Een interessante release, al is het maar omdat het twee bands bij elkaar brengt die op zich niet zo veel gemeen hebben, tenzij een redelijk legendarische status binnen de grindcoregemeenschap. Despise You werd hier een kleine ontdekking, terwijl Agoraphobic Nosebleed niet goed leek te weten van welk hout pijlen te maken.
Voor deze release was Despise You nog een onbekende. De undergroundband heeft al tien jaar geen release uitgebracht en was tijdens zijn vorige incarnatie een van de weinige bands in het genre die nooit op een podium te zien was. Jammer, want de explosieve cocktail die ze serveren op hun achttien tracks (waarvoor ze amper twintig minuten nodig hebben) is bij momenten behoorlijk imposant. Hun stijl is redelijk conventionele grindcore die een pak nauwer aansluit bij punk/hardcore in tegenstelling tot andere hedendaagse vaandeldragers van het genre, die vooral inspiratie lijken te putten uit extreme metal. Hoewel Despise You hedendaags klinkt, zitten zijn roots duidelijk in 80’s bands als D.R.I., terwijl hier en daar een Minor Threat-invloed te bespeuren valt.
De zanger klinkt behoorlijk pissed off, maar kiest voor een verontwaardigd (en vaak verstaanbaar) gekeel, eerder dan voor gekrijs of een monsterachtige grunt. Er zijn wat mid-tempo breaks, maar er wordt vooral veel rechtdoor gevlamd in songs die meestal tussen 15 ("Repeat Until You Fail") en 60 seconden zitten, met het traag stompende, aan Today Is The Day-verwante "Cedar Ave." als grote uitzondering. Hier en daar duikt er een iel meegillend meisje op, maar de power blijft onverminderd, zelfs tijdens een cover van Fears "I Don’t Care About You", dat hier iets van een hooliganlied heeft. Brokken herrie als "Yes Officer/No Officer", "You Can’t Fix Me, Don’t Trip" en "Destinial" razen voort met een imposant botte agressie en laten geen spaander heel van alles wat zich in hun omgeving bevindt.
Agoraphic Nosebleed, het digitale grindcoreproject van Scott Hull (zie ook Pig Destroyer, Anal Cunt en een hele resem producties), gooit het deze keer over een andere boeg. Natuurlijk weet je hier ongeveer wat te verwachten, het is immers nog geen twee jaar geleden dat Agorapocalypse werd uitgebracht, maar Hull en de zijnen hebben de aanpak van Altered States Of America (honderd songs in een dikke twintig minuten) achter zich gelaten en pakken het intussen iets minder cartoonesk aan. Ze nemen ook slechts zeven songs voor hun rekening, waarvan er drie onder de minuut duiken.
Die drie klinken, zoals verwacht, hyperkinetisch en ultrastrak, en, ondanks die geprogrammeerde beats, toch wat minder klinisch dan veel van hun ouder werk. "Half Dead" en "Burlap Sack" laten het ultrasnelle gerammel trouwens grotendeels achterwege en zoeken eerder heil bij Melvins-trage passages, wurgende geluidseffecten en doomsferen, terwijl "As Bad As It Is…" en "Possession" vooral klinken als dolgedraaide en versnelde Slayer-afleggertjes. Geinige en heftige waanzin met een excentriek randje, maar weinig essentieel en vooral, naar goede ANb-traditie, nogal gekunsteld. Bovendien wordt diversiteit verward met een gebrek aan samenhang.
De conclusie is dan ook dat het lijkt alsof Agoraphobic Nosebleed deze split beschouwde als een manier om wat overblijvertjes kwijt te spelen. Despise You klinkt een pak minder avontuurlijk, maar hun meer amateuristisch getinte venijn komt dan weer de emotie en het buikgevoel ten goede. Geen essentiële split dus, maar een aanrader voor de liefhebbers en een buitenkans om een prima cultband te leren kennen.
