BEST OF: Bright Eyes

Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard, die verzamelaars van uw favoriete groep die u in de winkel vindt. De platenfirma denkt dat enkel singles in aanmerking komen en een artiest zelf is ook al zelden goedgeplaatst om eigen werk te beoordelen. Tijd dus dat het eens aan professionals wordt overgelaten, en wie beter dan een team kenners van goddeau om maandelijks de vijftien beste tracks van een artiest te selecteren. Deze maand: het beste van Bright Eyes.

1. At The Bottom Of Everything

Conor Oberst maakt er een punt van zijn platen te beginnen met een test voor de luisteraar. Ook I’m Wide Awake, It’s Morning, vraagt even aandacht met de lange beginmonoloog, maar dat "we gaan allemaal collectief de dieperik in", klopt ook gewoon voor een plaat die de neerslag is van hoe vervreemdend het voelde om links te zijn onder het Bushregime. De manier waarop de galopperende gitaar de plaat vervolgens echt op gang trekt met zijn credo "In the ear of every anarchist that sleeps but doesn’t dream/We must sing, we must sing, we must sing" sleept onweerstaanbaar mee en zo sleurt Oberst ons mee naar het diepste der diepten waar we eindelijk het inzicht krijgen: "I’m happy just because/I found out I am really no one".

Hoogtepunt: 1’27 ’’. Dat "Happy birthday, darling. We love you very very very much" net voor de monoloog song wordt, en dat onweerstaanbaar een glimlach op het gelaat tovert. Klaar voor nog goed drie minuten ode aan het leven. Het bood ons bakken troost na de dood van medewerkster Laurie Franssens, de dag nadat deze plaat uitkwam, en het heeft nog niets van zijn kracht verloren.

2. Four Winds

In 2007 was Conor Oberst zo mogelijk nog pissiger over de Bushregering dan twee jaar eerder, en dat resulteerde in "Four Winds": vier minuten vlammende countryrock, met een klaaglijke viool en een Oberst in vuur en vlam die onrechtvaardigheid in al zijn vormen aanvalt: "Your class, your caste, your country, sect, your name or your tribe/There’s people always dying trying to keep them alive". Het is het openingsstatement van een song die virulent te keer gaat als een opruiende call to arms.

Hoogtepunt: 2’4’’. "The Bible’s blind, the Torah’s deaf, the Qur-an’s mute/If you burned them all together you’d get close to the truth" wordt er echt uitgespuwd.

3. First Day Of My Life

Doe het maar eens; zo’n simpel en hartverwarmend liefdesliedje schrijven en toch aan de juiste kant van de klefheid blijven. Van ongegeneerde, stijlvolle meligheid als dit zou er meer moeten zijn op de wereld.

Hoogtepunt: 00’43’’. "Yours was the first face that I saw/I think I was blind before I met you". We herhalen onszelf even: ongegeneerde meligheid, er zou er dus meer van moeten zijn op de wereld.

4. Waste Of Paint

Met Waste Of Paint – uit Lifted or The Story Is In The Soil Keep Your Ear To The Ground — serveert Oberst een wrange en bittere cocktail van metaforen. Over drie simpele akkoorden sakkert en jakkert hij met overtuiging naar een zielzoekende climax. Een Springsteeniaanse tekst qua lengte, bevolkt door misantrope kunstenaars, bedrogen echtgenotes en plichtsbewuste flikken. Om uiteindelijk spuwend te eindigen met atheïstische zelfreflectie.

Hoogtepunt: 3.40. De Liefde blijkt uiteraard een loterij, maar het winnende kaartje is steevast zoek. Oberst speelte een geweldig verongelijktedrama queen in de flard "It’s sorry, just one cherry/I’ll play again". Inclusief trillende stembanden. En lip.

5. When The President Talks To God

Republikeins stemmen, het zou geen zonde mogen zijn. Zeker niet als je weet dat het uiteindelijk zulke nummers oplevert. Want wanneer Conor Oberst een Dylanneke doet, hou je je maar beter vast aan de takken van de bomen. Zelden iemand zo spetterend horen uithalen, of eloquent horen schelden. (Maar of de president van de Verenigde Staten ook maar één minuut slaap heeft gelaten voor die toendertijds schuimbekkende indiekid met een zwarte bles? I doubt it. I doubt it.)

