Een beetje in stilte kwam afgelopen winter Lucy Love’s tweede, Kilo, hier in de winkel. Nochtans is de kleine rapster in thuisland Denemarken ondertussen een wereldster, en met songs als "Poison" en het verbluffende "Thunder" in de achterzak verdient ze meer dan een beetje aandacht. Dit weekend passeert ze tweemaal in ons land. Gaat dat zien.
Neen, een herhalingsoefening van Superbillion werd Kilo niet. Na het elektronische minimalisme van dat debuut, mochten voor de opvolger wat meer registers open: grime, crunk, electro, pop, dubstep… het passeert allemaal de revue. En zie: plots gingen de poorten van de mainstream open en met "Poison" heeft Lucy Love zelfs een hitsingle te pakken in Denemarken. Hoe kon dat zover komen?
Love: "We hebben "Poison" uitgebracht toe we nog toerden met Superbillion. We hielden zelf enorm van dat nummer en blijkbaar sloeg het bij veel mensen aan. Dat hadden we niet meteen verwacht, want het is een volledig ander nummer dan wat men al kende van ons: ik zong meer dan ik rapte, er zat een elektrobaslijn in … Maar plots kreeg het nummer enorm veel airplay, en "Who You Are", de volgende single, werd al even succesvol."
Yo Akim (beatmaker): "Met ons debuut hebben we natuurlijk al de weg gebaand, dus er waren al wat mensen die ons kenden. Al waren dat er niet veel: Superbillion was verre van mainstream, maar we hadden er toch een indiepubliek mee bereikt. Met Kilo was het meteen anders. "Poison" is twee maand lang voortdurend op de radio geweest. Maar daar hebben we ook aan gewerkt. We wilden echt nieuwe geluiden uitproberen, zelfs al konden we gerust een Superbillion, pt. 2 maken. Het zou leuk geweest zijn, maar ik denk dat het eerder die durf is om verschillende muzikale genres aan te pakken en van ons te maken, die ons populair heeft gemaakt in het begin. Daarvoor respecteert men ons. Het was dus niet meer dan normaal dat we besloten om die lijn ook aan te houden, en te blijven proberen te vernieuwen. Lucy is vervolgens meer gaan zingen, en kwam plots met geweldige refreintjes af. We hebben dus opnieuw overal gesnuffeld, om al die invloeden Lucy Love World in te trekken, en samen te ballen tot een nieuwe stijl. In plaats van pure house of grime, maken we liever onze eigen mix."
enola: Als ik het zou moeten proberen samen te vatten zou ik zeggen: Berlijn en Londen, samengeknoopt in Kopenhagen.
Yo Akim: "Dat zou je kunnen zeggen. Nu, zo’n omschrijving gaat op voor veel beginnende bands: je kunt de invloeden aanwijzen, maar uiteindelijk maakt een goeie muzikant er toch zijn eigen verhaal mee. En naar ons aanvoelen zijn we ook altijd een groep geweest; geen producer-mcduo. We denken ook in termen van ’albums’, niet hitsingles. Zelfs al hebben we er nu een met "Poison", het maakt vooral deel uit van het album. Daar is het belangrijk voor ons."
enola: Hoe groot was de stap om te gaan zingen, Lucy?
Love: "Oh, maar eigenlijk ben ik mijn carrière al zingend begonnen, hoor. Al was dat toen eerder funky: volledig anders dan wat ik nu doe. Maar het was toch een grote stap. We hadden Lucy Love als een rapact op de kaart gezet, zonder refreinen of wat dan ook en "Poison" was een heel grote stap weg van onze doorbraaksingle "Daddy Was A DJ". De angst sloeg ons in het gezicht toen we "Poison" uitbrachten: ’wat gaan mensen hiervan denken?’. De melodie was immers erg poppy maar ik wilde dat toch doen: het was fun, en het nummer had die melodie nodig. Ik heb geprobeerd om die in de rap te leggen, maar dat refrein moest er gewoon bij. Mijn enige voorwaarde was dat ik het live ook moest kunnen brengen, die zang. Ik haatte het idee dat ik daar door de mand zou vallen. Maar ach, sommige van de beste rappers — zoals Lauryn Hill — kunnen ook zingen, dus waarom niet?"
enola: En toch maak je in "I’m A Rapper" — het enige pure rapnummer op de plaat — het statement "I’m a rapper, not a popstar"; dat was belangrijk?
