overtuigd is van zijn eigen kunnen. In het begin is dit
even wennen, maar uiteindelijk overtuigd Barrett met zijn uiterst
herkenbaar geluid dat perfect bij de muziek past. Er ligt bovendien
bijzonder veel emotie in zowel zang als muziek. ‘Passion’ roept
absoluut iets op.
Het enige waar je je als luisteraar overheen moet zetten, is het
kabbelende ritme van de plaat. Flitsende solo’s en ratelende
drumroffels zijn voor veel groeperingen standaardroutine. Pendragon
doet dit bewust niet en dat is even aanpassen. De gitaarsolo’s zijn
bijvoorbeeld geen vertoon van: ‘Kijk hoe snel ik wel niet kan!’ en
toch zijn ze wondermooi. De toetsenpartijen zijn ingetogen, nooit
overheersend, maar geven de juiste meerwaarde in sfeer.
Less is hier duidelijk more.
Bij de individuele nummers hebben wij geen echte favorieten. Elk
van de composities biedt een boeiende ontdekkingstocht aan. Opener
‘Passion’ zet meteen de juiste sfeer. Samen met ‘Empathy’ vormt dit
lied een soort tweeluik. De melodieën en tekst uit het titelnummer
krijgen een echo in ‘Empathy’. ‘Feeding Frenzy’ is voer voor de
liefhebber van en lekker vinnige track. Hier gaat het tempo
tijdelijk een paar treden naar boven. Centraal op de plaat staat
het pronkstuk ‘This Green and Pleasant Land’. Een kanjer van meer
dan tien minuten die desondanks voorbij vliegt.
En zo gaat al het lekkers nog een tijdje door. De groep switcht
van de het ene straffe staaltje songschrijftalent naar het
volgende. Het is niet altijd even makkelijk te bevatten. Een
speelbeurt of drie is de minimumvereiste om een beetje te beginnen
snappen hoe knap ‘Passion’ eigenlijk is. Misschien zit er zelfs
ooit een status als klassieker in. Want hoe meer je hem draait, hoe
beter de plaat wordt. Er gebeurt zo veel dat je deze schijf met
plezier regelmatig terug opvist. Bovendien komt de slimme mix van
seventies progrock met moderne invloeden een tijdloze sound enkel
ten goede. Ongetwijfeld een blijver.
