Om de enorme erfenis die Thurston Moore nu al heeft achtergelaten kan je onmogelijk heen. Ook bij u thuis knallen waarschijnlijk nog regelmatig fragmenten uit de back catalogue van Sonic Youth door de speakers.
Wanneer zo’n levende legende nog maar even kucht, staat het collectieve journaille dan ook en masse klaar om die kuch met allerlei superlatieven te omschrijven. Een plaat als Demolished Thoughts bespreken is voor een rechtgeaarde recensent dan ook een heikele opdracht. Uit respect loop je immers het gevaar je objectiviteit te verliezen en blindelings positief te zijn. Ben je te negatief, dan loop je het risico dat lezers het oneens zijn met je kritiek op hun held. Om maar te zeggen dat een genuanceerd oordeel vellen over iemand als Thurston Moore niet evident is.
Gelukkig is Demolished Thoughts best een goede plaat. Moore toont alweer aan dat hij ook zonder distortionpedalen, dikke lagen feedback en elektrische gitaren een fijn album ineen kan knutselen. Bij het weven van zijn bekende klanktapijten laat hij zich onder meer bijstaan door violiste Samara Lubelski en harpiste Mary Lattimore. Wie gitaarnoise à la Sonic Youth verwacht komt dus van een kale reis thuis. Toch vertoont de plaat meer dan een gelijkenis met het elektrische werk van Moore en de zijnen. Bij momenten zou je zelfs kunnen stellen dat ze laat horen hoe Sonic Youth zou klinken als de groep zich van folkgitaren en violen zou bedienen.
De plaat schiet uit de startblokken met vooruitgeschoven single “Benediction”, een lied over de zegeningen van echte liefde. “I know better than to let her go”, klinkt het. “Illuminine” bezingt wakker worden door de opkomende zon. “Blood Never Lies” doet denken aan “In The Morning”, prijsbeest op The Spinning Top, de laatste soloplaat van Blur-gitarist Graham Coxon. Hetzelfde instrumentarium, dezelfde atmosfeer. “Circulation”, ondanks de folkgitaar een vrij heftige song met een op Sonic Youth-leest geschoeid einde, gaat dixit Moore over menstruatiecycli en de matriarchale maatschappij die er volgens hem zit aan te komen in 2012. Misschien bedoelden de Maya’s dat met het einde der tijden?
“Orchard Street” klinkt als vintage Sonic Youth, maar dan wel unplugged. De song is een lange geluidstrip waarin Moore maar af en toe een paar regels zingt. Voorts doet hij wat hij zo goed kan: lange psychedelische en repetitieve klanktapijten weven. “In Silver Rain With A Paper Key” gaat over liefdesverdriet. “The days that dared to never end. Now it’s an echo without refrain. You lost your lover”, zingt Moore. “Mina Loy” is een ode aan de gelijknamige kunstenares/dichteres die rond 1920 furore maakte in de internationale kunstwereld en als een van de eerste modernisten mag worden beschouwd. Space is een lang uitgerokken en dromerig lied dat wordt gekleurd door vervormde vioolklanken en oosters klinkende harpgeluiden. Ook hier springt Moore spaarzaam met zijn stem om.
Eigenlijk zet de peetvader van de noise de lijn van zijn vorige soloplaat Trees Outside The Academy verder. Met dien verstande dat Demolished Thoughts nog beter en uitgebalanceerder klinkt dan zijn voorganger. Zo is het album de ideale achtergrondmuziek bij een goed boek en een fles uit een goed jaar. Of om op zondagochtend je geliefde mee wakker te wiegen. De aanwezigheid van Beck als producer en de synthesizerklanken die hij aan het album toevoegde, zullen daar ook wel voor iets tussen zitten. Moore deed voor de opnames trouwens een beroep op Becks huidige ritmesectie. Regelmatig doen de songs op Demolished Thoughts dan ook denken aan Sea Change, de akoestische plaat die Beck in 2002 op de wereld losliet.