Love: (lacht) "Dat mag je lezen zoals je wil."
Yo Akim: "It’s very funny; een Deense recensent maakte net het punt dat Lucy geen rapper is, maar een popster. We zijn zo ernstig niet, dat we dat soort labels schuwen. Natuurlijk zijn we pop, da’s uiteindelijk ook maar een ander woord voor "populair". Er zit in dat nummer heel veel ironie; vanzelfsprekend is ze een popster, maar ook een rapper, dus het maakt niet uit wat mensen uit dat nummer halen; ’t is allemaal waar."
"Om eerlijk te zijn; ik heb de Deense hiphopscene in de eighties mee opgestart, en ik ben er wat op uitgekeken, op dat eeuwige purisme. Daarom dat het ook op zich al ironisch was dat ik nu met dat nummer na 25 jaar terugkeer naar die vroege hiphop, en dan nog met Lucy."
enola: Als er toch één vergelijkingspunt is met Superbillion; ’t zijn weer donkere teksten.
Love: "Klopt. Ik vind het gewoon moeilijk happy go lucky songs te schrijven. We zijn nochtans vrolijke mensen, maar dat inspireert me niet. "I’m A Rapper" is wel een positief nummer, en ook "Monday" ziet het fleurig in met "It’s looking brighter". Maar ja, ik probeer eerlijk te schrijven, en helaas neig ik naar the dark side. (lacht) Maar ik amuseer me wel tijdens het schrijven. Zeker op Kilo, waar ik breder ga dan het "MC this" en "MC that" van Superbillion. Maar kijk, als ik ga dansen, vind ik de donkere tunes ook altijd de beste."
enola: Ik heb ook het gevoel dat voor het eerst ook liefde een issue is.
Love: "Absoluut. Dat was anders op de vorige plaat. Je mag het liefde noemen, hoor, maar ik zie het meer als een bepaalde geestesgesteldheid. Ik ga nooit een "hij/zij deed dit of dat"-song schrijven. Het gaat altijd om "ik" of "jij". Ik hou het graag algemeen zodat het over vanalles kan gaan. Maar natuurlijk kun je "Thunder" zo lezen dat het over een relatie gaat. Persoonlijk doe ik dat echter niet."
Yo Akim: "We hebben veel gepraat over de teksten, deze keer. Wat Lucy ook zegt immers, het publiek zal er altijd alleen maar uit halen wat het nodig heeft. Als ze dat "this could be serious/this could be us for life" op een bepaalde manier willen interpreteren, zullen ze dat ook doen."
enola: Yo Akim, geef jij veel kritiek op Lucy’s teksten?
Yo Akim: "Ja, maar net zo goed opbouwend. Er is een groot leeftijdsverschil tussen ons — ik maakte al muziek toen zij nog niet geboren was — dus ik kan haar soms wel op iets wijzen dat ze nog niet ziet. Ik herinner me zo bijvoorbeeld een interview met Mick Jagger waarin hij zei hoe hij zich er geen rekenschap van gaf dat mensen één zinnetje uit een tekst kunnen lichten, en daar hun leven op kunnen leiden. En dat hij dus misschien harder moest nadenken over zijn schrijven. Ik weet dat soort dingen, ik weet dat je niet kunt vermijden dat mensen dat doen, dus ik wijs Lucy daarop. Maar ik bekritiseer haar niet; ik hou van haar teksten. En soms kan ik al eens helpen door een woordje te suggereren."
Love: "We hebben zowat dezelfde smaak, dus ik weet zelf ook wel als een stuk nog wat rammelt, of te zwart-wit is … En soms blijft een song zo liggen. Zo is er ééntje dat ik maar niet afkrijg; de tekst trekt op niets, maar het refrein is te gek. Dus ik wil het ooit goed krijgen."
enola: Jullie zien jezelf als een groep, maar hebben jullie er nooit over nagedacht om extra muzikanten binnen te halen?
Yo Akim: "We waren eigenlijk van plan dat op Kilo te doen, maar de tijd ontbrak. Het punt is ook dat als we met iemand in zee willen gaan, dat meestal mensen zijn met heel wat ervaring. En als die neen zeggen, dan passen we. Dan gaan we niet met zomaar iemand anders in zee."
