Bla bla bla Animal collective bla bla bla beste band
van het voorbije decennium bla bla bla razend ontoegankelijk. Wat?
U beschuldigt mij van luiheid en het onverricht overnemen van
clichés? U leest toch ook wat ik lees? Maar goed, naar het heden,
want dat is wat Animal Collective belichaamt, wat ze ook doen.
Perfect bewijs daarvan zou dit optreden worden, dat wisten wij
allemaal al. Geen ‘Fireworks’, geen ‘Who Could Win A Rabbit’ en al
zéker geen ‘My Girls’. Mond open en hard doorslikken, want hier
komt de nieuwe Animal Collective!
Eerst misschien iets zeggen over de formatie. Na een lange
afwezigheid is Josh Dibb terug in de rangen gesloten. Hij levert
zijn gekende gitaarkunstjes aan een collectief dat zo al erg
bronstig weet te klinken. Wat u misschien niet wist: Deakin mag ook
vocaal soleren in deze nieuwe context. Het openinsgnummer laat zien
dat deze wijziging zeker geen slechte is, want met de stuwkracht
van een volle band kan zijn stem wel imponeren, in tegenstelling
tot het solowerk dat vorig jaar te horen was bij de shows van
Panda
Bear.
Wat verder opvalt, is het openlijk ritmische karakter van de meeste
nieuwe songs. Ze zijn niet allemaal oorwormen, maar de percussie
slaat zonder uitzondering wild om zich heen. Als rustpauzes zijn er
de bekende psychedelische interludes; vervormde stemmen en
mismaakte samples worden door een elektronische brei gehaald
terwijl we traag maar zeker naar de volgende schietoefening worden
gesleept.
Vocaal lijkt Avey Tare de touwtjes weer stevig in handen te hebben,
hetgeen afgaande op zijn prestaties allesbehalve onterecht is. Van
de tien nieuwe songs zong Panda Bear er slechts twee solo, al was
het eerste nummer van de bisstonde wel een blijver. De melodie zal
nog in lang het collectieve brein rondzweven, alsook de flarden
tekst die uit het effectenmengsel kwamen opgedoken. Al bij al stond
de band erg strak, al blijft het mij een verbijsterend raadsel hoe
Animal Collective er na al die jaren nog steeds niet met regelmaat
in slaagt een degelijke vocale mix door de luidsprekers te krijgen.
Het was ook op donderdag bijvoorbeeld weer zoeken naar de samenzang
bij het voor het overige schitterende ‘Brothersport’.
Goed, nieuwe nummers, enig, maar wie de laatste groep songs uit de
reguliere set niet als zijn favoriete moment aanduidt, is een
aanrander van de waarheid. ‘Did you See the Words?’ was prachtig,
‘Brothersport’ opzwepend, de nieuwe nummers overwegend
opzienbarend, maar wanneer ‘We Tigers’ de snuit door het
struikgewas port, is al de rest bijzaak. Ook dit keer werd het
nummer in een nieuw jasje gestoken, meer nog: het publiek van Les
Nuits hoorde de meest gestroomlijnde ‘We Tigers’ ooit, met zowaar
een poging tot vocale harmonie (u weet wel, zoals dat op plaat ook
gebeurde), maar zonder de nodige intensiteit te vergeten. Wanneer
het geschreeuw dan culmineert in de beat van ‘Summertime Clothes’
is er geen houden meer aan bij het Brusselse publiek. Avey Tare
zingt zich nog eens schor voor ons aller vermaak en leidt de
troepen dan van het veld, geruggesteund door een verdiende
ovatie.
Als u met de vraag zit of de opvolger van die beste plaat sinds de Big
Bang – al een geluk dat de Oude Grieken geen platen maakten – in
deze set verscholen zat, dan lijkt het mij veilig te stellen dat uw
interesse voorbarig is. Niet elk nummer klonk even afgewerkt (vrij
logisch), sommige creaties zie ik bovendien liever snel
geaborteerd. Eén ding staat echter vast: Animal Collective blijft
zich in nieuwe bochten wringen, en dat moet u dan maar
geruststellen. Moet, want dat is altijd hun formule geweest, wat
impliceert dat het Amerikaanse kwartet nog niets aan integriteit
heeft ingeboet.
