In 2008 maakte My Morning Jacket een reuzensprong die op gemengde gevoelens onthaald werd. De band die in 2005 met Z zowat de hemel in geprezen werd, kreeg zowel lovende als vernietigende kritieken voor zijn nieuwe plaat. Geen wonder ook daar niet alleen "het officieuze groepslid echo" ontbrak maar de band het pad van countryrock verliet voor white man’s funk.
Op zich viel er muzikaal weinig af te dingen op de plaat, alleen was het te vreemd om de band die zich al bijna tien jaar voorstelde als het psychedelisch, galmende broertje van Neil Young, opeens te zien transformeren naar het rockende neefje van Prince. Dat zoiets te moeilijk slikken was voor het gros van de fans, heeft de groep duidelijk begrepen want met Circuital wordt teruggekeerd naar vertrouwder terrein, al blijft een kleine kanttekening op zijn plaats. Op dit zesde album worden de uitstappen richting funk en hardere rock niet geschuwd, alleen zijn ze (veel) beter gedoseerd.
In de titeltrack mogen (een lichte) galm en akoestische gitaar opnieuw aantreden, maar is er ook sprake van een eerste verkenning in het ruimere pop- en rocklandschap waardoor het nummer zichzelf laat brandmerken als het type song dat zowel binnen een kleine club als stadionrock zijn mannetje kan staan. Bij de ballad "Movin Away" mag gerust de vraag gesteld worden, in hoeverre deze met uitgestreken gezicht gebracht countrysmartlap ernstig genomen dient te worden. Dat de song voorafgegaan wordt door het al even melige doch ernstig gebrachte "Slow Slow Tune", versterkt het gevoel nog dat My Morning Jacket de tong stevig in de wang heeft.
Dat ernst op dit album geregeld ver te zoeken is, maken ook andere songs duidelijk, waaronder het hilarisch getitelde "Holding On To Black Metal", dat zichzelf definieert als een op — inderdaad — funkrock geschooide track, inclusief kinderkoortjes en blazers, zonder dat het ooit wringt of breekt met het idioom van de band. Met "You Wanna Freak Out" gaat de groep nog enkele stapjes verder en wordt schaamteloos geflirt met seventies rock zonder dat het ooit belegen klinkt. Wie ondertussen de hoop opgegeven heeft, kan in het naïef rockende "Outta My System" ongetwijfeld enig soelaas vinden.
Het nummer mag samen met "Victory Dance" tot de ambassadeurs van de nieuwe plaat gerekend worden. Beide songs laten immers horen hoe My Morning Jacket een nieuw pad inslaat zonder meteen te veel te vergen van de luisteraar. Ook "Wonderful (The Way I Feel)" schuwt potentieel postmoderne/ironische interpretaties en kiest voluit voor de slepende ballade, waarbij de akoestische gitaar occasioneel bijgestaan wordt door de slidegitaar of strijkers. "First Light" gaat zelfs nog verder (of liever keert op nog meer stappen terug) door voor een stevige rocker te kiezen, terwijl "The Day Is Coming" een ingetogener rockgeluid met banden in de jaren tachtig laat horen.
Wie hoopte op een galmende Neil Young-plaat is er met Circuital aan voor de moeite, wie echter vreesde voor een tweede EVil Urges mag opnieuw opgelucht ademhalen. My Morning Jacket heeft al lang begrepen dat een (nieuwe) herhalingsoefening een stap terug zou zijn, maar hij beseft ook dat je moet leren stappen vooraleer je kan lopen. Circuital breekt met het verleden zonder de banden door te snijden. Het laat een vernieuwde My Morning Jacket horen, een die zijn verleden niet schuwt maar net zo goed met open vizier naar de toekomst kijkt.
