Op Humo’s Rock Rally zouden die snotneuzen van Action Beat nooit een kans maken, maar waarom zou je ook moeten meedoen aan een schoonheidswedstrijd voor muzikanten als je zo’n onweerstaanbare herrie kan maken, zo’n zuiver kabaal van het soort dat zich een weg door je hersenen vreet terwijl je enkel maar goedkeurend kan knikken met een domme grijns op je gezicht? Zo’n statement als Beatings staat lijnrecht tegenover rock-‘n-roll als preventief gecastreerde, mooi in het gareel lopende, gedomesticeerde lamlendigheid die bevestigt, bevestigt, bevestigt.
Het Sonic City Festival van 2009 was op vele vlakken een hoogvlieger, en er werden vooral een paar enorm goede concerten gespeeld. Onder meer Zu, Dälek en Small Silence speelden er de pannen van het dak, maar het zal ook altijd de editie van Action Beat blijven. Het Britse noisecollectief arriveerde in een aftandse camionette, verzamelde zich in geen tijd op het podium met een onoverzichtelijk kluwen van instrumenten, kabels en versterkers en plots barstte een bom die Kortrijk sindsdien niet meer heeft meegemaakt. Twee drummers en een frontlinie gitaristen jakkerden over, langs en door elkaar heen, zwierend en schuddend met die instrumenten, inhakkend op een publiek dat het zich liet welgevallen. Aanvankelijk stomverbaasd, iets later uitzinnig joelend.
Het was instrumentale rock als een roedel losgeslagen dieren. Weinig songmateriaal, amper melodieën, maar een waanzinnige impact. Het was de vleesgeworden jeugdigheid en onbezonnenheid. Puisterige testosteron. De officiële debuutplaat The Noise Band From Bletchley (2009) was uit, maar nog onbekend, al zou dat niet lang meer duren. Sindsdien speelde de band vaker in deze contreien en de impact was zelden minder. Nieuw is dat niet, zo’n collectieve gitaargeselarij, maar het wordt door Action Beat steevast gebracht met een bezetenheid die andere eventuele gebreken (rommeligheid, beperkte technische kennis) makkelijk compenseert. Op zijn best is de band live als een halfgare biefstuk: bloederig, voedzaam en onweerstaanbaar lekker. Natuurlijk kan niets de live-ervaring vervangen, maar Beatings is inderdaad the next best thing: een lillende lap noiserock om het kot mee op stelten te zetten.
Van songs schrijven hebben de heren intussen nog maar weinig pap gegeten. Of beter: ze hebben er nog geen prioriteit van gemaakt om uit te pakken met klassieke popstructuren. In de korte tracks — zowat de helft van de nummers haalt de drieminutengrens niet — draait alles om staccato riffs (nu ja, dat is al veel gezegd over herhaalde gitaarfiguurtjes) die rond elkaar slingeren als woeste furies en het op een janken en gieren zetten. Een song als “Car Crash Halloween Disco” rekt zijn start zo lang dat de gemiddelde rockliefhebber afhaakt voor het goed en wel op gang gekomen is. Maar dan krijg je die omslag, de bas en drum die hun accenten plaatsen en word je gewaar hoe die gitaren gestapeld worden, als prikkeldraad om elkaar wentelen. Het doet onvermijdelijk denken aan de vroege Sonic Youth, maar het is wilder, ongecontroleerder, als een schuimbekkende maniak op de barricades.
Tussen al die dissonantie vallen songs te ontwaren die best aanstekelijke elementen hebben (“Solgunn” is eigenlijk gebaseerd op een poepsimpele melodie en onder de smurrie van “Don0)))vito” schuilt ergens, diep verscholen, een popsong — echt!), al is het wat zoeken bij eerste beluisteringen. De band beweert vaak te vertrekken vanuit pure improvisatie, maar daarvoor zitten de stukken hier net iets te juist in elkaar, vallen de stukjes iets te netjes op hun plaats. Niet dat het een minpunt is: de constante ritmische drive en herhaling van songs als “Krang”, het fantastische lappende “Shit Yrself” en “Bergen To Bletchley”, dat een cover van The Ex had kunnen zijn, zorgen ervoor dat de band steeds aan de juiste kant van de diffuse grens tussen herrie en chaos verzeild raakt. Dat houdt het net aanstekelijk genoeg om uit de bol te kunnen gaan. Nog minder controle en het boeltje zou verzanden in uit zijn voegen barstende herrie waar geen mens nog met zijn kop op kan schudden. Laat staan op kan dansen.
Nee, dit is geen feestmuziek voor als de hippe vrienden met hun neofolkplaten langskomen, dit is geen muziek waarover je zal lezen in publicaties die maar al te graag de hoertjes van de majors spelen, maar u mag ons geloven op ons woord: veel echter en opwindender dan dit vind je ze niet, ondanks de gebreken. Die tekortkomingen zorgen ervoor dat je tenminste geen slap product in handen hebt. Action Beat is een jonge DIY-band die op Beatings precies dat pak rammel uitdeelt dat beloofd wordt. Ideaal voor wie regelmatig nog graag werk van al even contraire bands als Shellac, Royal Trux, Teenage Jesus & The Jerks en Flipper oplegt. Het is die traditie, en ze leeft nog.