Love: "Het was misschien ook een egoding. Er waren misschien twee tracks waarop we dachten: ’Daar kan x of y op zingen. Maar ze mogen wel niets schrijven’. Ze moesten mijn woorden zingen, en dat maakte het ook niet gemakkelijker. (lacht) Enfin, uiteindelijk bleek het allemaal gewoon te werken met enkel mij op de plaat, dus we hebben het maar zo gehouden. Uiteindelijk: if it’s solid, it doesn’t need any featurings."
Yo Akim: "Je weet nooit wat de volgende stap is, maar een bijkomend probleem als we iemand anders aan boord halen is natuurlijk dat we het ook live moeten kunnen brengen. Stel je voor dat je dan een hit scoort, maar die live altijd geaborteerd moet brengen. Neen, geef me maar gewoon het gevoel van een old school band, die het live kan doen."
enola: Voorlopig doen jullie alles zelf, maar stel dat je besluit met een producer te werken; wie zou dan op de lijst staan?
Yo Akim: "Dat is een moeilijke. We zijn zover geraakt op onszelf, dat het moeilijk zou zijn om iemand anders zoveel controle te geven. Maar àls we het zouden doen, dan moet het één van de big ones zijn: Rick Rubin of Brian Eno. Iemand die niet in de hiphopscene zit, maar met een fris oor kan luisteren naar wat we doen en dat beter kan maken door ons te leiden. Iemand die de ervaring heeft, en als Rubin iedereen kan producen, van Beastie Boys tot Johnny Cash."
Love: "Een observator, die ons een boost kan geven."
enola: Even iets ophelderen: toen ik "Killer Catchy" hoorde, was ik ervan overtuigd dat je met een sample van Orbital werkte, maar niets daarvan in het cd-boekje. Zat ik er zo naast?
Yo Akim: "Ja. Ik heb vroeger nog wel met samples gewerkt hoor, maar ik heb altijd gevonden dat dat de fun er wat uithaalde. Ik programmeer tegenwoordig alles zelf. De enige samples die we gebruiken zijn onze eigen samples van Lucy’s stem. Ten tijde van "Daddy Was A DJ" kregen we ook wel eens opmerkingen dat het uit dit of dat nummer was gehaald. Mooi niet, dus: Lucy en ik hadden er nog niet eens van gehoord. Het klopt dat het begin wat aan Salt ’n Peppa doet denken, maar dat is gewoon een erg typische eightiesbeat. En waar praten we over? Lucy’s vader was een eighties-dj, het klopte gewoon. Dat gevoel wilden we net."
enola: Lucy, jullie treden heel bewust op in grote, baggy uniformen. Waarom was het zo belangrijk voor je om je imago zo seksloos mogelijk te houden?
Love: "Omdat heel wat vrouwen zich niet bewust zijn van de signalen die ze uitzenden. Dan vind ik het interessant om te spelen met het idee van de vrouwelijke rapper, mannelijke beatmaker en nog twee danseressen — een gemengd team dus — in hetzelfde uniform, zonder die sekse uit te spelen. Het is belangrijk, ja. Ik denk dat het langer bijblijft dan zo’n halfnaakt lijf. Maar om eerlijk te zijn heb ik daar niet zo hard over nagedacht; heel dat uniformgedoe kwam nogal vanzelf: zo zijn we gewoon. Hij (wijst naar Yo-Akim) heeft zelfs de strakste kleren." (lacht)
Yo Akim: "Heel dat cultuurtje is ook zo stereotiep. Ik vind het vaak zelfs allesbehalve sexy als die vrouwen er zo gaan uitzien. Yes, you’re showing your tits, but it’s just not sexy anymore. Sexy gaat ook om iets alledaags als wat je er van jezelf in steekt. Soms kan ik proberen sexy te zijn voor mijn vriendin, en dat helemaal niet zijn, en wanneer ik dan geen moeite doe, vindt ze dat plots wel. En omgekeerd werkt het ook zo voor mij bij haar."
Love: "’t Gaat uiteindelijk om de kracht die je uitstraalt, en wat we ook doen; die zullen we altijd hebben. Dat vind ik sexy. Die hele andere wereld, al die schaarse kleding, ik vind het niet echt hot. Onze show; die is supersexy."
Yo Akim: "Wees maar gerust: er zijn heel wat gasten die Lucy superaantrekkelijk vinden. En dat is het belangrijkste: dat je kunt tonen dat er zoveel manieren zijn om het te doen."
Lucy Love speelt op vrijdag 8 juli op Les Ardentes in Luik en op de Paenhuys Park Happening in Hoegaarden.