Hoogtepunt: Die van emotie trillende stem, het hele nummer lang op de live-cd Motion Sickness. Tell him, Conor!

6. Lover I Don’t Have To Love

"Some sad singers, they just play tragic", het schijnt. ’t Is dat Conor het ons zelf weet te vertellen, want we zouden het hem niet nageven. Als iemand ons ooit de onzalige vraag stelde of Bright Eyes nu emo is, dan kwam dat waarschijnlijk door dit nummer. Veel pathetischer dan dit wordt het dan ook niet, met deze in tristesse gesopte ode aan liefdeloze lust. En veel catchier evenmin.

Hoogtepunt: 1’18’’. Het refrein breekt een eerste keer los en Oberst steekt nog een tandje bij op de dramafiets: "I want a lover I don’t have to love! I want a girl who’s too sad to give a fuck!"

7. Take It Easy, Love Nothing

Nadat hij de regelrechte countryplaat I’m Wide Awake, It’s Morning had ingeblikt, besloot Oberst ook een elektronische plaat op te nemen die samen met die eerste zou worden uitgebracht. Digital Ash In A Digital Urn, waarop Mike Mogis — eeuwige Bright Eyesman in de schaduw — het roer stevig in handen nam, werd zo een totaal andere plaat. Eentje waarop drumloops — hier van de hand van Jimmy DNTEL Tamborello — en synths — hier een handje geholpen door Nick Zinner van de Yeah Yeah Yeahs — de boventoon gingen voeren. Dat leverde geen geweldige plaat op, wel een degelijke, waarop dit "Take It Easy, Love Nothing", een poging tot verklaring voor chronisch one nightstandgedrag, één van de uitschieters was: kort aangebonden en vinnig.

Hoogtepunt: 2’46’’. Dat synthriedeltje voegt wat extra melodie toe als brugje.

8. Method Acting

"This method acting/I call it living"; yup,dit is nog een Bright Eyes in volle zelfbeklagmodus. Conor Oberst wentelt zich in zijn tienerellende, in deze uitschieter van Lifted or The Story Is In The Soil Keep Your Ear To The Ground. Perfect gearrangeerd met drumroffeltjes, schetterende trompetjes en angelieke backingvocals is dit straffe bekentenisrock: over-emotioneel, bijna g&ecircnant openhartig, maar net daardoor herkenbaar en pakkend.

Hoogtepunt: 2’8’’. "It’s not a movie/no private screening": Oberst hamert het er nog eens extra in.

9. If The Brakeman Turns My Way

Een nummer dat voor de verandering een zelfverzekerde zanger laat horen. Van de vaak rommelige arrangementen of onzekere zangpartijen geen spoor hier, "If The Brakeman Turns My Way" teert op een herkenbaar refrein, piano vooraan in de song en uitgekiende weidse strijkers nadien. Het zou nog scoren op een songfestival ook!

Hoogtepunt: 1’26". Het refrein zet een eerste keer in en zelfs de hond van de buren is meteen mee.

10. Land Locked Blues

"Landlocked Blues" smeekt gewoon om aanbeden te worden. Het is de breekbaarheid die het ’em doet, door de kale en subtiele begeleiding is dit bijna een acapellanummer. Wanneer bij de derde stroffe Emmylou Harris invalt, groeit dit niemendalletje uit tot één van onze favoriete Bright Eyes songs ooit. En meer moet daar echt niet over gezegd worden, luister gewoon zelf.

Hoogtepunt: 0’42". De stemmen van Conor Oberst en Emmylou Harris draaien zich rond elkaar, een geslaagd huwelijk, ondanks het leeftijdsverschil van 43 jaar.

