Nu The Rascals ontbonden zijn en The Last Shadow Puppets on hold staan, moet Miles Kane het op zijn eentje zien te klaren. Na een valse start met single “Inhaler” blijkt debuut Colour Of The Trap zowaar een sfeervol album dat moeiteloos de temperatuur de hoogte in jaagt.
“We hebben nieuwe nummers, het gaat goed met The Rascals”, zo vertrouwde Miles Kane goddeau eind 2008 toe. Zeer optimistische woorden, achteraf bekeken. De band had met Rascalize weliswaar een beluisterenswaardig debuut gemaakt, een lang leven was het gezelschap niet beschoren. Minder dan een jaar later was het over and out voor The Rascals. En terwijl Kanes mede-Last Shadow Puppet Alex Turner het ene punt na het andere scoorde met zijn Arctic Monkeys leek Miles Kane van de radar verdwenen te zijn.
Tot eind november vorig jaar “Inhaler” verscheen, de debuut-single waarmee Miles Kane zijn bestaan als solo-artiest van start liet gaan. “Laat ook maar”, was eerlijk gezegd de eerste reactie die het nummer alhier teweeg bracht. Niet dat “Inhaler” een heuse stinker was, het nummer heeft zeker zijn kwaliteiten, maar gaat net zo goed gebukt onder een niet te negeren banaliteit.
De verbazing is dan ook groot wanneer Kane zichzelf overtroffen blijkt te hebben met Colour Of The Trap. Op die plaat wordt “Inhaler” even subtiel als efficiënt ingekapseld tussen elf songs die stuk voor stuk de single overtreffen maar er tevens, misschien gelukkig maar, in slagen hem zo te camoufleren dat hij in plaats van het etiket van rotte appel opgekleefd te krijgen, bijna opgestuwd wordt in de vaart der songs en eigenlijk als nog redelijk aanvaardbaar naar voren komt, tussen al dat goede gezelschap.
Dat dat gezelschap van dergelijk niveau is, heeft vast te maken met de puike entourage waarmee Kane zichzelf omringt. Alex Turner zat bij meer dan één song mee aan de schrijftafel, Noel Gallagher heeft zich zowaar op “My Fantasy” in de nederige rol van backgroundzanger gemurwd en het betoverende “Happenstance” kan rekenen op de zwoele zanglijnen van de Franse actrice Clémence Poésy.
Dat alles neemt uiteraard niet weg dat Kane nog steeds de sleutelfiguur is op dit album, een rol die de jonge muzikant met verve vervult. De dreiging van opener “Come Closer” gooit de deuren open naar een plaat die dezelfde retro-coolness over zich heeft als The Age Of The Understatement, een plaat die eigenlijk dringend een opvolger verdient. En die in zekere zin met Colour Of The Trap ook gekregen heeft. Hoor hoe die zuiderse motieven zich aan je openbaren in “Take The Night From Me”, of hoe “Telepathy” drijft op ouderwets spannende gitaarlicks!
Echt nieuw is het natuurlijk niet wat Kane hier aflevert. Meer zelfs, met een beetje kwaaie wil zou gesproken kunnen worden van een doorslag van een doorslag: luister wat dat betreft eens naar “Better Left Invisible”, waarvoor Kane eigenlijk een writing credit aan John Lennon zou moeten geven, zo hard wordt diens “Cold Turkey” geplunderd. Los van dat alles kan niet ontkend worden dat Kane met Colour Of The Trap een puike debuutplaat heeft afgeleverd. Het gebrek aan originaliteit wordt immers vakkundig begraven onder tonnen attitude en atmosfeer, waardoor Colour Of The Trap zowaar een van de meest meeslepende platen van de laatste weken blijkt te zijn.
