In de duistere wereld van avant garde en experiment beweegt eenieder zich langs kronkelende paadjes. Wat voor de ene een geniaal aftoetsen is van de mogelijkheden van de menselijke creativiteit, is voor de ander niet meer dan een samenraapsel van halfbakken ideeën onder het mom van kunstzinnig geneuzel.
Fêta Justice van Gerard Herman (Sheldon Siegel) beantwoordt moeiteloos aan beide omschrijvingen. Het solodebuut van Herman geldt tevens als afstudeerproject en behoort net zo goed tot het eigen universum dat naast “muziek” ook boeken, tekeningen en al wat denkbaar is omvat. Elke muzikale omschrijving mag bij voorbaat uit het raam gezwierd worden want Fêta Justice is veel minder een album de naam waardig dan een concreet gegeven dat nukkig een eigen marsrichting volgt en als een auditieve voorstelling opgevat mag worden.
Weinigen zullen de plaat met open armen ontvangen, laat staan dat hij geregeld afgespeeld zal worden of het zou zijn om enerzijds vervelend en ongewenst bezoek te verjagen of anderzijds het eigen ego als “iemand die mee is” te strelen. Fêta Justice kan met andere woorden als een pompeus en niet ter zake doende narcistisch werkstukje omschreven worden. Tezelfdertijd echter ontsnapt Herman aan dergelijke omschrijvingen met dit werkstuk, dat als een hoogst individuele reflectie en visie op gevonden geluiden kan omschreven worden. Beide nummers beslaan elk een lp-helft maar zijn opgebouwd uit kleinere geluidsfragmenten.
Een omschrijving of benadering van beide nummers is even zinledig als een analyse op basis van hun titels (“Prostitute’s Permit” en “Cage Fighters With Dental Insurance”). Herman laat immers stemsamples botsen met saxofoonuithalen, brommende klanken, kapotte percussie en ander ongedefinieerd kabaal in een poging om twee aliënerende conceptstukken uit te brengen die bij iedere luisteraar andere gevoelens oproepen zullen. Pretentieus en onzinnig, maar ook gewaagd en intrigerend is Fêta Justice een album dat zich niet laat definiëren noch classificeren.
Van een andere orde, zij het dat het zich in eenzelfde milieu begeeft, is de net geen dertig minuten durende split-E.P. Urpf Lanze Edgar Wappenhalter Hellvete van Urpf Lanze, Edgar Wappenhalter en Hellvete die samen op tour getrokken zijn. De E.P. fungeert als een blijvend document dat helaas vooral laat vermoeden dat de afwezigen niets gemist hebben. Edgar Wappenhalter die in 2010 met On The Beach nog voor een van de albums van het jaar zorgde, opteert hier voor een studioversie van “I Travelled Amongst Unknown Men” (vooral gekend van liveshows) en laat dit overvloeien in “Painted Birds Laugh In Shades.
De “eerste” song ligt volledig in de lijn van zijn album door een op valium terende shoegazedroom eindeloos te laten meanderen, terwijl “Painted Birds Laugh In Shades” een kwade tapesdrone is die onrustige klanken en onbestemde geluiden (stemmen?) in elkaar weeft. Zijn vroegere kompaan Hellvete keert met “Droomoog” terug naar het tijdperk van De Gek en laat een uitgesponnen gitaardrone gestaag open bloeien zonder echter naar een specifiek einde toe te werken waardoor het uiteindelijk te gratuit blijft klinken.
Ook Urpf Lanze, pseudoniem van Wouter Vanhaelemeesch, laat de luisteraar op zijn honger zitten met zijn weerbarstige dronestuk .Het klinkt weliswaar gerichter — en harder ondanks het akoestische geluid — dan dit van Hellvete, maar uiteindelijk net zo min begeesterd. Beide songs lijken aan het euvel te lijden dat ze binnen een volwaardig album met recht en rede hun plaats op zouden kunnen eisen, maar nu ze losgekoppeld zijn van hun eigen universum, klinken ze ook als dusdanig: te stuurloos en verlaten om te beklijven.
Wanneer de vier artiesten naast elkaar gelegd worden, mag duidelijk worden dat Edgar Wappenhalter en Gerard Herman erboven uitsteken. Voor Herman geldt dit in de eerste plaats omdat hij de tijd en ruimte gekregen heeft om zijn eigen cocon op te bouwen waarbinnen zijn denkbeelden vruchten kunnen werpen. Wappenhalter is echter de morele overwinnaar om de eenvoudige reden dat zijn song ook los van de wereld waartoe hij behoort, weet te bestaan. Fêta Justice noch Urpf Lanze Edgar Wappenhalter Hellvete zijn noodzakelijke releases, al doen liefhebbers van eigenzinnig werk er goed aan beide albums een kans te geven.
Jurgen Boel
Urpf Lanze Edgar Wappenhalter Hellvete is verschenen op Morc Tapes in een oplage van 200 exemplaren.
Fêta Justice is verschenen bij Kraak in een oplage van 300 exemplaren.