11. We Are Nowhere And It’s Now

Zonder enige twijfel het mooiste nummer dat Conor Oberst ooit aan band toevertrouwde. Een simpel walsje, waar het maximum wordt uitgehaald. Samen met countrylegende Emylou Harris zoekt hij een uitweg voor zijn rusteloosheid, en die vindt hij in een goedkope diner, "Where the waitress looks concerned/But she never says a word/Just turns the jukebox on/And we hum along/And I smile back at her". Het is eenvoudig, alweer perfect gearrangeerd (dat pianootje als de Jukebox ter sprake komt!) en van het pakkendste dat de Bright Eyescatalogus kan bieden.

Hoogtepunt: 1’10’’. De verweerde stem van Emylou Harris vervoegt die van Oberst, en tegen 1’20’’ zijn beiden volledig versmolten. Kippenvel.

12. Lua

Van het prijsbeest I’m Wide Awake, It’s Morning hebben we altijd al een zwak gehad voor Lua. Het is niet het meest opvallende nummer van de plaat, maar draagt de schoonheid van een typisch Bright Eyes nummer: simpel opgebouwd rond drie akkoorden, eerlijk en een beetje triest. Zelfs voor wie de stem van Conor Oberst een afknapper is, valt in "Lua" alles in de plooi.

Hoogtepunt: 4’09". Het vaste akkoordenpatroon wordt doorbroken en voor we het door hebben, is het stil.

13. Shell Games

"Het leven is balletje-balletje"; dat is zo ongeveer het idee van dit nummer: het is een vorm van oplichting waar je maar beter niet aan meedoet. "I’m still angry with no reason to be/At the architect who imagined this/For the everyman, blessed Sisyphus/Slipping steadily into madness/Now that’s the only place to be free", klinkt het. En dus kunnen we er maar beter niet alleen tegenaan: "Here it come, that heavy love/We’re never going to move it alone". En dat allemaal met synths die echo’s oproepen aan Digital Ash In A Digital Urn, en een popgevoeligheid die nieuw was op comebackalbum The People’s Key.

Hoogtepunt: 2’55’’. "My private life is an inside joke/No-one will explain it to me"; een klassieke Bright Eyeszin if there ever was one, gevolgd door een opruiend "everyone at the count of three"; het werkt enthousiasmerend.

14. Jejune Stars

Met een daverende roffel begint de jongste single uit The People’s Key, en meteen weet je opnieuw: het is schluss met de Graham Parsonsneigingen van de voorbije jaren. In deze heerlijke popsingle is Bright Eyes voor het eerst ongegeneerd een volle rockband die op power durft spelen. Je voelt het speelplezier in de interactie tussen de instrumenten; de drumaanval drukt alleen maar goesting uit. En dus hoop je dat het met Bright Eyes na deze plaat en tour nog niet gedaan is. Meer van dat, graag.

Hoogtepunt: 0’00 ’’. Die drumroffel begint, en even moeten we onze iPod checken of dit wel degelijk de Bright Eyes die we kennen is.

15. Spent On Rainy Days

De EP Home Volume IV is een verborgen parel in het oeuvre van Bright Eyes. Samen met Britt Daniel van Spoon werden in 2002 vier songs opgenomen, toen beide artiesten nog niet de status van enkele jaren later hadden. Ook de andere drie songs zijn zeker de moeite, maar als eerste kennismaking heeft "Spent On Rainy Days" net een streepje voor.

Hoogtepunt: 0’35". "Each day there are hours I skip like a Stone" en het nummer barst een eerste keer open.

De redactie besteedt elke keer grote zorg aan de running order van hun best of. Het is dan ook aangeraden deze best of in deze uitgelezen volgorde te beluisteren.

Bright Eyes speelt begin juli op Rock Werchter.

http://www.thisisbrighteyes.com/
http://www.thisisbrighteyes.com/

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

verwant

Pukkelpop 2022 :: Een Parklife dat nooit stopt

Hoezo bompa? Deze ochtend opgestaan, in de spiegel gekeken,...

Pukkelpop lost affiche met Slipknot, Arctic Monkeys, Tame Impala en Cypress Hill

Het Pukkelpopfestival, dat plaatsvindt van 18 augustus tot en...

De 20 beste platen van 2020

Als er een god bestaat, dan was hij in...

Bright Eyes :: Down In The Weeds, Where The World Once Was

Na een decennium ellende leek het Conor Oberst wel...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in