Een rockoperaconcert? En dat bijna tachtig minuten lang? Ja, we lazen het goed, Fucked Up kwam met een rockopera aanzetten. Was de geest van Pete Townsend in hen gevaren? Neen, want de brave man is nog onder de levenden. Hadden de Canadese rockers die ene frietzak te veel gesmoord? Wie weet? Wat te doen: wegrennen en nooit meer omkijken? Of neen, toch maar het dissectiemes bovenhalen.
Een ambitieus project in de traditie van The Who (Tommy en Quadrophenia), Hüsker Dü (Zen Arcade) of het vermaledijde Green Day (American Idiot) dus. Vorig jaar was er nog de prima verzamelaar Couple Tracks, nu krijgt u een uiterst warrig verhaal dat klinkt als een proletarische Brechtiaanse tragedie op uw bord: David Eliade, een arbeider in een gloeilampfabriek leidt een doorsneeleventje, maar wordt verliefd op Veronica Boisson, een linkse activiste. Ze sluiten een pact, maar Veronica verliest algauw het leven bij een bomaanslag. Of zoiets, want het verloop van de David-vertelling is vrij mistig en … euh … totaal fucked up. “A modern day morality tale”, volgens de band. Een aflevering van The A-Team valt echter makkelijker uit te leggen en het verhaal lijkt dan ook geschreven door een auteur na het drinken van ettelijke flessen absint.
Ach, eigenlijk hoeft u helemaal niet te weten dat de plaat uit vier bedrijven bestaat, dat alles zich afspeelt in een fictief Brits stadje ten tijde van De IJzeren Dame, dat thema’s als depressie, schuldgevoel, politiek, God en verloren liefde komen aankloppen en dat een zekere Octavio als verteller niet te vertrouwen is. De tumultueuze songs van Fucked Up staan gewoon op zichzelf hun mannetje. En dat is uiteindelijk waar het om draait.
De onrustbarende instrumentale intro “Let Her Rest” loopt alvast vooruit op aanstormend gitaargeweld en dat zal u zeventien tracks later geweten hebben. Het is een album dat vanuit de buik komt, met hooks die elkaar in ijltempo opvolgen. Een toegankelijk en vaak opruiend album, dat wel, met oog voor catchy melodieën en geraffineerde tempowisselingen. En met straffe lyrics en plus: “The only love that will never die is the love that you always deny.”. De band uit Toronto houdt met David Comes To Life een ontembare vaart aan en zelfs de ademruimtes (de akoestische introotjes van “A Slanted Tone” en indie ballad “Truth I Know”) zijn van korte duur. Fucked Up produceert wederom genoeg energie om drie wereldsteden draaiende te houden; ten bewijze “Queen Of Hearts” of het bijzonder pittige “The Recursive Girl”.
De Fucked Up-vlagvoerder, Damien Abraham (Pink Eyes voor de ingewijden), vertelt — de man zingt nog steeds alsof hij elke morgen op twee emmers grind ontbijt — op ziedende en snauwende wijze het verhaal, terwijl de zoetgevooisde vrouwelijke vocalen voor een verkwikkende afwisseling zorgen. Zo speelt Madeline Follin van de duoband Cults de rol van Veronica, singer/songwriter Jennifer Castle neemt dan weer Davids nieuwe liefje Vivian voor haar rekening. Het zal de aandachtige luisteraar echter niet ontgaan dat er in de zang van de baardige goliath subtiele variatie schuilt. Op “Turn The Season” klinkt hij als Bruce Springsteen met een kanjer van een keelontsteking.
Ook andere troeven zijn menigvoud: vaak botte maar ook stadiongerichte riffs (“Life In Paper)”, urgente drums, vitaal baswerk en vele lagen weeklagende (“The Other Shoe”) en somtijds naar shoegaze neigende gitaren: Mike Haliechuk (aka 10,000 Marbles), Ben Cook (aka Young Governor) en Josh Zucker (aka Gulag) doen hun werk voortreffelijk. En dit is een poppier Fucked Up: het ingenieuze sluitstuk, midtempo nummer “Lights Go Up” (met Kurt Vile aan de backing vocals) schittert als powerpopsong. De live reputatie van de formatie in acht genomen, mogen Pukkelpoppers dit jaar de borst alvast nat maken.
Punk- of hardcore band is voor Fucked Up een term die niet echt de lading dekt. Post-hardcoreband dan maar? Flitsen Sugar (luistert u eens naar “I Was There”), Refused, Sex Pistols, Oasis, Guns N’ Roses, Fugazi, The Fall, Lynyrd Skynyrd of The Who kunnen altijd wel ergens moeiteloos ontwaard worden. Feit is dat het Canadese sextet niet uit puristen bestaat en platgetreden paden nauwlettend vermijdt: er is een psychedelisch kantje aan, er komt al eens een fluitsolo of een stel keyboards aan te pas en hun nummers duren nu en dan langer dan gebruikelijk in het genre. Op David Comes To Live valt dit mee: een drietal songs gaan net over de vijfminutengrens. Hardcore voor intellectuelen, zo u wil.
Is David Comes To Life een klassieker? Neen, dat zou te veel eer zijn.
Het spul dat Fucked Up inschenkt, is verslavend, dat wel, maar er zijn een paar smetjes: de lengte van het epische en stoutmoedige album en het Yeti-gebrul van de zanger zullen de rookies afschrikken. En inderdaad, de ganse rit uitzitten is een uitputtingslag. Het niveau van de intense punkrocksongs houdt ook niet steeds aan. Afwachten of David Eliade ooit Broadway haalt, maar Fucked Up pakt weer uit met een portie zinvol geweld.
