4AD, 2011
Soms is slechts een ooropslag nodig om een artiest in de armen
en het hart te sluiten. Wij raakten verstrikt in het kleverige web
van Zomby na het horen van ‘Tarantula’, een plensbui van bleeps
tegen een decor van grootstedelijke dreiging. De dubstep van deze
enigmatische Londenaar klonk een pak dansbaarder dan de filmische
exploten van Kode9 of Burial, maar
er viel niet naast het heart of darkness achter de
roetzwarte opwinding te luisteren. Dat is niet anders op
‘Dedication’, ’s mans tweede officiële plaat. Ergens tussen die
waas van melancholie en een verslavende endorfineroes heeft de Brit
z’n muzikale habitat gevonden. Het is er goed toeven!
Eens je ogen gewend zijn aan het donker tenminste, want ‘Witch
Hunt’ loodst je onmiddellijk een claustrofobisch schimmenrijk
binnen met z’n sinistere vingergeknip en verdwaalde geweerschoten.
Daarna maakt al onmiddellijk het hoogtepunt van de plaat z’n
opwachting met ‘Natalia’s Song’, de ‘Archangel’ van ‘Dedication’.
Een afatische sirene plengt haar tranen in horten en stoten boven
een sloot van zorgvuldig versneden synths en waterige ambient à la
Nicolas Jaar. De knipogen naar het werk van zielsgenoot Burial zijn
allesbehalve subtiel, maar de emotionele impact is er niet minder
om.
Gelukkig voelt Zomby zich niet enkel in z’n sas in het duistere
steegje van de filmische dubstep. De producer en beatsculpteur
haalt even graag de mosterd bij de acid melodieën van Aphex Twin en
Squarepusher of de luistertechno van Ellen Allien. Met de innige
omhelzing van voorzichtige pianotoetsen en ambient in ‘Basquiat’
schurkt de Brit zich zelfs tegen Brian Eno aan,
terwijl de avantpop van ‘Things Fall Apart’ klinkt alsof Animal Collective ten
dans speelt in een club uit de Londense onderbuik. Dat Noah Lennox
(Panda Bear)
de vocals voor z’n rekening neemt, is daar uiteraard niet vreemd
aan.
Ondanks al die invloeden blijft ‘Dedication’ een verrassend
consistente en coherente plaat. Zomby is namelijk een meester in
het scheppen van eenheid in verscheidenheid. Het album is één lange
rollercoaster langs zowel heden als verleden. Clubhouse en Detroit
techno krijgen een 21ste eeuwse update en korte tracks
als ‘Salamander’ gaan hand in hand met langer uitgesponnen trips
als ‘Digital Rain’. Daardoor verveelt ‘Dedication’ geen nanoseconde
en blijf je als luisteraar constant bij de les.
Nog een evenwichtsoefening die Zomby tot in de puntjes beheerst:
opwindend klinken zonder dansbaar te zijn. Alle ingrediënten zijn
aanwezig voor een collectief delirium op de dansvloer, maar het
eindresultaat neigt meer naar atmosferische bedwelming dan
gespierde floorfillers. ‘Dedication’ beleef je beter met het hoofd
tussen de schouders dan met de handjes in de lucht. Neem ‘Black
Orchid’, een track die smeekt om een pompende beat, maar Zomby – de
sadist – laat de luisteraar met een sardonische grijns op z’n
honger zitten. Het maakt de plaat enkel verslavender.
Met ‘Where Were U in ’92?’ maakte Zomby een geslaagde ode aan de
90’s rave, maar ‘Dedication’ legt de lat hoger. De Londenaar jaagt
een karrenvracht genres door de dubstep-mangel en kweekt meer dan
ooit een eigen smoel in een scene waar epigonisme welig tiert. Na
het debuut van Nicolas Jaar is 2011 een tweede electronica-plaat
rijker die doorleefd, subtiel en moddervet tegelijk klinkt.
Keep ‘m coming!
